Alle inzendingen van Iniduo

wat is overgebleven van weerzien en wederhoor   sinds grijze regen de periode die we 'voorlopig' noemden in hemelwater verdronk   het hart meer heeft gedragen dan 'n kinderhand aan knikkers   honger is gevoed met ontberen, eenparig in rechte lijn   volkomen voortdurend, nergens halverwege   terwijl leeftijd passeert en onze ogen dichten…

er valt een diepe afwezigheid van licht naar donkere vlekken op een muur met vage contouren of is het een plafond -de zachtheid van een kus een derde persoon stelt zich aan je voor al jarenlang dezelfde of zijn het steeds weer anderen het is als de tijd van ervoor en erna van feitenloos relaas, van droom als venster in ‘n onbeteugelde…

winterhanden maken zich op voor een onbetast lijf vanwege roerloos omhelzen afgemeten ooghoeken slaapwandelen, groeten in het voorbijgaan, nog gauw even een chocoladereep tegen ingezwachtelde vorst twee kommen soep een emmer die overloopt een studie naar de akoestiek van een toiletpot de laatste druppel voordat kruiend ijs alles…

deze tocht staat het sparrenbos gedrongen in zijn licht verder dan een eerdere ontmoeting dichter bij herkenning dan getemde woorden het landschap als naschrift van gedachten, verstomd op papier, in stenen beelden, bijna achteloos gelouterd door een bries uit onbestemd gewest stammen, rank en recht, als bos doorregen met limbische paden en…

een gehavende maaltijd aan onterechte monden besteed, als altijd tijdelijk met het karakter van volharden werkelijk, vraagt iemand zich af, ditmaal ontstervend tegen de gewoonte in, zonder ook daarmee in routine te vervallen, zoals een stoel ter hoogte van een tafel biedt dit perspectief op een onvolledig samenzijn. Ontwart zich hier een Vitruviaanse…

wie is de ‘men’ in het woord mening hoe zachtjes moet men tasten om in het duister de waarheid te vinden zoekt überhaupt iemand nog wie is de ‘we’ in het woord werkelijkheid wiens woord wordt gehoord wat zou ‘nooit meer’ zijn zonder ‘ooit weer’ wat staat tussen de regels geschreven bestaan er monsters in het meer voor wie blaffen honden eigenlijk…

jij, ferm stappend altaar van verboden honger van schaduwlichtend haar met je zalvende hertenogen hemelgewelf in streepjestrui huidkleurige instappers, knipogend aan elke voet wanneer mag ik je flanellen broek zijn jouw huidomspannend heelal de lengterichting van je lijf jij daar, vleesetende plant in polderland je bent elke tik van mijn uitgemergelde…

een moment opgeworpen in steen dit ogenblik stolt tot aanhoudend voorbijgaan wat plaatsvindt is nog ergens na te lezen overal kalmte voortijd van avondmaal dichtbegroeid op den duur ontbost rustend graan is koren op de molen wolken verjaren met binnendrijvende zon stille genade benadert iets van troost alles is eeuwig…

vanochtend mochten wij nog eenmaal de dag vertalen, in volle vlucht, adem achter glas nee, regen doen verwateren tot vergezicht dit bracht ogenschijnlijk geen geluid voort of een gat in geschiedenis, irritanter dan een vlieg pas morgen zullen wij blijken te hebben bestaan…

mag het een onsje meer zijn een glas water bij het avondmaal een dorpsplein in nog ruwe stilstand pasgeboren, evenredig aan toekomst lukraak, lik op stuk, zoals verzilveren van late middaguren, niet te vergeten een gedicht, zodat flarden ziel zich laten nalezen, een vrachtwagen met panne, op de meest ondenkbare plek, verre reizen die…

in niets lijkt dit op gemberschijn op vooraanzicht zonder veel omhaal eerder terughoudend ook keert het moment in zichzelf waarbij geen sprake is van herhaling ter hoogte van de plaats die als ter plekke bekend staat de sleutels liggen verspreid over eigenschappen, gelijkend op een deur verwijderd van huiselijke kringen in een stofzee…

straattaal verdrijft doofheid het luchtledig lest woorddorst vloedlijnen verleggen grenzen meerdere wegen leiden naar Rome een knoflookpad is een dier naast gebaande paden lonkt het onbegaande, met voeten getreden hoeveel verwondering zou ik hebben gemist zonder verkeerde afslag…

het staat te gebeuren in diepe dalen van hekgolven vloeiend, zonder weerstand te beminnen, mijlenver weg te dromen van wendingen in wensvluchten die ooit tot wasdom komen te onwaren, in te kaderen onderhuids te schuilen met de stroom mee…

het later van vroeger ontbeert een toekomst aan de som van druppels ontbreekt het water er bestaat geen bos meer zonder kettingzaag het gedicht is kaal eeuwig is alleen de dood ongerijmd als gemorste koffie bij ontrafeld brood sommige winters verlangen naar een zomerjurk elke betekenis draagt een steen om de nek elk woord…

de kamer is ontvolkt naar evenbeeld gevoegd gestold tot stilte neergedaald in stof met lege adem gevuld roerloos aangezet meerstemmig weerschijn tekent reeds de wand door schemer die eeuwig het daglicht tart…

telkens als ik baanbreek en zwaarwegend aanwezig ben weifel ik willens en wetens zonder weerga wederkerend op het gebaande pad maar als ik wegen baan weegt niets op tegen het weven van mijn dwarse draden…

tegenwoordigheid van geest verdwijnt in nevel ontneemt aan het heden wat ooit was herinnering keert ten spijt vervlecht in zielenvezel wiens naam herkrast in hout ont-ijst in glas zonder tegenbericht weerklinkt wederhoor vandaag haperen praatgrage monden tongen hun wisselwoorden traag…

daar zul je ‘t hebben het is weer zover verder dan het oog reikt in een onbewaakt ogenblik van volmaakte naaktheid helder en roerloos net zo tastbaar als het blauw dat wolken omringt verdronken op een terras wortelend in een lege dorpsschool waarom zo aanmatigend? ik ben het al vergeten en rust nog wat bij een noorderzon…

het lichaam is een huis een teken aan de wand zichtbaar door rakelingse huid verboden voor onbevoegden geworteld in aarde, gevoed door ochtendregen en later op de dag als een ijzeren wil het zachte weefsel pijnigt, steeds minder gelijkend op een gedicht, op amorfe spraak voorbeeldig en bladverliezend met het oog op scoren in hervonden…

waar we heen zouden gaan waren we bij aankomst al vergeten op de plek waarvan we dachten al eens eerder te zijn geweest meenden we ons te herinneren afscheid te moeten nemen van ons lichaam dat hier ooit sliep de ademtocht die hier stilviel in theewater op een vooravond of bij schemer in een bruin bierflesje bij sommige dingen stonden…

voorlopig blijft alles bij hetzelfde geen ontkennen meer aan bestaan is totaal afwezig afstand door verte ingehaald aan het einde van de dag zijn de uren nog niet af is ruimte gevuld met lege zachtheid zijn gedachten blind en is water ontkalkt, daartussen valt onraad uit gestrekte hemel blijven ogen onbewogen en ratelt lucht ademloos…

het mag geen naam hebben zodat benoemen geen woorden achterlaat toch bevat een boek haast evenveel kantlijn als tekst evenveel ongeschreven geschiedenis waar het verleden niet in past en de toekomst nog niet rijp voor is, dan maar als voetnoot vergelijkbaar met een beetje leven en half sterven zoiets als dovend daglicht een zijdelingse…

soms laat het raam licht door dat er gisteren ook al was te hooi en te gras op een onbepaalde plek in het achterhoofd, ergens achtergelaten zonder bericht in buurlanden ruikt het naar thuis en thuis lonken de buurlanden overal zijn wijkende wolken maar nergens is een hemel blauwer dan in gedachte aan mijn vroegste dagen…

hoe uit niets verschijnt samenkomt en uiteenvalt schemer die vooruit werpt stilte die doorsnijdt, een vliegtuig dat verhoudt tot lucht, lachend zonder aanleiding, de ziel die wacht op een hongerbruid terwijl na vandaag niets wederkeert tot morgen afgelegd als weg en na gedane zaken weldra voltooid…

het duurde zolang zoiets duurt langer dan een ogenblik, korter dan een eeuwigheid gevangen tussen binnentijd en buitentijd met een vaste periode tussen aankomst en vertrek zo bevroren als ijs, zo hard als graniet geen speld tussen te krijgen ‘ergens moet je een grens trekken’ daar stonden we dan de telefoon thuis laten liggen de sleutel…

ik stel me een tocht voor langs nissen en spelonken door gewelfde gangen onderkelderde ruimtes met paden en lanen -ingedonkerd en dat ik die ziel en zaligheid noem…

een volwassen voornemen -verkeert in goede staat meerdere ongelezen boeken voorgekookt als leesvoer afnemende leegstand wassende maan voorspelbare tijden in alfabetische volgorde een gietijzeren wolkendek met daaronder een enkele goede bedoeling en nagelaten huisraad hetgeen een wervelkolom het lichaam toedicht…

er staat het een en ander op de rol nog onbeschreven maar aan te vangen naar behoefte voorlopig is het stil op de onwetende plek straks weten we wat we destijds niet wisten uit ons geheugen door gebrek aan herinnering gekookt in zwijgwater zoals een nog te gebeuren verhaal…

de foto vangt vlakheid op papier, het begin en einde van voortduren, de versheid van perkament je laat me raden naar herkomst, naar de gezichten van dienst en de wijzers van de klok bij een rammelende maag kan ik de foto niet eten, toch stilt zij de honger zonder wedervraag in deze aarde besterft het onderhuidse, in het voorbijgaan,…

zet de wekker buiten mededinging te streven naar wat je niet wil en daarmee niet in serie geschakeld zijn de tijdsduur die je aan regen blootgesteld bent keuzestress door vrijheid van handelen naast liefde en loze ruimte hartzeer als inwendig bosbeheer…