Alle inzendingen van Henk

in ruisende stilte huivert een eerste herfstwind rimpelingen in de spiegel van de heidevennen ze zijn dieper dan de hemel hoog is…

ten langen leste stokt de adem haar vermoeide lichaam geeft zich zachtjes over er ligt een ongeboren kind zij die jou het leven schonk rust nu in de schoot der aarde…

prediker 1 winden waaien en keren terug rivieren vloeien naar de zee regens vullen ze opnieuw generaties ontstaan en verdwijnen men kan ze zich niet herinneren een eeuwig sterven en groeien daarboven staat de zon hij gaat onder om terug te keren alles lijkt zonder doel en einde wij ervaren deze kringloop en zijn wijzer dan ooit kennis…

laten we eens stijgen in hemelse klanken met geloken ogen zalig zwevend vrij door witte wolken naar ’t hemels blauw zich in ons verliezend in kleurig sterrenvuurwerk lichtjaren verderop en verder tot de uiterste grenzen en dan veilig weer aarden ’t liefst in ons waterbed…

Als ik soms terug kijk op mijn levensloop daar zaten fouten tussen en wel een hele hoop Er zitten dingen tussen waarvoor ik weemoed voel maar ook die ik vergeten wil en wel een hele boel. Doch alles wat herinnert aan die tijd met jou die blijf ik altijd koesteren die blijf ik altijd trouw.…

een nieuwe dag van het leven glanst statig boven de horizon de stilte is voelbaar in geur van benevelde aarde en heide parelende dauw in spinrag bomen in grijze sluiers de eerste kleuren van verval de herfst zit in de lucht na een verzadigde zomer de eeuwige kringloop op mijn kleine stukje aarde onder hemelse oneindigheid alleen…

de wind die ooit dit veluwse land in ijzige strengheid formeerde waait nu als een warme streling door mijn haren en mijn heide subtiele paarse geurigheid wolkt tot de verre einder…

buiten kijk je meer dan levensgroot naar binnenhof en ridderzaal denk je in de verte misschien wel delft waar je kleuren en mysterie zacht gloeien tegen de duistere achtergrond van je tijd waar de onschuld van je jeugd vecht tegen ontluikende gevoelens een eeuwige parel schittert in den haag springlevend in stille tijdloze schemer…

Jij bent ons nu ontnomen en bent nu bij de Heer misschien wil jij iets zeggen maar ik hoor je al niet meer. Ik hoop dat jij daarboven een heel fijn plekje vindt waar jij je kan ontspannen en het wel prettig vindt. En als je dan geduld hebt dan zie je mij weer want hoe ik het ook wenden kan mijn komt ook een keer. Al weer 15 jaar…

daar zijn velden vol kruisen met eindeloze rijen verdriet iedere man had een moeder hij groeide onder haar hart laat ze zich verzamelen zij die geen tranen meer hebben laat ze dreunend marcheren zwijgende zwarte pelotons voor de eeuwige vrede voor de doden maar vooral voor de levenden…

water polijst steen het ijs sloopt steile bergen de druppel holt uit dwaze moeders op een plein ze zullen overwinnen…

Als ik op het strand ga zonnen doe ik dat in alle rust want dat steeds mijn buik inhouden is voor mij niet meer een must. Ook dat steeds mijn haren kammen als een meid mijn stek passeert heb ik in de loop der jaren bij mijzelf afgeleerd. Dat is van het ouder worden iets wat lekker makkelijk is maar als er dan wat lekkers langsloopt voel…

meneer de president slaap maar lekker in je mooie witte huis eens was je gouverneur dat waren nog eens tijden zevenenvijftig verzoeken uit dodencellen om clementie gehandicapten en minderjarigen ze vertellen niet meer na hoe schokkend alles was maar dan je vriendje libby een meerderjarige leugenaar en bepaald niet gehandicapt wel dagelijks…

Als ik op de Rozengracht de Wester soms hoor slaan dan denk ik dit is Amsterdam hier wil ik nooit vandaan. De mooie grachtenpanden en ook de haringstal dat is voor mij her mooiste dit staat ver boven al. De bruggen en de rondvaart ook daar dan nog eens bij de Dam met al zijn duiven dit is de stad voor mij.…

daar zijn velden vol kruisen met eindeloze rijen verdriet iedere man had een moeder hij groeide onder haar hart laat ze zich verzamelen zij die geen tranen meer hebben laat ze dreunend marcheren zwijgende zwarte pelotons voor de eeuwige vrede voor de doden maar vooral voor de levenden…

Als ik ineens kon vliegen dat zou toch reuze zijn een stukkie door de Kalverstraat gewoon maar voor de gein. Een rondje rond de poppenkast die daar staat op de Dam een stukkie zo het Damrak op met de gemeente tram. En als ik dan ging rusten van mijn gevlogen reis dan zat ik met de duiven op het dak van het paleis.…

Als ik in mijn kooitje zit en ik kijk in de lucht zie ik de andere vogels en sla ik een diepe zucht. De tralies zijn er altijd tussen hen en mij ik voel mij ongelukkig waarom ben ik niet vrij? Al was het maar een uurtje dat ik mijn vrijheid kreeg dan voelden mijn leven beter en niet zo erg leeg.…

kom toch uit die eeuwige verdoving en leuter niet zo over oplossingen over gelijk en ongelijk in ’t verleden schreeuw jezelf en de wereld wakker we hebben jullie zo nodig om samen in vredesnaam de oorlog te overstemmen…

Als je het soms niet meer ziet zitten Al zit je soms in een dip Dat zal je moeten incasseren Dat valt ook niet te leren Dat komt zomaar op je pad Je heb deze ziekte ook nog nooit gehad Vecht terug naar betere tijden Je heb de kracht in je om daar toch voor te strijden Die kracht zit in je geest Dat is bij jou zo je hele…

Wees je zelf Er zijn al andere genoeg Doe wat je wilt Ook als een ander het niet vroeg Doe wat je wilt Je ben je eigen baas Ook al denken alle andere Wat is het toch een dwaas Doe wat je wilt Volg gewoon je eigen wegen Ook al zijn andere er nog zo tegen…

dit eens zo ruige primitieve land met de geurige sneeuw van amandelbloesem grijsgroene rust van stugge olijfbomen de bedwelmende geur van citrusbloesem de zuidelijke geest van ooit rustig gerijpt in vele eeuwen zo sluipend ruw verstoord langs de blauwe kalme oceaan met grillige roze kathedralen staan hemelhoge dure bouwsels boven de…

eens alleenheerser in het luchtruim vrij zwevend en jaloersmakend de aardse mens hemels inspirerend hem eeuwenlang zien worstelen maar ons mysterie is ontrafeld eens waren we feniks en garuda onsterflijk verrijzend uit eigen as bereden door hemelse goden waren we vredesboodschappers of deden onze silhouetten huiveren we zijn voorbijgestreefd…

de oorverdovende stilte van de vrede plooit zich als luizige rafelige dekens over de verwoeste en verkrachte landen heel laat in het nieuwe voorjaar wagen de eerste bloemen zich toch uit de bedorven en bebloede aarde in die zomer bloeit een golvend tapijt van papavers bloedrood onder de zon bloemen voor miljoenen doden een slagveld vol…

somber wolkende aasvogels als vlokken roet boven slagvelden niemand op de aarde ziet de vlucht van witte duiven…

als de vale dood grijnzend en kletterend bloedrode modder besmeurt met doodskreten en stank schokkend en ratelend kinderen verscheurt wolken zwarte vogels hakkend en plunderend het levenslicht verduisteren geschiedt ooit een wonder verandert dodelijke haat in liefde zullen we naar rede luisteren…

onze hunkering naar vrede is een vonkje in de vuilnisbelt die oorlog en strijd heet eens komt het moment van het grote verzengen…

Als ik in mijn kooi zit en ik kijk in de lucht zie ik de andere vogels en sla ik een diepe zucht. De tralies zijn er altijd tussen hen en mij ik voel mij ongelukkig waarom ben ik niet vrij? Al was het maar een uurtje dat ik mijn vrijheid kreeg dan voelde mijn leven beter en niet zo erg leeg.…

alles begon met vrede maar daarna kwam oorlog daarna weer vrede en intussen zijn we de volgorde vergeten als daar maar geen gedonder van komt…

dicht en donkergroen hangen takken naar de grond zwaar van lindebloesem voorzichtig walst zoete geur in de stille avondlucht…

we vormen een lange lange rij van tachtig mannen gearmd een weggevaagd perspectief we waren eens keurig begraven gruwel onttrokken aan het zicht na bijna een eeuw aanschouwen onze bruine knoken het daglicht zie eens onze versplinterde botten die verroeste tommyhelmen met daarin onze verwoeste hoofden en onze modderlaarzen nog aan zie…