Parnassus

ik leg het hoofd te rusten tegen lome golven
dan komen dagdromen vanzelf boven

op schervenkusten, op zeehoogte, langs de
koorde van vervreemdbaar licht

wanneer verdwijnt mijn schip achter het
gordijn, het kraaiennest nog fier in zicht

deze maten zijn zo onmeetbaar
alleen zij kunnen tijd of genade doven

tijdens de zondvloed blijft niets eender
alleen het hoofd boven water

ik moet er nog aan wennen
iets van vroeger of later

zee tijd

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 3 stemmen 96