Alle inzendingen van Henk Posthouwer

over het heuvelende zand groeide weidse geurigheid zacht paars uit dorre grond ingetogen veluws zomerfeest onder de verre schapenwolken de herfst regeert nu in buiigheid van regen en van uitbundige kleuren bedekt de grond met ritselgoud ademt een nevelse vergankelijkheid tot de stille inkeer van de winter…

hij zag meteen al dat het goed was goddelijke conclusie over eigen werk hij hoorde en zag zijn planten en dieren de eeuwige kringloop van de schepping teer lentegroen en juichend herfstgoud parels van ochtenddauw in zonnezilver dit stralende wonder van zijn natuur elke herfstdag weer van vroeg tot laat ik kijk zo graag naar dit alles…

daar is arnold de a en de d zitten in zijn naam altijd druk altijd heel druk met alles vogelskeletten schelpen stenen plaatjes postzegels braakballen eieren visjes salamanders sleutels en alle plaatjes hij ziet alles waar anderen niets zien kent alle katten om de school noemt de merels bij naam vergeet zijn boek zijn huiswerk…

die grauwe dagen in oktober als de regen langs de ramen druilt de hemel verstikkend in grijstinten over een wereld stil en uitgestorven die nooit meer lijkt te ontwaken plots parelt daar muziek uit venetie dit gloria klonk eens goddelijk over de eilanden in de lagune deze engelen verjuichen mijn somberheid de klaterende regen applaudisseert…

. de herfst ruist in hoge sparren fluistert over het late gras rimpelt het koude donkere water een gebroken spiegel in de rode ochtendzon .…

mozart in het kille halogeen muzikale energie uit kv 622 juichend koestert het allegro zich in het diepste van ons samen zijn roept het voorname adagio in fluisterzachte weemoed momenten op van stromend geluk vervagend in stille verten deint het rondo in kristalschittering dansen wij in een warme blauwe nacht deze magie eindigt boven de…

een sombere dag in het gooi het gesloten singermuseum donker en de geroofde beelden eeuwig verdwenen en verkracht etalages met dior cartier nucci flanerende geblondeerde blikken feilloos thuis in behagen en weelde flauwbegerig wauwelend in leegte eens schilderden hart nibbrig en mauve de schaapskuddes op de larense heide en rauwe mensen…

het leven is als de lente met mijn tweejarige voorop gebabbel overal zijn paarden ook koeien en alles nazeggen verder telkens bellen en sturen bijna in de sloot belanden af en toe helemaal achterover elkaar in de ogen zien zachte wangetjes en de handjes die echt naar iedereen zwaaien het geeft zo een weldadig gevoel sterk spul dat fisherman's…

nu in den haag een gratis kaart met het oog op het meisje van vermeer hier ergens aanwezig en dan het htm-meisje die van de bus en tram door haar hulp kijk ik een kwartier later vierhonderd jaar terug zij parelt hoog aan de haagse gevel in de stemmige zaal heb ik een ontmoeting haagse meisjes onvergetelijk…

in ruisende stilte huivert een eerste herfstwind rimpelingen in de spiegel van de heidevennen ze zijn dieper dan de hemel hoog is…

ten langen leste stokt de adem haar vermoeide lichaam geeft zich zachtjes over er ligt een ongeboren kind zij die jou het leven schonk rust nu in de schoot der aarde…

prediker 1 winden waaien en keren terug rivieren vloeien naar de zee regens vullen ze opnieuw generaties ontstaan en verdwijnen men kan ze zich niet herinneren een eeuwig sterven en groeien daarboven staat de zon hij gaat onder om terug te keren alles lijkt zonder doel en einde wij ervaren deze kringloop en zijn wijzer dan ooit kennis…

laten we eens stijgen in hemelse klanken met geloken ogen zalig zwevend vrij door witte wolken naar ’t hemels blauw zich in ons verliezend in kleurig sterrenvuurwerk lichtjaren verderop en verder tot de uiterste grenzen en dan veilig weer aarden ’t liefst in ons waterbed…

een nieuwe dag van het leven glanst statig boven de horizon de stilte is voelbaar in geur van benevelde aarde en heide parelende dauw in spinrag bomen in grijze sluiers de eerste kleuren van verval de herfst zit in de lucht na een verzadigde zomer de eeuwige kringloop op mijn kleine stukje aarde onder hemelse oneindigheid alleen…

de wind die ooit dit veluwse land in ijzige strengheid formeerde waait nu als een warme streling door mijn haren en mijn heide subtiele paarse geurigheid wolkt tot de verre einder…

buiten kijk je meer dan levensgroot naar binnenhof en ridderzaal denk je in de verte misschien wel delft waar je kleuren en mysterie zacht gloeien tegen de duistere achtergrond van je tijd waar de onschuld van je jeugd vecht tegen ontluikende gevoelens een eeuwige parel schittert in den haag springlevend in stille tijdloze schemer…

daar zijn velden vol kruisen met eindeloze rijen verdriet iedere man had een moeder hij groeide onder haar hart laat ze zich verzamelen zij die geen tranen meer hebben laat ze dreunend marcheren zwijgende zwarte pelotons voor de eeuwige vrede voor de doden maar vooral voor de levenden…

water polijst steen het ijs sloopt steile bergen de druppel holt uit dwaze moeders op een plein ze zullen overwinnen…

meneer de president slaap maar lekker in je mooie witte huis eens was je gouverneur dat waren nog eens tijden zevenenvijftig verzoeken uit dodencellen om clementie gehandicapten en minderjarigen ze vertellen niet meer na hoe schokkend alles was maar dan je vriendje libby een meerderjarige leugenaar en bepaald niet gehandicapt wel dagelijks…

daar zijn velden vol kruisen met eindeloze rijen verdriet iedere man had een moeder hij groeide onder haar hart laat ze zich verzamelen zij die geen tranen meer hebben laat ze dreunend marcheren zwijgende zwarte pelotons voor de eeuwige vrede voor de doden maar vooral voor de levenden…

kom toch uit die eeuwige verdoving en leuter niet zo over oplossingen over gelijk en ongelijk in ’t verleden schreeuw jezelf en de wereld wakker we hebben jullie zo nodig om samen in vredesnaam de oorlog te overstemmen…

dit eens zo ruige primitieve land met de geurige sneeuw van amandelbloesem grijsgroene rust van stugge olijfbomen de bedwelmende geur van citrusbloesem de zuidelijke geest van ooit rustig gerijpt in vele eeuwen zo sluipend ruw verstoord langs de blauwe kalme oceaan met grillige roze kathedralen staan hemelhoge dure bouwsels boven de…

eens alleenheerser in het luchtruim vrij zwevend en jaloersmakend de aardse mens hemels inspirerend hem eeuwenlang zien worstelen maar ons mysterie is ontrafeld eens waren we feniks en garuda onsterflijk verrijzend uit eigen as bereden door hemelse goden waren we vredesboodschappers of deden onze silhouetten huiveren we zijn voorbijgestreefd…

de oorverdovende stilte van de vrede plooit zich als luizige rafelige dekens over de verwoeste en verkrachte landen heel laat in het nieuwe voorjaar wagen de eerste bloemen zich toch uit de bedorven en bebloede aarde in die zomer bloeit een golvend tapijt van papavers bloedrood onder de zon bloemen voor miljoenen doden een slagveld vol…

somber wolkende aasvogels als vlokken roet boven slagvelden niemand op de aarde ziet de vlucht van witte duiven…

als de vale dood grijnzend en kletterend bloedrode modder besmeurt met doodskreten en stank schokkend en ratelend kinderen verscheurt wolken zwarte vogels hakkend en plunderend het levenslicht verduisteren geschiedt ooit een wonder verandert dodelijke haat in liefde zullen we naar rede luisteren…

onze hunkering naar vrede is een vonkje in de vuilnisbelt die oorlog en strijd heet eens komt het moment van het grote verzengen…

alles begon met vrede maar daarna kwam oorlog daarna weer vrede en intussen zijn we de volgorde vergeten als daar maar geen gedonder van komt…

dicht en donkergroen hangen takken naar de grond zwaar van lindebloesem voorzichtig walst zoete geur in de stille avondlucht…

we vormen een lange lange rij van tachtig mannen gearmd een weggevaagd perspectief we waren eens keurig begraven gruwel onttrokken aan het zicht na bijna een eeuw aanschouwen onze bruine knoken het daglicht zie eens onze versplinterde botten die verroeste tommyhelmen met daarin onze verwoeste hoofden en onze modderlaarzen nog aan zie…