Alle inzendingen van Iniduo

ons lichaam heeft zich van het moment ontdaan drijft tijdloos in denkbare gedachten binnentijds vinden vissen hun vloeibaar water en lijkt de vijver winterloos voor even het inwisselbare moet zijn object nog ontmoeten verdwijnen in afwezig tot ver buiten dit gedicht…

we moeten onze regen nog verschuilen onze wegen nog banen, in wederkeer begaan de maaltijd verteren, vragen om vergeten voor de wolken uit in hun vlucht vooruit ter elfder uur, voor het later is dan morgen…

ik ontsloot mezelf tot naar buiten gericht, om de lege koelkast met boodschappen te vullen, onderweg telde ik de mussen die in aantal schijnen af te nemen tussen de bedrijven en straten door tot iets ongrijpbaars of onecht ik droomde tegen mezelf en ontwaakte uit een ogenblik…

tegen ’t raakvlak van licht en schaduw leunen mijn ogen aan op momenten, zo heftig of luw die na een ogenblik vergaan blikvelden zie ik, volgroeid van gedaante in vol ornaat fluisterend en luisterend geboeid naar het bestendige waarom 't gaat…

ik zit veilig op de schouders hoog boven aarde verheven zo kan ik met mijn armen reiken naar verleden en toekomende tijd, samengebonden als korenschoven in eeuwigheid alle bomen zwijgen in koor vergroeid met bekend terrein ik had nog kruimels neergelegd die allemaal verdwenen zijn misschien ben ik verdwaald of waren de vogels me…

langs grenzen door fluisterbossen raakt ons een eindig blikveld   het brood aan doorzogen monden het zaad in geheelde velden   ter plaatse, het alhier alwaar wij ons in overeenstemming   bevonden, tot verplaatsen, alsnog tot de limiet aan zichtvrees   hernieuwbaar stiltevlees, zelfs aan woelbare aarde voorbij…

Het kan niet ver weg zijn Ergens tussen stapels In chaotisch klemmende lades Tussen bedorven nachtmaaltijden De brieven herpakken, herschikken Ik moet er nog aan beginnen, ooit In een afgesloten kamer Waar het licht van buiten nog broeit Aanwezigheid nog nagloeit Gefilterd, met schuchtere beetjes Met kabbelende golfjes Waarmee de…

mijn bomen en heggen zijn versleuteld tot land en water, sterren en de maat der dingen in perifeer zicht, uithoeken aan ommelanden ook is sprake van verwarring, ongeschreven wetten in afwachting van een schone lei, in weerwil…

er is nog tijd zachte woorden te kneden tot papier letters te stapelen tot oorden ver weg van hier te krassen in werkelijkheid bejubeld of beweend er is nog tijd - voordat alle stilte is versteend…

ik begaf mij in diepere krochten buiten het zicht, ver van gewoel als wachtkamer van dolenden tussen val en wedervlucht een verblijfplaats, doorwaadbaar van tijdelijke aard - muren vol binnenmonden voor het onbekende beducht een begeerte te ontsnappen werd mij deelachtig zodat ik naar doorgaande wegen vroeg om kort elkanders…

dit lijkt een gedicht zonder eind een waterval met vrije uitloop gaandeweg, steeds, sleets, over de stoep met onvermijdelijke stront naar wat gekend is en deels vergeten wat ooit was en nooit meer kan zijn nu nog gauw een tochtje, voor de schemer ons de weg doet vragen alle bestemmingen op een hoop overal ijl vlees en alles aarde…

bestaan zult gij sober, fundamenteel zonder enig spoor te laten gij zult nimmer steenkool aanhangen dit op straffe van digitale steniging ende publiecke beschaeminghe…

(Zijn er nog vragen?) een stenen aambeeld restanten oerknal achtergrondruis, een zilveren vogel wegstervend, net als het middaguur tegen de avond, op gezette tijden diepte versus vlakte -zinloze discussie- Vergeten. Een licht in bewolkte blindheid dat oplost tussen voortijdig en definitief…

ik leg het hoofd te rusten tegen lome golven dan komen dagdromen vanzelf boven op schervenkusten, op zeehoogte, langs de koorde van vervreemdbaar licht wanneer verdwijnt mijn schip achter het gordijn, het kraaiennest nog fier in zicht deze maten zijn zo onmeetbaar alleen zij kunnen tijd of genade doven tijdens de zondvloed blijft niets…

ik hou een slag om de arm om het verleden voor te zijn en het heden te herroepen voordat de tijd gebeiteld is er gaan stemmen op om alle woorden te herschrijven alle klokken te verzetten, een voorbije smart te zwachtelen ik ben gaande te voltooien indien, dan, in ochtendlicht wanneer het uur zal stollen…

toen hield de regen op met bloeden maar schuurde de droogte een front van geblakerde wolken trok voorbij over bos met bomen van alleen hout en louter dichtbij dan weer bleef adem stijgen naar te ijle hoogten vluchtten zwaluwen naar een vroege dood totdat, alsnog ik vast kon houden…

hoe verschuivende dromen -vluchtig als zij zijn- neigen naar wankelmoed zonder ooit naam te dragen een levenstocht om te bewonen alles vraagt zonder moeten welke aanvaardt, drijft in armen van water, op wolken van wellicht, druppels in het gezicht, onstervend in het voorbijgaan en daarmee intens geweest…

wie belt er op dit late uur de oorlog is hier al vandaan morgen woont niemand meer voorbij het laatste huis later zijn de ramen toegedekt op een zeker moment valt toekomst steeds verder in de straat, nu zonder mij ooit, achter de tijd in een open veld…

mijn geluk stijgt naarmate ik het deel met anderen en ontbrekende buren ontstijgt één dag alle hokjesdagen het strand onbezet vliegen meeuwen laag in de kern van de zaak maar terzijde…

eh, ik zou het eigenlijk niet weten, niets rijmt op twaalf ik heb er ook weinig trek in we leven in maand dertien na de stilte volgt een moeilijk gesprek, over van alles wat behalve de kern van de zaak daarmee hebben we het gehad ik richt mij woordblind tot u er is nog een lange weg te gaan ongeëffend over ongerijmd u bent moeilijk…

weer terug reclame; nee huis aan huisbladen; nee hervonden drukwerk; ik weet het niet vergeeld, getergd, bestoft wat is nog toe te voegen aan wat bestaat likt ergens een tweede huid zilt, zoet, opnieuw elke keer als ik alle plooien proef en voor lief neem…

we verdronken water uit een vluchtig slapen verdrongen bewolking uit onverwachte hoek we werkten, tot verder voorbij, tot werkbaar lieten namen achter in beschreven tijd sindsdien aangetekend, zodat onze brieven niet verjaarden in woorden, met handen gemaakt, onbesproken…

dit schiet niet op de hemel wordt nooit paars de ruimte herhaalt zich steeds vaker de kamer weet zich raamloos ommuurd hartslag tikt soms in blauwe morsecode alles naamloos zonder doel maar ademvast binnen keerkring en rooilijn onder- en bovengrens al geweest en best wel voorspelbaar…

slaap een stuk uit de nacht reis een trein in vol ornaat zet een zomerwei in badend licht zoek een verdwaalde hond in de pot val een diepte zonder hoogtezucht leef een stukje tegen de draad…

gedichten kunnen net zo goed straatlantaarns zijn bomen in een denkbeeldig bos, palliumwolken met zeegrijze vergezichten ogenwater of regentranen werkelijk is denkbaar een papieren hoed…

iemand vulde de kamer met gebeden dichtte de stilte geluiden toe en zweeg met woorden…

volgens de Grote Bosatlas heeft een bestemming twee plaatsen, heen en terug, op Street View is daarvan niets terug te vinden, misschien zijn we voorbijgegaan zonder er bij stil te staan, hangen natte sneeuw en kale regen met hoofden uit het raam, gewoon, voor de volledigheid onze beide stipjes hebben nog één lege witte vlakte te…

het eerste lentelicht omhelst mijn gepijnigde bomen pelt ijskorsten, laag voor laag het verkilde hars in mijn bloed gaat stromen schuchter nog en traag dit is vasteland na een lange vlucht terug van eindeloos ik ruik de ontwaakte lucht hoewel nog broos…

nog nooit behield het huis zijn witheid van muren het glas zijn geveinsde ruiten noch de eenheid van scherven er hangt een lucht van toekomende leegstand met het breken van de huid kraken de cellen hun wanden langs de draden van schimmel krimpt de resterende adem die met vertraging verdrinkt in oliedampende klei in het aardegrijze…

het bos kent alle uitgewaaide geheimen zijn schaduw verbergt hoop en spijt een stille heuvel een loslopende hond een dode boom met ingekerfd verlangen…