Alle inzendingen van Iniduo

we verdronken water uit een vluchtig slapen verdrongen bewolking uit onverwachte hoek we werkten, tot verder voorbij, tot werkbaar lieten namen achter in beschreven tijd sindsdien aangetekend, zodat onze brieven niet verjaarden in woorden, met handen gemaakt, onbesproken…

dit schiet niet op de hemel wordt nooit paars de ruimte herhaalt zich steeds vaker de kamer weet zich raamloos ommuurd hartslag tikt soms in blauwe morsecode alles naamloos zonder doel maar ademvast binnen keerkring en rooilijn onder- en bovengrens al geweest en best wel voorspelbaar…

slaap een stuk uit de nacht reis een trein in vol ornaat zet een zomerwei in badend licht zoek een verdwaalde hond in de pot val een diepte zonder hoogtezucht leef een stukje tegen de draad…

gedichten kunnen net zo goed straatlantaarns zijn bomen in een denkbeeldig bos, palliumwolken met zeegrijze vergezichten ogenwater of regentranen werkelijk is denkbaar een papieren hoed…

iemand vulde de kamer met gebeden dichtte de stilte geluiden toe en zweeg met woorden…

volgens de Grote Bosatlas heeft een bestemming twee plaatsen, heen en terug, op Street View is daarvan niets terug te vinden, misschien zijn we voorbijgegaan zonder er bij stil te staan, hangen natte sneeuw en kale regen met hoofden uit het raam, gewoon, voor de volledigheid onze beide stipjes hebben nog één lege witte vlakte te…

het eerste lentelicht omhelst mijn gepijnigde bomen pelt ijskorsten, laag voor laag het verkilde hars in mijn bloed gaat stromen schuchter nog en traag dit is vasteland na een lange vlucht terug van eindeloos ik ruik de ontwaakte lucht hoewel nog broos…

nog nooit behield het huis zijn witheid van muren het glas zijn geveinsde ruiten noch de eenheid van scherven er hangt een lucht van toekomende leegstand met het breken van de huid kraken de cellen hun wanden langs de draden van schimmel krimpt de resterende adem die met vertraging verdrinkt in oliedampende klei in het aardegrijze…

het bos kent alle uitgewaaide geheimen zijn schaduw verbergt hoop en spijt een stille heuvel een loslopende hond een dode boom met ingekerfd verlangen…

alles kun je maken jezelf, de toekomst, een fout de nachten zijn oneindig, een diepte van de vijver rimpelloos het waait behoorlijk zonder dat de lucht beweegt dan grijpt een hogerhand in en valt alles terug naar het oude de ochtenden stinken naar ketelsteen middagen naar zweet met de schemer proeft het zout nog voor de avonden…

in mijn bovenkamer liggen tijdschriften in dozen van karton bolle koffers vol vergeelde prenten groeten van de costa, lekker eten, veel zon een buizenradio, lange golf, hilversum, stavanger mijn geheugen is nog zielsbekwaam het gefilterde licht is de buitenwereld door het bescheten kantelraam hoezeer ik ook mijn kasten heb doorzocht…

iemand overzag een schaduw in plotseling besef, helder zo duidelijk dat woorden onnodig waren, alles werd denkbaar overbodig, zonder overtuiging alleen tastbaar door blindheid verbaasd door non-woorden maar niet genoeg om te blijven binnen de kring van elk zwijgen, dit moet de stilte zijn, zo dacht iemand snijlijnen van verveling…

we komen in onze toekomst aan treden buiten oevers verkennen het land dat zich altijd in vlakte verschool dat zich binnendijks veilig waande voor de bocht in de rivier de stroming houdt voet bij stuk van hoog naar laag beneden wacht de zilte moederzee oneindig gestaag nu we de stal ruiken, horen we de branding ruisen we verlaten…

ik moet, na opening van zaken, niet te lang wachten met opeten want verschoonde tijd zal ooit voor bederf zwichten als de termijnen zijn verstreken, is al het geduld vergeten dan blijf ik zoeken naar woorden om mijn gaten te dichten Kann Spuren von Erdnüssen enthalten Ungeöffnet mindestens haltbar bis; die Vergänglichkeit…

er knagen voorwaartse stranden aan mijn kleine schelpenhuid, zo luid als tijdloos verzanden als hellevuren branden of groene weiden van mijn gemoed, ga ik op de vlakte langs eb en vloed met deze stroming mee er velt een avondgericht een doorschijnende zee van eeuwig bloesemlicht…

dit bestaan is onbezet, nog open van geest en kind iets dat voor de deur staat, betast door weer en wind met blindheid van ramen in de kraamkamer van gestalten die met de jas over de arm in hun krimploze adem treden tot de stilte hen zal naderen, door afwezigheid omgeven de muren zijn alleen, zij maken nog geen leven…

het strand geeft eenzaam blijk van een vloedverlaten zee, zijn korrels zo talrijk uit het zicht der eeuwigheid is de zeevlinder onsterfelijk, het tere lichaam ten spijt kom, laten we gaan, ergens wacht het ruisen van de branding in mijn traan…

de dagen zullen zich niet hertellen daarvoor ontbreekt het aan jaren   we zouden elkaar nog vertellen welk verleden we konden sparen   dan is het moment reeds daar en zijn we ontdaan van onze last   door spijt is alles vloeibaar herinnering vervlogen op de tast   de laatste droom doodgebloed nu lopen we uit de pas   is toekomst voorgoed…

Luister, ik ben de andere lijn Je hoort alleen mijn stem Ik ben onvervreemdbaar Alleen degene die ikzelf ken Niemand kent mij Weet wie ik werkelijk ben Op een of andere manier Ontstemt dit geluid wellicht Is alle herkenning een illusie Weet je, ik zal vrij zijn Ik ben verbreking van stilte, mijn gezicht een herinnering ---…

dit verleden is herleesbaar, van omkeerbare waarde met kalmte die moeiteloos handhaaft, het kabaal dat tot stilte maant, de netten die zijn binnengehaald zonder de vlakte van het water te verstoren, in kringen die vluchten voor de steen, hopeloos voor herhaling vatbaar…

voor mij niets eeuwigdurends, geen bezwerende formules geen eikenhouten planken, tunnels, dichte mistbanken die het zicht belemmeren geen patronen die zich aan vaste grond nagelen liever ook geen criteria, een functieprofiel met targets ik zie de afwijking in elke spiegeling van tegenlicht vandaag kijk ik in het water, de enige…

wees op de hoede in het licht der waarheid en niets dan de waarheid bij elke grote stelligheid bij het rechte eind in het rijk der fabelen in het zicht van een zwarte ster de spiegeling in kronkelend water of kromming van aarde in niemandsland tussen uitersten als amorfe silhouetten in het veraf: Zwaartekracht verbuigt rechte lijnen…

hoe ver kun je gaan zonder dat de hemel huilt de druppels vallen stukslaan op beton verdampen tot leegte tot iets dat nooit heeft bestaan wat kun je vragen om te ontwijken wat kun je dan nog raken zodat het breekt en dat je met lege handen staat en valt - en de scherven niet meer opstaan…

iemand vroeg mij te zijn zoals geweest, daarginds, toekomende tijd desnoods   binnen dungetrokken grenzen die slechts op papier verschijnen   ik zei te bestaan tussen werkelijkheden in aanwezigheid ter plekke…

het vlakke water van de vaart lonkt naar de weidse overzijde alsof het zeggen wil, tussenbeide, dit is afscheid dat hier rondwaart deze angst gebiedt de binding elke omarming weer te verlaten te wijken naar verre weiden, langs onbekende ogen en straten zodat niets in afsluiting verstikt, zich nachtenlang doorwaakt of genegenheid…

ik vraag in een laatste bericht mijn wolgeverfde huiver te ledigen in het holst van de abyss, waar binnengewanden en geest versmelten in winternachten waar geen plek meer is voor kaarslicht, maan of sterren leg ik een versteend lijf te rusten aan de hardste rand van het einde…

laat mij verlangen naar verlangen laat mij verdwalen, naar vlees en vreten zoeken dolen, zodat ik weer moet horen, zien, ruiken vooral laat mij binnen, met mijn modderpoten, zwarte nagels, ongevraagd en ongeschoren…

telkens als ik wolken veradem smaakt lucht naar grondig water klinkt tijd tussen vroeger en later in cadans van lijdzaam metrum dan voel ik weemoed wellen fijne druppels door poriën gaan blijf ik achter alle bomen staan om drentelloos te versnellen tranen keren tot condens weerom met zilveren sluiers die 't gezicht verhullen, want alleen…

mijn voorspiegel kijkt bedenkelijk dit zal geen dag worden om lang de adem te sparen, het lachen is al lang vergaan nu het lijf zich om gepijnigde botten wikkelt in een door blindheid omlijst landschap mijn ik vraagt aan de spiegel wat hier de bedoeling van is, of elke voorzet doel moet treffen, zoals geestverwarring zonder spraak…

ben ik ergens in zekere zin een vlucht naar woorden of fantasie en verloren strijd tegen meedogenloos hardvocht doch mijn wang tot werkelijkheid gewend kwetsbaar maar bestaand ik meen van wel…