Alle inzendingen van Irma Keck

Als muziek in een donkere kamer zwerft hij door de stad, niet denkend aan gisteren, het leven dat hij had. Geschopt, vernederd, geslagen. ‘t Doet ‘m allemaal geen reet. Nu is alles beter, gezien het leven dat hij leed. Hij lacht zijn verdroogde lippen kapot, denkt niet meer aan de pijn. Vanavond zal hij sterven, dat zal de apotheose zijn…

Veel te laat om nog te klimmen en bovenin de top te staan. Deinen op de kale takken, zoek raken in de wind, héél zacht vallen in het witte gras ... en weer omhoog! Een onvermoeibaar kind verloren in de wind; takken bre- ken onder mijn gewicht.…