Alle inzendingen van Ingrid E. Noppen

Zo plotseling oud geworden en o hoe kwetsbaar broos wat is gebleven van de roos dan enkel de verwelkte blaadjes? de uitgedroogde kelk ik weet nog hoe het hart erin eens sprankelde en in zich borg de warme adem van het leven dat tijd doodstil boetseren kan met ruwe handen weet te kneden wat toen nog was in het verleden onaangetast een…

Uit dat verre land over het grote water kwam ze met niets in haar koffer dan in een deken van zwijgen gewikkeld dat wat ze nooit meer een stem wilde geven in een nieuwe huid speelde ze vrouw en moeder baarde haar kinderen en beleefde haar dromen in stilte later, veel later zouden de spoken terugkeren met alle beelden van weleer…

Met in zijn emmertje de zee stapje voor stapje neemt hij de zilte rijkdom mee naar zijn eigen strand de kleine architect zoekt naarstig naar de plek waar net nog zijn ontwerp vroeg om een laatste hand tot mijlenver getuigt de ontdekking het aangezicht van een verwoesting zelfs geen lolly troost een labrador kijkt schuldig toe…

Je stem wel gehoord maar van geen enkel belang je verschijning gezien maar wie zag je angst? mooi klein mens al je vleugels gebroken door welke spitsroeden niet heb je je weg moeten lopen? ik stuur je de warmte van wel honderden zonnen maar wie heelt wat stuk is en de pijn van je wonden? wie noemt je naam nog zonder te voelen ‘ik…

Wiens kind ben ik geweest wat heb ik ooit geweten dan enkel maar het heden van wie mij borgen in hun schoot? onzichtbaar voor elk oog altijd onuitgepakt gebleven hun koffers in die donkere hoek met niet te openen sloten soms snerpten heel opeens wat kreten als ijzel door de kamers ontweken stille tranen de beklemming van mijn vragen…

(voor Alexei Navalny) Wie staat op na jou met dezelfde moed van onverschrokken leeuwen onuitwisbaar de glimlach om je mond en ogen die keken dwars doorheen verdorven zielen? wie heeft jou zo gevreesd dat zelfs je dode lichaam hem nog meer angst aanjaagt dan zijn eigen schaduw waarin hij onophoudelijk het dreunen van jouw voetstappen hoorde…

Het moeten stenen harten zijn en ogen zonder licht niet meer in staat tot enig voelen door de zucht naar vernietiging totaal verblind geen dialoog meer mogelijk hun taal spreekt slechts met tongen van haat mens tegen mens, volk tegen volk eens vruchtbare akkers met bloed bezaaid talrijk reeds de neergestorte vogels moeders in eeuwige rouw…

Nog hoor ik het dat geronk van die motor toen je plaatsnam op dat bruine zadel en zei dat je gauw weer terugkwam om te blijven ik wist dat het niet zo was dat een belofte werd gemaakt om meer dan duizendmaal te breken en dat bleek ook zo te zijn nooit beter heb ik je gekend dan in flitsen van komen en gaan in woorden als lucht zo vluchtig…

Als in een luchtbel gevangen hermetisch afgesloten daarbuiten stemmen en geluiden ze horen je niet volumeloos jouw uitgestoten klanken binnen geluiddichte wanden malen ze rond de witte jassen in de ruimte de veel te strakke blikken drie-, viermaal prikken in vaten veel te broos ik heet, ik heet weet je hoe ik heet en wat er omgaat…

hoe je destijds mij plotseling van mijn werk kwam ophalen met je Mercedes in een gentleman’s pak mij als verrassing meenam naar een Hongaars restaurant alwaar je de violist eindeloos sonates voor mij liet spelen eer je hem zijn welverdiende tip gaf hoe wij op de Scheveningse boulevard schaterlachend doldwaze kaarten uitzochten om te versturen…

Dat met een knip van vingers alles zomaar voorbij is gegaan niets meer over is te doen en met de wind is meegereisd al wat eens was in alle richtingen uitwaaiend je kwijnende roep naar wie er niet meer zijn alleen hun namen nog sjokkend over de wegen die je eens met ze liep waar je voetstappen zo meervoudig klinken alsof stemloze onzichtbaren…

Violetgekleurd waren de bloemen net als het jurkje waarin je danste jouw onschuld schilderde heel de wereld tot een sprankelende aquarel wat wist je van barbaren die alles monsterlijk maken en nooit een hart zullen bezitten zo zuiver als dat was van jou? in luttele seconden jouw leventje weggevaagd vier veel te korte jaren was je een…

Dat ik vandaag feest moet vieren maar dat die lege stoel daar staat waar niemand op mag zitten omdat ik wacht op jou ik kan het niet, nog altijd niet blij zijn om elk jaar erbij het voelt gestolen, niet van mij het is dat schuldig blijven voelen ik weet het, onterecht maar toch … vanmorgenvroeg ik wachtte en ik wachtte jij belde niet…

Het zijn de zonen de vaders en de dochters die op te koude aarde sneuvelen voorgoed hun ogen sluiten is op hun lippen een laatste roep om hun moeder in hun doodsstrijd de hunkering naar haar zo warme schoot? welke naam past de agressor die in zijn hebzucht het doodvonnis tekende van duizenden en met een enkele pennenlikkersvinger het…

Schiet maar, vernietig maar laat de bommen maar vallen op huizen die niet van jou zijn op al die akkers die ooit omgeploegd en bewerkt zijn met liefdevolle handen maar nooit zul jij de liefde leren kennen en de koestering van warmte steen ben je, beton, grijsgrauw graniet een gevangene van je eigen haat die onverteerd tot onder je huid als…

Weer kwamen ze in zwarte gewaden met lange, stoffige baarden en duivelse ogen geen zwaard werd geheven om ze tegen te houden er was slechts een leger van lafhartige hazen dat met het stof tussen zijn benen een schuilplaats zocht en de vrouwen en kinderen stonden in de achterste rijen want eerst de mannen, zoveel mannen vooraan, in…

Het water komt gulzig, uitgehongerd huizen, land, levende wezens alles verorberend ineengeslagen vechtende handen wanhopig barricades opwerpend hoe klein is de mens nu het verhaal van een oude geschiedenis schrijft verwoed een volgend hoofdstuk opnieuw laat de natuur zich de les niet lezen…

Hoe hij vloog met krachtige vleugels over wilde zeeën en door ondoordringbare wouden voor de allerzwakste wezens de sneeuwwitte vogel voor niets terugdeinzend voor niemand wijkend maar altijd ijzersterk op weg naar zijn doel hoe kon hij weten van de zwarte kraaien die hem op de rug met valse kraalogen al zo lang beloerden op één…

Het klopt toch dat ze zich hier overdadig ontvouwden onder jouw zorgzame handen vanaf hun eerste knop jij hun rijping volgde met waren het liefdevolle ogen? en ik menigmaal op dat pad aan de zijkant ... nog voor mijn lippen woorden konden vormen 'niet hier spelen' riep jij alleen maar als een getalenteerde bloemist gaf je voedsel en…

Als in een luchtbel gevangen hermetisch afgesloten daarbuiten stemmen en geluiden ze horen je niet volumeloos jouw uitgestoten klanken binnen geluiddichte wanden malen ze rond de witte jassen in de ruimte de veel te strakke blikken drie-, viermaal prikken in vaten veel te broos ik heet, ik heet weet je hoe ik heet en wat er omgaat…

Ik heb je gezocht in de supermarkt bij de bakker in de ruggen van mensen mijn roep tevergeefs nu in stilte gedompeld ronddolend in een verstard geraakt lijf in fluisteringen je naam gespeld alsmaar en alsmaar tot ketting geweven ik heb je gezocht in het parkje om de hoek bij de slager en in het verhaal van een boek en ik zoek…

Op de klanken van een eeuwenoude sonate je laten terugvoeren doorheen de tijd vanaf je ontstaan naar het nu als de golven van een zee in rust meedeinend je adem berustend in al wat het ondergaat op welk kruispunt nam je ooit de verkeerde afslag onwetend van dat doolhof van wegen welk zwaard nam je niet ter hand om neer te slaan wat…

Moet ik spreken met jouw stem horen met jouw oren ben ik die wie jij bent? nééé jij bent jouw eigen mooie ik en ik, ik ben mijn ik met mijn eigen rikketik mijn ogen en mijn brein wie kan ik anders zijn? ben jij die wie ik ben? nééé ik ben mijn eigen lieve ik en jij, jij bent jouw ik met jouw eigen rikketik en wie je bent geworden…

Dat jij een kind van de zon was de vroege seizoenen van je bestaan daar hadden gebloeid waar vandaan jij noodgedwongen moest gaan met niets in je koffers daarover wilde je liever niet praten toch heb je me eens verteld hoe je op het executieterrein van de gele soldaten de laatste minuten van je leven aftelde maar waarvan je zus je bevrijdde…

Het gordijn van nevel opentrekken de herinneringen ontsluiten durven omhelzen wat eens was achter elke traan een voltooide tijd niets keert weer alles is eindig met trillende handen de foto’s bekijken van het lijkt een veel te ver verleden leren dealen met het heden waarin het martelend besef van niet meer nooit meer een terugreis…

Niet een omhelzing geen kus, geen hand zelfs geen anderhalve meter afstand maar jij achter gesloten ramen en binnen de betonnen muren dondert het tikken van de uren voelt alleen zijn meer dan verlaten is er dat murmelen in het niets zoveel voelbaarder dan gisteren koud, kouder jouw huid te lang al onaangeraakt hunkerend naar al was het…

Wiens kind ben ik geweest wat heb ik ooit geweten dan enkel maar het heden van wie mij borgen in hun schoot onzichtbaar voor elk oog altijd onuitgepakt gebleven hun koffers in die donkere hoek met niet te openen sloten soms snerpten heel opeens wat kreten als ijzel door de kamers ontweken stille tranen de beklemming van mijn…

We voeren dezelfde strijd jij en ik we houden elkaar vast ik jou en jij mij en we beseffen allebei wat niemand weten kan ik zoek mijn betere ik omdat jij zegt dat dat het beste is de woede die ik voelen kan jij vindt dat niet oké jouw pijn is meer dan ik kan dragen als niet zo lang geleden woedt er die onmacht weer mijn kracht…

Het was pas later dat ik jouw zwijgen leerde vertalen een toegangsdeur wist te ontdekken naar de verborgen kamers waar ik soms voor een te kort moment even mocht vertoeven om antwoord te zoeken op mijn vragen maar er bleven zoveel dagen waarop de verhalen van toen niet verteld mochten worden en weer in stilte kluisterden ik wilde zo…

Het zijn de nachten die als loodzware dekens neervallen terwijl de tijd knaagt aan een wirwar van gedachten nog eer je naam geroepen kan worden scheuren de letters uiteen stuiteren losgeraakt van elkaar op het plaveisel van de uren waarin blijven geloven als er niets meer is dan het leeggeplunderde van je wezen? steeds nadrukkelijker…