Alle inzendingen van Ingrid E. Noppen

Hoe neem je straks uit ze weg waar ze zij aan zij met ons vochten dat mes in hun rug het ultieme verraad? als een gezwel door de geschiedenis zal het verworden en blijven roepen om wraak kinderen en kleinkinderen zij zullen opgroeien met de erfenis van ontelbare doden tegen volkeren van Judassen staan zij in geschokt ongeloof als…

Het is gewoon weer dat fragment van in pyjama zitten schoongeschrobt door mama tandjes net gepoetst Paulus de boskabouter luisteren voor Eucalypta huiveren en hupsakee dan gauw naar bed zie je de draken op de muren vuurspuwend en schuimbekkend happend naar je kinderhoofd dat wegkruipt onder zware dekens waar is je teddyhond gebleven…

Nu er alleen nog stilte is als ook dit uitgeholde hart dat veel te lang die onmacht voelde geteisterd slechts ingeslikte tranen dronk cirkelen gedachten rond in altijd weer het laatste beeld aan jou terwijl herinneringen kleven aan willen terugdraaien van de tijd het was een onbegonnen strijd oneerlijk ook en niet te winnen een krachtmeting…

In al jouw heersende stiltes toch heb ik je gekend geweten wie je was de moeder, de vrouw het bevochten verleden altijd weer suste het heden met één vinger op gesloten lippen ssst waar ik speurde tussen de regels van ongelezen bladzijden op afstand bleef je in mijn zoektocht maar soms was het alsof ik iets van een fragment vond in…

Daar gaat ze dan een rode sporttas aan haar schouder terwijl haar rechterhand een kleine koffer trekt ze kijkt niet op of om loopt vastberaden recht vooruit met voor een lady eigenlijk net iets te grote passen nog geen volwassenheid bereikt wenst ze haar eigen weg te lopen advies is niet aan haar besteed zij claimt de wijsheid van haar…

Wie kon weten dat de tijd zou komen met handen vol zwarte bloemen en verscholen in zijn mantel het noodlot dat zijn ijskoude adem zou leggen over het gelaat van unieke schepselen maar onaangeroerd bleven de herinneringen standvastig in hun soliditeit als een erfenis van waardevolle schatten op het witte doek van gedachten soms, als in een…

Wat weten zij ervan waarover praten zij? vraag mij wat het betekende en hoe het voelde te vertoeven in wat jouw wereld was een leven lang heb ik je niet gekend dan enkel maar als die soldaat waarin ik steeds wanhopig iets van een vader zocht terwijl ik samen met jou vocht tegen de spoken van weleer we wisten al niet meer elkaar…

Ergens op de wereld is een korenakker alleen nog dodenland rijst een aanklacht naar omhoog vanuit een lege hand en ergens huilt een moeder of treurt een jonge vrouw wacht een vader op bericht of hangt een vlag in rouw ergens op de wereld vliegt een jonge zwaluw langzaam naar de dood klapt wanhopig met de vleugels in zijn stervensnood…

Hoe plotseling is zij zo broos geworden zonder dat ik wist wat heb ik reeds gemist door in de sneltrein van de tijd aan haar voorbij te reizen hoe lang nog zal zij moeder blijven en naar mij uitzien langs de sporen hoe plotseling is zij zo broos geworden?…

De roep van de zee ook de wind laat zich horen te luid krijst een meeuw…

Toen was daar jouw finale verbijsterend mooi zoals je ging en puntgeslepen scherp jouw blik de laatste akte schetste de wereld draaide door terwijl een ogenblik van o zo waardig zijn zich kleedde zoals je was geweest niet één keer keek de tijd nog om maar snelde voort in het tumult van veel te schelle stemmen de dag kromp stilletjes ineen…

Hoor de dragonders de schreeuw van een arend stil blijft de wereld de zon voelt geen schuld moeder van zonen telt wanhopig de kinderen waarvan eens warm haar schoot was met hun leven gevuld krampachtig gevouwen haar handen tot bedes als brandende lava de pijn in haar hart gesluierde vrouw moeder van zonen stilt met haar tranen de dorst…

Voel de warmte van mijn zijn mijn hart dat klopt voor jou mijn handen die zo zacht jou strelen voorzichtig gaan over je lijf ik snuif je lichaamsgeur hoor ik je adem gaan in een ritmiek als van muziek ik leg mijn oren stil beleef dit ogenblik met jou schrijf woorden op je lippen gloei zomerzon onder je blik ver van de wereld buiten…

En er was dat weten en die herkenning alsof al zoveel eeuwen ... geen mijl geen afstand dan dichtbij hoe naderbij schiep taal en teken en wat nog ongezegd gebleven zich vormde in oeroude klanken je kwam voor even weer voorbij en die herinnering in mij alsof door zoveel eeuwen ... hoe naderbij schiep taal en teken…

Hoe je gelaat geëtst staat op de wanden van mijn ziel en je ogen die mij ooit aanzagen en je stem die mij ooit sprak ik ben de kleur niet vergeten en de klanken niet van ver zal ik je herkennen aan het geluid van je schreden waar ik lang geleden mijn eigen voetstappen deed volgen tot waar je ook liep soms is het dat ik je hoor roepen…

Zo vaak wil ik met je praten om alle vragen die je liet en dat gevoel van niets en niemand zijn maar voorgoed ijzelt de pijn nu jij er niet meer bent terwijl ik mij vertwijfeld afvraag of ik je heb gekend er is geen weg terug en zelfs niet eens een brug naar daar waarheen jij reisde en voorgoed ijzelt de pijn van niets en niemand zijn…