Alle inzendingen van Iniduo

ingezwachteld, van kleur ontdaan ligt daar het dal van duizend gedachten herwonnen en ontgonnen is dit het terrein dat geschiedenis prijsgaf in vroegtalig onderhoud, genetisch vertakt, tot straatlengten verheven het is nog vroeg binnen brandgrenzen we blijven hier niet in hangen wervelend van verlangen vroeg of laat naar een uithoek…

hoe keren we in onszelf, met regelmaat binnenstedelijk te verschansen veilig in beton gegoten ommuurd, geestgerijpt met voorbestemde afdronk het vonnis vellen gelijk lotgevallen bomen daarmee schuld wijzen alpha en omega vinden een bok laten zondigen teneinde door te schemeren…

ik wandel in mezelf een stukje mee en verdwaal tussen wortels en geboorte in dit uitbundig buitengebied is het pad meegaand maar zompig er ligt een steen om zich aan te stoten te bezeren aan verwondering over paarden in de wei, gevangen door zwak intredend ongenoegen maakt dit prikkelbaar, zijn het de haastige pijlen, gepatineerd…

hoeveel gaat in een dozijn behalve input en laaghangend fruit uit te leggen wat al uitgerold is om te kunnen kuitenbijten en piketpalen dan volgen willekeurig maar volgzaam aanbevelingen ter ondersteuning en littekenweefsel klankborden galmen contentstrategie bij organisatiebreed opschalen daarna nog snel even een ronde voor het…

waarachtig, wat speelt zich hier af op de plek waar ik begin mijzelf aan te vangen met natuurlijke overgangen tussen licht en donker flagrant blijven liggen tweezijdig ontwaken of slapen vergeefs de dag verdrijven die grenst aan vlees noch vis als voorwoord om nog wat langer in bed te blijven alvorens mijn weg te bestraten…

om wolken te vangen komen we handen tekort voor het doorgronden van de zon ontbreekt de tijd de hoek is laag genoeg voor de vlakheid van een wand waarom is het donker afwezig bij eenhuizig nachtzicht vraag niet naar een droom die is niet bekend met dichtheid van kleur en vorm tussen vuur en stoom; lichtbewolkt…

nu kranten niet meer bestaan het huis onbewoonbaar de wil nog krachtiger dan een ziel nu niemand nog vragen stelt niets lijkt op kleur meeuwen hun brood verstouwen nu klinkers straat spiegelen muren vensters vervagen een roep om stilte ik zeg er luistert toch niemand het schemert avond…

in de vuurlinie van eigentijd tussen flarden ongemak grof gesneden uit geurige aarde te elfder ure van de kalender gescheurd en weer samengebracht met lucht die deze kleuren baarde steeds stiller ontdaan van lengte van dagen, vereeuwigd in steenrijp dan weer grijs gesomber nergens voor nodig, kijk omhoog naar de intredende voorstond…

het tanend heden loopt voor de dag uit dit is het begin van hervatting ingescheept voor vertrek ongerijmd als een blinde nachtwolk te bedenken wat nog komen gaat op voorhand onherroepelijk niemand gaat het gesprokene nu nog woorden in de mond leggen daarvoor lijken zaken reeds gedaan nog voordat dit gebeurtenis heet ware het een…

het getij van de ziel is weerbarstig als een maandag dan melden zich meer sterren dan zandkorrels zodra verte en veraf breedgedragen ruimte krijgen in stilstand bij vroegtijdig verlaten -alvorens dagen zijn geteld van buiten te leren, lotvaardig ter volmaak en weer binnenwaarts naar oneindig wederkeren…

woorden dienen zich aan organiek en documentloos met droge ogen en stille trom waarbij muren verblinden het huis zich zelden opent een nawee zich aandient niettemin, een nacht is geen synoniem voor rust wel aanvaardbaar als foto van een roerloos moment er ligt een krijtlijn van ochtend zichtbaar in klare taal…

niemand neemt nota van achteloos verblijven de binnencirkel van een rotonde de kromming van aarde altijd en iedereen is nog niet overal en nergens de locatietheorie zegt van wel ik schrik er niet meer van de geest die een schaduw werpt zelfs in het voorbijgaan een geleding naar gebeurtenis als ultieme plaatsbepaling…

het zich ontdoen van aardmantel, randzee in kaalheid blaken van naakt gesteente taxonomisch anoniem aanspreekbaar door leemte geen weerwil te ontginnen slechts struweel op maaihoogte en dan te bedenken wat eventueel mocht ontbreken het overige weglaten zonder represaille…

er ligt een lange weg te gaan die honger met brood verbindt langs stadslicht, hemelbogen en schaduw, ter aarde geworpen een kalf huilt als een geit geen omtrek in de verte te zien soms waait tederheid voorbij op de tast, zoals dat hoort de omstandigheden moeten hun samenloop nog vinden op afstand maar onafwendbaar zoals hop en bier…

oog in oog met september die het huis herpakt als binnenverblijf met de rug naar de vale zon die niet opkomt maar ondergaat is het adem of mist die zich in strekkende schaduw vangen laat de muren zijn hun eigen beeltenis wijzelf wentelen in vooravondlijk tijdverdrijf…

er zijn momenten om er de hand in te hebben zolang het geluid draagt over doordringbaar bovenaards te oud voor bestemming te jong voor vertrek niets heeft meer betekenis dan het verzwegene ongezien achtergebleven in vermeend beton mijn mond draagt geen bevelen uit mijn oor vangt luistertaal zo vrij zijn letters in verstaanbare…

onderhuids bij hemelkoorts begraven ligt achter het hek het lont van geesteskind in het uitgetreden landschap tot naam te bekennen nog voor het heldere zicht natuurgetrouw zonder te weten…

onthoud het haalbare op korte termijn weerschijn is altijd droog verte geen afstand lijfelijk afwezig is kenbaar als grafische weergave in dat niemandsland leunt de dag tegen het laatste licht zodanig dat elk gebied meer vaag lijkt dan grijs duister is niet voelbaar de val komt voor de hoogte…

tijdens een windstil ogenblik op het snijvlak van harde feiten -het gangbare niet geldig onder de mantel van luwte vloeiend van aard en roerloos ten hemel de vlaggen gestreken en aan de avond zijn zachtheid teruggegeven ging het moment voorbij toen verschijning op een aangezicht leek…

met de reikwijdte van schemer verdwijnen leed en trots uit het zicht naar een timide wolkenveld grenzeloos amorf vooral zonder held, verliezer of polemiek onder toeziend oog van dit huideigen patina zich laten meevoeren op de lange golf zonder loden ligplaats voor twijfel is nog tijd genoeg zo is de algehele tendens…

zouden we een tafel zijn dan lieten we iedereen aanschuiven zouden we straatverlichting zijn dan schiepen we licht in duisternis nu zijn we broodkruimels, een kleverig roestig nageurend likeurglaasje een tegen de muur geworpen schaduw ‘n leeg bord dat verlangen serveert…

ik versta jouw naam als functie van variabelen teveel om op te noemen niettemin onmiskenbaar jouw gezicht, jouw aanwezigheid niet nader te verwateren een interval tussen gebeurtenissen als verlengstuk van het heden opgesloten in luide hunkering te lang voor woorden tijd genoeg om thee te zetten tot de laatste druppel te tastbaar…

nog even alles op een rij van dromen kun je niet dronken worden wel dromen dat je dronken bent denk je achteraf geld is papier of metaal, virtueel vooral dat is niet wederkerig zoals het oog en de naald de krachtigste aanjager van verlangen is deprivatie de grauwe kiekendief is in Nederland een zeldzame broedvogel op akkerland niemand…

het gedicht sloeg terug met tomeloze woorden overgeschreven van eerdere gedachten doch nooit eerder zo stellig geklonken ‘hier moet op gedronken worden’ was ergens te horen daarmee werd het een uur om U tegen te zeggen…

inzake nabijheid kunnen we melden dat deze van tijdelijke aard is dat sprake is van ontbindende factoren zo gedurig als voorlopig zoals terzijde leggen een verre reis ondernemen verdwijnen uit oogpunt van afstand, van wederkerigheid bij het aan elkaar rechtlijnig voorbijgaan…

doorbreek stilte met verstommen belijd een voorwerp start als laatste en win ook al staat het zwart op wit het gedicht legt het af tegen uitleg, tegen beter weten het gedicht ontkent grenzen herhaalt redelijkerwijs maar tart alle logica er is geen zin zonder woord -suiker, hitte, karamel zegt het voort…

om te beginnen vloeit aangeroerd bloed voort uit het niets dan zijn we bezig in te zaaien brood te breken lege ruimte in te richten en er het meest waardevolle uit te lichten zodat we na het late novemberlicht de bloemen kunnen wegdragen…

lief vergezicht onbekende van veraf je kunt je naam nu wel verklappen louter mijn notentuin vol met amorfe schaduw zo diffuus dat vogels blind verdwalen tussen bladerdek en bergen van water…

vertel me, wat is dat toch het idee om eerder te gaan te beseffen uit vrije wil terwijl we boven water staan je klinkt zo vrolijk en blij ooit had je veel te verstouwen en was je zoveel banger nu leef je in blind vertrouwen je dacht nog er is een lange weg te gaan maar sta er niet bij stil om als enige na te bestaan want wie is werkelijk…

lijken dagen groter als eindigheid nadert met de wijzers mee gloort een horizon onder opwaartse druk van een Toorop aan zee ach vezelarme lichtvoetigheid til niet te zwaar er blijven nog stonden te over en ochtenden zonneklaar…