Alle inzendingen van I. Broeckx

Ik geloof dat ze je Tulipifera noemen Je verheft je trots aan het eind van de straat Eens droeg ik je bloem op mijn vest In een lang-vergeten jaar Van onschuld, ongeschondenheid, gaafheid Tulipifera, je staat weer in bloei…

Soms zweemt het onvolmaakte naar volmaaktheid Soms is het triviale goddelijk Soms is een korrel zand een strand Soms betekent de glans in blauwe ogen een hemel Soms is een handgebaar een omhelzing Soms is een waterdruppel een oceaan Soms ruikt de aarde naar de hemel Soms is een blik een kus…

Een woord is hard en vierkant als een baksteen gooi het niet door de ruiten van je genegenheid die je beschermen tegen het ijs en tegen de wind die giert over de kale, lege vlakte Bewaar ze in je hart, de woorden; draai ze om en om, denk ze, verzin ze maar spreek ze niet uit…

Regenachtige zomermorgen. Ik heb de gordijnen opengeschoven voor het toneelstuk, het spektakel van de lichter wordende hemel achter de boomtoppen Bij de overburen is het licht aan om half zes in de morgen: wat een troost dat er, daar aan de overkant, een levend wezen is, een ander mens, een mede-mens zelfs! In doelloze, zinloze, blinde blijmoedigheid…

Ik bracht je takken van de jasmijn geurig geschenk van een nieuwe zomer maar mijn hart bloedde om een verliefdheid vergaan door de tijd waarvan ik niettemin nog getuigenis aflegde…

Je zegde me verdriet aan en het is gekomen je rust onder bruine, zachte, rulle aarde je vroeg me eens of ik bang was voor de tranen en ik was bang nu is er hun rijkelijke vloed nu is er hun zachte, milde vloed en ik ben niet meer bang…

Niets of niemand zal bij me blijven; niets of niemand dan deze vier: deze pen, dit lamplicht, dit bureau, dit papier In de wanhoop van mijn verlatingsangst ben ik hiervoor het bangst; dat ook zij zullen deserteren…

Mijn gouden trofee bracht ik bij je argeloos maar trots je sloeg haar mij uit handen onwetend maar genadeloos ik treur om jouw karakter....…

We vierden onze liefde met danspassen danspassen in het duister Was er een toekomst? onze lichamen gehoorzaamden aan een ritme zonder zin en maakten nog de hoffelijke gebaren van een voorgoed onvoltooide affaire....…

Ach, hoe strekte je eens je blauw-dooraderde kleine hand naar me uit en hoe zei je: "Ge bent m'n kind." In een houten doosje bewaar ik sinds jaar en dag een lok van je zachte, grijze haar, die ik voorzichtig heb afgeknipt toen je, buiten bewustzijn, op je stervensuur wachtte. Op die foto uit 1951 sta je als meisje in een vlinderachtige jurk…