Dat wat resteert
Wie kon weten dat de tijd zou komen
met handen vol zwarte bloemen en
verscholen in zijn mantel het noodlot
dat zijn ijskoude adem zou leggen over
het gelaat van unieke schepselen
maar onaangeroerd bleven de herinneringen
standvastig in hun soliditeit als een
erfenis van waardevolle schatten
op het witte doek van gedachten
soms, als in een weerzien kuieren
ijle silhouetten in kleurige gewaden
fluisteren vertrouwde stemmen
in hun klanken van weleer
dan explodeert weer
die warmte binnenin mij
en bloesemt als voorheen
een glimlach om mijn mond
... (opgedragen aan Lucia en Bram Lampers, 20 mei 2016) ...
Zie ook: http://www.ingrideleonora.nl
Schrijver: Ingrid E. Noppen, 6 juli 2016
Geplaatst in de categorie: afscheid