Alle inzendingen van Hanny

in het stokoude tempelbos wonen vreemde wezens ze dragen baarden van een meter en hun haren los slofjes van kringloopbladeren en aan een biezen band slingert het hardstenen amulet van de albatros de vrouwen zijn er rondborstig en aanbidden aqua hun watergodin die opstijgt uit een mosgroene wolk boven het borrelend zwavelmeer tussen de rotsen…

hoe zal regenwater de vallei instromen wanneer de kring zijn richting keert en kreeften zwemmen in de fuiken van palingdansers die hun gladde vel niet verkopen aan onderkruipers en kale sjansers…

hoe zal regenwater de vallei instromen wanneer de kring zijn richting keert en kreeften zwemmen in de fuiken van palingdansers die hun gladde vel niet verkopen aan onderkruipers en kale sjansers…

ooit was ik belangrijk maar mijn rug is versleten en mijn armen ontveld mijn tijd is uitgezeten compleet ontsteld word ik eruit gesmeten de poten onder mijn bestaan weggezaagd ben ik verlaagd tot nutteloos accessoir mijn gat bedekt met een grand foulard…

mijn brein loopt als een trein spoort ku-toek-ku-toek-ku-toek of spoort niet tsjjjjjjjjj ontspoort of legt het traject af naar een volgend station soms passeer ik dat station stap over of mis de trein blijf steken op een gesloten perron…

morgen, als de zon wil schijnen gaan we buiten spelen ik draag jouw schoudertas en jij stopt klaver in je jas kijk, de boer, hij ploegt voort maar wij plukken botergele bloemen voor tante Nel je kent haar vast nog wel we drinken koffie bij haar eten krentenmik met kaas en zij verhaalt van muizen die in haar hoeken huizen al spelend…

recht vaart zijn schip landtongen vermijdend waar wijsheid niet voor anker ligt zegenrijk is hij die de zee der verlokking trotseert voorbij wacht hem de bloem van ‘t schone leven zie, hoe senang en zuiver de lelie open bloeit een minnezang zwelt aan hemelwind draagt verder dan…

hoe groot toch het verlangen naar zomernachten van weleer toen wij ons onbevangen laafden aan het boezemmeer waar ik aan knoopjes prutste jouw zoete geur opsnoof zweet van onze lijven gutste speelde een bloesje met het loof een minnelied zo warm van kleur dat in weemoed aan komt waaien door de openstaande deur wil ik lezen in het avondlicht…

een wonder is geschied de verglaasde ogen van Maria nee, zij huilen niet geen traan of druppel bloed mirakels! het is de sanseveria die wenen moet…

de geur van vers gemaaid gras verbloemd het dorre leven in dit hof, dat nimmer groen was zoek ik huisje nummer zeven een bord geeft wat weg is aan Lindeplein slechts een gegeven ik zie geen linde staan maar wel huisje nummer zeven daar versteend meneer van Lem hij was wat achter gebleven de gemeente metselde hem in huisje nummer zeven…

ik heb die ogen gezien, groen als de zee ze had geen been om op te staan maar danste met schelpen in haar hand en in de diepte van haar ogen zwom een zeemeermin naar sprookjesland…

schaduwhuizen vallen op straat tussen scheve bomen wier kruinen met bloemen stoeien in overtuinen waar de laatste vogels nog vliegen en treurwilgen de avond wiegen in bootjes die op het water deinen zal een drevelgat in de schemer verschijnen…

blauw beent ze door het natte gras opgezette voeten verbloemen de gekleurde was hier en daar raapt ze wat leugens op en hangt ze aan de lijn te drogen ze nam het hecht in handen sloeg haar kruis tegen de grond de hamer lag onbewogen vuile vuisten slaan niet meer op tafel de afdruk van zijn mond…

rond de tafel van gebreken rollen stoelen af en aan wie lust heeft of wil spreken kan zich hier te buiten gaan aan thee met een biskwietje smachtend naar het blonde bier of cuba libre met een rietje tapt men uit and’re vaatjes hier kom kwezelen en klaverjassen doe handarbeid of gymnastiek op donderdag is ‘t bingo krassen en rond de…

rond de tafel van gebreken rollen stoelen af en aan wie lust heeft of wil spreken kan zich hier te buiten gaan aan thee met een biskwietje smachtend naar het blonde bier of cuba libre met een rietje tapt men uit and’re vaatjes hier kom kwezelen en klaverjassen doe handarbeid of gymnastiek op donderdag is ‘t bingo krassen en rond de…

ik knoop een net van schimmeldraden neem de ezel mee, hij zal mijn lasten zonder lusten dragen. nauwelijks onderweg balkt hij ezelbrij te laat zie ik de grote steen, en jawel, zelfs een ezel stapt eroverheen mijn teen, mijn teen, zijn muil grinnikt dit dier is mij tot last ik vouw zijn lippen en plak ze vast met mokkende ezel loop ik verder…

stroomopwaarts zwemmen zalmen hun ondergang tegemoet levensdrang geldt het nageslacht te ankeren in het zoet stroomafwaarts drijft mijn boot de ondergang tegemoet erfgoed geldt het nageslacht verankerd in het bloed…

eerst strip ik zijn vel als een slinger wind ik hem rond mijn vinger gelijk het scherpe mes ligt zijn lot in mijn handen een oog valt op de grond dan ga ik hem vierendelen en te water laten de wonden bestrooid met zout opgevoerd tot het kookpunt zal ik hem smoren leren in eigen sop als een kannibaal moet ik ‘m prikken en prakken…

oh, kon ik je gezicht maar vatten uit de zoom van mijn gedachten schilderen in een gedicht waarin woorden beelden spreken oh, kon ik je hand maar nemen samen springen in vroeger voorjaar bloemen in zomerjurkjes dragen door slootjes langs de wei oh, moge alle vogels zingen van jou voor altijd in mei I.M. Joke…

zullen dagen lengen wanneer de zomer een regenjas draagt worden nachten korter wanneer ogen niet omzien naar uren die tussen zon en maan verbleken luiden klokken de lauden in of worden korte metten gemaakt met lofzangen en psalmen wanneer in het raamkozijn schaduwvleugels worden gestreken…

mijn hart krimpt door elk woord in ogenblik gevangen uit het vlies van een regenboog waaruit tranen stromen langs gebroken wit…

dorst kleeft aan kuiten waar bloed gezogen wordt het vergezicht ontbeent rook kringelt uit rieten hoeden ritme stampt stam op steen zinderzweet hangt boven aarde waar donkere silhouetten met de zon ondergaan…

fietsen over het schapendijkje links en rechts de geur van jong de o van de hoge brug geeft grazige fleur in het doorkijkje in een onbewaakt ogenblik huppelen twee veldhazen richting het spoor ik trek aan de noodrem de trein raast door…

Weet je, boom ik vind jou behoorlijk macho dit jaar, waarom? ik word alsmaar kaler en jij, jij draagt veren in je haar hoor ze naar de meisjes fluiten zie hun speelse blikken, ogen die jouw bloesem roemen en ik, ik mag me schikken in een bos waar bijen zoemen ja, je mag er wezen vriend ik blijf wel in jouw schaduw die voortglijdt door…

de laan wordt allengs smaller bomen stappen kleiner langszij wanneer het oog blijft puilen is het waas der waan nabij geen vogelkreet bekrast de lucht er zijn slechts wolven, zij huilen vlucht, vlucht, ijlt de noordenwind verdwijn uit dit verdichte woud in de ruimte sluimert het kind zijn bed voelde nooit zo koud…

bruine bonen, appelmoes augurken, glashelder als soldaten in ‘t gelid op schappen in de kelder daar kan geen koelkast tegenop zegt zij, moderndoenerij kaas en boter liggen netjes tussen noten en kandij ze kan niet wennen aan gerief eigenlijk ben ik nieuwerwets zegt ze opeens heel fijntjes want groene stroom, da’s klets…

daar staat hij gebogen bij het monument waar bomen blijven ruisen in de wind vogels nooit in stilte fluiten bloedt in zijn hart het oorlogskind…

daar staat hij gebogen bij het monument waar bomen blijven ruisen in de wind vogels nooit in stilte fluiten bloedt in zijn hart het oorlogskind…

poesie…

rivieren zingen uit eeuwenoude bronnen forellen springen…