Alle inzendingen van Irmgard

Hij heeft haar systeem gehackt en noemt zich daarbij liefde bestanden verward of lam gelegd en steeds het woordje eros-error formatteren, deleten, uninstall, virus scannen heeft geen zin hij blijft er zo hardnekkig in…

De lach die hij liet in haar viel dwarrelend in deeltjes wij onbreekbaar achter blauwe ogen gesmolten zijn stilaan voorbij er is papieren honger en leeg van verliezend wachten klein…

De lach die hij liet in haar viel dwarrelend in deeltjes wij onbreekbaar achter blauwe ogen gesmolten zijn stilaan voorbij er is papieren honger en leeg van verliezend wachten klein…

Zij hebben hun leven verward met elkaar niet geheel en ongevaarlijk van stilstand in de benedentuin flirt een herinnering met geplante struiken en kinderen spelend de rauwe werkelijkheid drukt vingertoppen als schurend zand tegen hun oogleden zo klein kan het zich leven zo dreigend toch "het" vergeten…

Vanavond vannacht samen het vierkante tafeltje de asbak die voller werd en lege glazen bedachten zij dat feitelijk alleen objecten tussen hen bestaan alles ondergeschikt zelfs woorden vragend bevestigend Later in de mist die zij niet konden inhalen wisten zij hoe stil ook passie kan zijn…

Waar ooit iedere boom en blad zich nestelde in de zachte morgen sluipt nu de nacht ongedurig rond maar tijd dringt zich op gestaag de wingerd wacht op de bloei en jij zal zijn waar ik jou plaats dichter bij of ver van waar ons was…

Wat kan ik voor mij doen nu het verleden niet meer wordt ingezet met nieuw licht wij zijn niet dezelfde gebleven de deken waaronder wij sliepen heeft mij bloot geslagen want liefde kwam uitsluitend bedekt over jouw lichaam naar mij het zijn stille nachten en klein vanwege te vermoeide verliezen om ons beider te verwarmen laat staan van…

Vandaag kocht ik rode rozen toevallig staken daar geen vragen ik droeg ze onder mijn rokken zonder dwang of reden vandaag kocht ik rode rozen…

Soms komt nooit dichts bij huis oogt als verdwaald bijna vanzelf komen dwarrelen met de aangevroren mist als een feeërieke vleier is onze winterverwarring louter dit zijn momenten als een beetje thuis deze witte wereld wijds van klein…

Het zijn mijn koude handen omvouwen met vederblad jouw warm zijn dampt in mijn oksels brood als achtergelaten bedekking vormt van verlangen zo ben jij als lief komen eten morrelend op het klein niveau van waarneming het ligt aan mijn hart dat ik je laat noodzakelijk en zacht…

De huizen zwijgen een halfverlichte straat donkere klokken breken het asfalt in twee. hij is in schril contrast naast een boom de zware steen in zijn trillende handen. de vleugel vliegt tegen de wachtende maan verliest zich later stervend op het trottoir. hij die met gebogen tranen knielt kent kwelling en geluk in gelijke mate…

Tergend langzaam blijven straten onbegaanbaar verbleekt de zwaluw in de tijd zwemt in deeltjes regenbogen purper kortdurend haar toevalligheid kwinkslagen schieten flarden luchtkastelen zinnen melken herinneringen zomaar alsuit het niets kan schaduw ruisend zijn?…

Was het maar leeg van binnen het opstandige legt knopen zo wringend vult een alles jij Was maar licht gaan verwaaien ik had gelopen in witte sneeuw zonder weerkaatsend beeld Je hand is door mijn haar gedwaald en eindeloos vielen plukjes mond in mijn poreuze aderen ‘s nachts met blijven van het vergane moment je sloeg mij open tot barsten…

De nacht staat ver onder de zon toch treurt ook zij niet om zichzelf het fundament van de berg bedekt de stroom die haar langzaam slijt de vogel leerde de honger overwinnen oneindig blauw versterkt een sterrenleger in de borst sterft de denkers droom verdiept het inzicht via omwegen is de zachtzinnige glimlach geluk…

Neem me niet kwalijk sprak hij maanden heb ik gezwegen de laatste zoete druppels uitgeperst mijn bloed smaakt bedroeft Op de geschilferde schaal ligt vers fruit geplukt van bomen waar vogels nestelen waar ik met gekruiste armen kan rusten tegen het schors en dorst zich laat lessen Laat me spreken te lang heb ik mezelf verzwegen.…

Bij de vingers van pianist denkt men aan afgeleide zaken. Sigaret pils een dronken kroeg hij tilt een lach en anderen naar muziek en krullen vingers martelen vol gedrevenheid toetsen de tintelende sounds van jazz en blues dwepen zacht in varianten octaven jagen in het rokerige beelden klanken als weeën hard zacht klevend aan golfjes…

Ik heb hem bekeken en beelden vastgelegd om te overleven de ultieme branding hoe licht is de nasleep van luttele uren er gebeurde iets dat het sneeuwde lucht die haar onschuld bewees de vraag van verwonden bezweek het binnenlijf verlangde naar het blijven van onderdompelen in dichtbij vergingen beelden als verlaten schrijven…

Ik leef hier op het wankele jij praat met mijn echo tot vervelens toe van je evenbeeld zuig ik bloed het moet om wat jij met mij doet hoe lief, je bent niet weggegaan al was ik liever alleen maar niet volstrekt geef me meer zodat ik minder aan je hoef te denken of kom gulzig eten van mijn vormloze gedachten ik lig als een steen schuldig aan…

Hij versiert haar bed met geuren van beminnen zijn kus valt lief geen bloemen of liefdesbrieven nooit leest hij Homerus voor Hij laat haar smeltend zijn stormen felle kleuren geel heeft hij nette fantasieën en houdt niet van extreem Hij huilt niet van geluk trilt nooit als hij haar ziet of valt smekend op zijn knieën hij ziet haar…

Jezus kindje in de kribbe Jezus man hangt aan het kruis Jezus in het hart van mensen Jezus woonde bij ons thuis Kijkt hij nu vanuit de hemel op ons mensen neer naar een lijdende wereld van armoede honger oorlog angst onvrijheid haat intolerantie en geweld Kerst brengt licht steekt kaarsen aan geeft hoop dat het beter zal gaan dat liefde…

Zij reden over de zwarte grond licht en bloemig aten gepocheerd dronken pinot gris langs de cote in het restaurant schoof zij haar voet tussen zijn benen en hij plukte zonnebloemen en schelpen ze neukten ontelbaar in die tijd tussen branding en afscheid tussen liefde en spijt tijd verstrijken en nergens oevers Zij reden voorbij lavendelvelden…

Vandaag slaapt haar spiegel Druipt de hemel van haar zacht Waar zijn de onafhankelijke Hij die mannenkleren wast Hij zwalkt de treden op of af Drinkt uit haar ronde schoonheid Toevallig zocht de nonchalance Rood geverfde beelden buiten Strijden er geen ridders onlangs Zag ik hun zwaarden bedolven Vandaag stonden namen stil…

Als ik aan hem denk eet ik appelperen stroop volkoren met zweet en metalen feromonen vermeng het met de geur van bitterkruid verkoolde appeltjes van opgewonden zijn winkel alsmaar blikken uit de supermarkt terwijl ik slaap tussen kleverige lakens…

Jij loopt vanachter je bureau het raam trekt roze uit de diepte een glimlach en steeds opnieuw de stroom vanuit de bron vult elke vorm van nabootsing ook ik wacht op het uur morgen waarin wij smelten in een kus van het samenstromen een vederblad zachte kringen blaast over elke gedachte onnodig blijkt het moment vergaan als nooit gekanteld…

Als jij van mij houdt zeg het niet spreek geen mooie zinnen toon met je stem enkel geluid laat me beminnen de ongeschreven regels tussen de aren van je blanke huid het licht naar je glanzende ogen volgen me snijden aan rauw gras morgen zal ik je stilte nog proeven…

’s Winters nieuwe minnaar zuigt ochtendlicht deze kamer binnen zuchtend tussen bed en spiegel Dromen slapen in haar haren achteloos ontvangend kraakt het bed vol bloeiende jasmijn Gesuikerd smaakt zijn tong wellustig trillen geheimen loswekend uit haar stof Kietelende steelse toppen bedwelmen teder buik heupen dijen borsten Dwarrelende…

ik heb de rampzaligheid gezien in het verleden waar vastklampen nog mogelijkheden biedt geen dromen enkel het gejaagde zelfs de passie dooft bij dit moment tot gruis in weet jij in hoeveelheden het kind ziet verloren rond en zoekt houvast zoekt de grond van vader zeg waar is hij nu zijn ogen zijn weg het is de prijs van niet alleen durven…

De huizen zwijgen een halfverlichte straat donkere klokken breken het asfalt in twee. Hij is in schril contrast naast een boom de zware steen in zijn trillende handen. De vogel vliegt tegen de wachtende maan verliest de vleugels stervend op het trottoir. Hij die met gebogen tranen knielt en herinnert De huizen zwijgen, het is al laat.…

Hij is het water dat me dorstig maakt een verrassende golf waarin ik onder ga de fluistertoon die mijn mond laat spreken waar ik nooit aan dacht Hij is het brood waarin ik honger een rode wind die mij zacht streelt de slaap die me wakend maakt het wollige ‘s nachts dat met me speelt Hij is het lief dat mijn bloedt bekruipt de kus in mijn…

Kort sta ik in het blikveld als door lauwe lucht vervormd begrijp ik niet waarom jij steeds verdwijnt in alles voor meer wil ik krassen als de pen wonen in de groeven van je huid, voelen hoe de scherpte tussen twee vingertoppen voortbeweegt in je woorden, meer niet…