Alle inzendingen van Hilly Nicolay

mijn wens op het water wijs met die ene droom als een herinnering meevarend kabbelend op roerende golven opgetogen knipoog ik naar het licht van de dag drijf op zeilen op het geluk dat ik zag…

klein is het als spinrag aan de dakgoot het levensdraadje zomaar wat wapperend op de wind breekbaar is het maar soms zo onnoemelijk sterk draad na draad weeft zich een spanning mee het gevormde frame draagt het wel en wee…

langzaam het vertrouwen meten en terugwinnen vervagen moet het tot het ongeloof voorbij is het is als wel mogen varen op prachtig witte zeilen van een komende storm nog niets te hoeven weten licht zijn, het is immers de zon die er weer staat zijn als de vogel steunend op Gods zorg en toeverlaat…

het komt terug iets anders misschien dan ik verwacht had uitgedacht pakkende beelden er nog mogen wezen een wond kan zich sluiten hoe, dat blijft soms vaag er is iets in het niets dat me telkens raakt ik zal een lans moeten breken voor gisteren en vandaag het is de struikelsteen die de waker in me los maakt…

de ontwakende zon is er nog steeds vonkt vurig in de lucht ook het ritme van de vogels bewoog met elkaar vief als mijn diepe zucht de haan kraait zijn kracht kakelgeluiden van de hennen steevast een morgenzandbad warme regen druppelt op mijn koude huid en op het kinderkopjespad lentebollen knikken het lijkt alsof al die kleuren…

ik wil de zee weer voelen het zand aanraken zeven met mijn handen ik wil met de meeuwen in een duinpan of in het helmgras landen ik wil luisteren naar de stem het praten van de wind ik wil weten waar ik de nooit gevonden schelpen vind - ik wil het ongewis van toen ik wist niet wat me nog te wachten stond ik wil een inhaalslag…

hoe ze er uitzag, soms weet ik het niet meer ik moet er enigszins naar gissen allicht zal ik me wat vergissen toch probeer ik het keer op keer mijn moeder, ik wil haar gedenken ze verdient die plaats in mijn gedachten en och, ze is er soms in slapeloze nachten dan weet een herinnering mij rust te schenken ze was zo knus, vol liefelijke zorgen…

ik staar en zie het licht zo mooi bewegen naast de schaduw echte weelde naast de schijn letterlijk het leven één vogel één lied wordt me gegeven kostbaar in een boom het voelt, het lijkt opeens een droom...…

dat wat ik heb in de koester van mijn hart ik schrijf het op lees het, verlies het niet in de dwaling van de dag ik gun je mijn lach de diepste geheimen tel elk jaar de zonnige woorden pak ze met je handen warm je eraan want jij, jij zal op elke bladzij staan…

beetje wegdromen zo af en toe aangenaam moe een eigen paradijsje licht, stilte, liefde begin van de dag bloemen wiegen een lach naar mijn hart beetje zweven mijmeren, vergeten niet alles willen weten wonden dichten - schrijven van woorden op duizend vellen omdat ik wil vertellen hoeveel ik om het leven geef!…

er komt een vogel en nog een en nog een tezamen op een draadje: ‘wie doet me wat’ rust maar zing maar geen idee van tijd noch van spijt - er komen mensen nog een en nog een dun kan het draadje in mijn wereld soms zijn maar het knapt niet o nee, zeker nog niet… stille tranen drogen ik schik de kiezels vaststaand…

de geur van een gebakken tulband een schijnsel van waxinelichtjes zilver en rode glimmende versiering die hartverwarmende binding er is een stil moment een diepe wens voor vrede het Goddelijk kindje zo dichtbij de belofte van de hemel naar de aarde in een stal er is het streven de wil van vriendschap toch om elkaar geven dit feest…

O ja, het leven meer dan welkom elke regendruppel schitterend in het licht zelfs de schaduw heeft het in zich mij te behagen weet mijn verdriet naar de verte te dragen een arm geeft mij steun is mijn veerkracht hoe heftig soms ook de wervelwind mijn deur weer vindt mij waakzaam maakt het is de toewijding van de schepping…

dan wiegt de mei haar blije woorden als kleine klokjes nog even klinkt haar lied langs het water over het zandpad door het groen als een fluister ik ben stil, luister ze nodigt juni om in haar vroege zomer te verschijnen de mei zo mooi klingelt wat woorden slotakkoorden zoetjesaan zal ze verdwijnen ……

geef me het woord een woord dat alles open maakt mij het diepste raakt van al beloof me dat we samen zoeken naar de kracht van de verbintenis - ook als niets helemaal zeker is is er een woord dat tracht te raken streeft om harten open te maken… liefde…

dat stukje twijfel naast het weten die traan nog telkens naast de lach het niet kunnen bevatten toch ook glashelder soms struikelen naast de krachtige stap de melancholie naast de luchthartigheid - misschien mezelf wat minder prangen blijven vertrouwen blijven verlangen naar……

enkel nog het onkruid wieden om de bloemen te vinden verborgen in knoppen in talrijke kleuren duizelig worden van nieuwe lentegeuren een musje rond een steen wat vlinders er omheen beiden vleugels van vrijheid om weg te kunnen vliegen wil je met me zwijgen woorden zijn te groot een glimlach is genoeg om de twijfel te dragen…

dromen, dromen door de minuten van het leven immer op zoek naar een sterrenhemel de voorstelling van een dalend lichtspoor voor een vurige wens dat ene verlangen daar kunnen ze me ’s nachts voor wakker maken ja, voor een wandeling in de lentelucht de wind die zacht de slaap uit mijn ogen wrijft voor de stonde dat alles…

omdat ik aan je denk omdat ik weet heb van… schrijf ik alvast vogels die de lente willen vieren in eitjes ontstaat een nieuw begin van leven vragende geluiden worden hoopvol bedeeld grauwe kuikenveertjes kleuren langzaam bont zonnekracht geeft warmte en moed de zure appel wordt weer blozend zoet…

trekvogels roepen boven de zwarte aarde verlangend naar groen…

het blauw van de winter tekent zich zo mooi over de kale bomen een kraai vertelt in krasse taal toch alvast zijn lentedromen wat koude poedersuiker legt een maskerende deken over het onbewogen gras vanuit mijn glimlach tekenen zich asemvlaagjes met genoegen vertraag ik mijn pas voor even verban ik de twijfel naar de verte…

woorden waar ook vandaan dansend op de wind uit de mond van een kind ze willen geschreven worden woorden waar ook vandaan uit het hart van een bloem te lezen op een gezicht ze willen geschreven worden woorden waar ook vandaan dit is de week waarin ze tot een feest worden gedicht © Hilly Nicolay 26 januari 2018…

een liedje onvervalst ik hoor het telkens het lijkt gedragen door de wind een koude berkentak draagt een warm lijfje kleurig het borstje versierend het zwart ik stel mijn hart voor zijn tonen open hak de lastige knoop uit mijn levensloop - dit wijsje zo oprecht raakt me meer dan……

niets is echt zeker het leven kan soms tornen rafelig wordt de zelfkant een wirwar van draden steken worden vastgehecht als een te strakke lijn maar och, toch verkeer ik vaak in soepelheid lijkt het alsof ik ben omhuld met zijde dan spin ik garen daarmee verstel ik elke scheur die me belet mezelf te zijn……

helder hemellicht zelfs als alles donker schijnt hoopvol verwachten…

ik zie het bollende zeil als een leven van vrijheid niets dat nog meer jaagt enkel de spelende wind een streepje zilver legt zich over mijn rozige wangen glanzend de vreugde die ik op het water hervind de zere plek verstrooit zich geleidelijk als een luchtbel die de zeeboezem verlaat ogen voor verstoring blind wolken drijven weg…

in vogeltaal vind jij Gods scheppingsverhaal je hebt enkel het gevoel zelf dan te moeten zwijgen tussen de laurierstruiken vind je de natuur op z’n best gebroken schalen van eitjes in een oud vertrouwd nest bollebozenveertjes zien op een krasse berkentak een pak van je hart immers het leven zelf… - luister, luister in je…

ik lief de stilte rond woorden gelegd waarin juist zoveel wordt gezegd ik lief de stilte rond een gedicht waarin juist verademing wordt belicht…

samen zeilen op de boot van het licht niets dan het blauwe water gouden horizon in het zicht samen winnen van de spelende nijvere wind jou en mijn krachten samen gebundelde zonnestralen aan een lint samen op weg gaan alsof we het leven nog kunnen sturen elke schipbreuk kunnen weerstaan grenzeloos, jij en ik en duizenden uren samen…

(voor jou) het zit in je een teruggetrokkenheid stilletjes verborgen voor de buitenwereld och misschien, misschien weet je morgen in dat volle vertrek met keuvelende mensen wel boven het gewemel het gedruis uit te stijgen draag je het hart wat meer op de tong zal je niet meer aarzelen of onderschat zwijgen…