Alle inzendingen van Isabel E.

kun je even het stil afvlakken de avond verpakken in geheugenverlies ik raapte mijn tranen van de grond en plakte ze op mijn wangen zodat niemand ze meer kon vangen zodat niemand ze meer vond doe maar snel, doe maar gauw voordat de ochtend op me valt voordat ik mezelf bedelven zal morgen…

het vuur is in mij aangewakkerd wakker ben ik, laten we stijgen nu en mensen mieren maken en de bomen kneden tot gras samen met jou ga ik de wereld ontwaken samen met jou ga ik vergeten wie ik was…

een moord gepleegd op wat had gekund en wat had gemoeten rest mij niets dan rouw…

het ongeschrevene overtreden in stilte buiten het gesprokene getreden is het niet zonde een leven zonder zonden?…

Zingt ze mee dan zingt ze zachtjes fluistert haast als briesjes wind kietelend in mijn oren die mijn ogen laten horen anders dan ik zie De lente komt eraan…

wij hebben een liefde een liefde met littekens soms scheld je heel mijn huid vol als het heethoofd dat je bent dan was ik toch nog zo op mijn hoede voor het moment dat je woede wordt aangewend maar je kookt er bijna van mijn arm en hand verbrand…

Ik merk het Het blijkt me blijkt me nu al te zijn ontglipt alle werkelijkheid, wezenlijkheid Mijn geest die vreest verschrikt dat ik de wereld straks nog nipt kan onderscheiden van de aan elkaar gebreide beelden daar beneden ben boven de realiteit aan het zweven zelfs boven mijn lichaam, er verwijderd van en tevergeefs trachtend meer vast…

Kun je je nog jarig voelen? Zo veel jaren later Voorbij die kriebel in je buik Het kinderlijk geschater Voorbij de kaarsjes op de taart Die je op je vingers tellen kon Voorbij de tijden, de tijd waarin Je je allermooiste cadeau Met gemak verzon Kun je je nog jarig voelen? Ik wil het je heel graag geven Als allermooiste, als liefste…

Zij bracht de sigaret nog eenmaal naar haar lippen wierp toen achteloos het smeulend stompje langs de weg waar het wegsmolt in de mossen alle bossen, geruisloos gilden van getergdheid gesmoord door het stuk vuil dat weer verder liep…

Doe maar langzaamaan zei de maan tegen de maandag Ze willen liever blijven, drijven met gesloten ogen op de stilte van vandaag…

De wereld waarnemend vanuit dit schitterende stil Waar niemand wat zeggen zal, wat woorden van me wil Mijn geest componeert daar zijn eenstemmig lied De klanken doen de stemmen en de sprekers teniet Met niets meer dan vragen, zegt de wereld niets terug Slechts blikken, slechts knikken, en ze keert me weer de rug Voor mij is dat niets Meer dan…

En dan denk ik aan de duizenden gedachten opgesloten vastgezet tussen schoolbordwitte muren voor zo'n dertig slakkenuren zweven ze zo zachtjes en botsen ze heel soms dit merken doen we nimmer toch versterken ze elkaar in hun eeuwigheid tekort aan tijd want klokken bestaan hier niet meer alles wat ik zien kan weer is voor ons staat…

Ik dans met mijn gedachten en ze dansen ook met mij We dansen in een wereld, in die wereld zijn we vrij Tot gedachten trachten te rennen en ze rennen, rennen hard Harder, harder tot ik bijna doodvermoeid raak in mijn hart En het rennen gaat naar zweven en na zweven vliegen komt en nu kan ik niet meer stoppen want mijn dansen is verstomd…

Ik ben nog jong Ik moet nog rennen In de richting Van de wind Ik ben nog jong Ik moet verkennen Waar zich mijn geluk Bevindt Ik ben nog jong Ik moet nog wennen Aan de mens Voorbij het kind…

gisteren zag ik jaren alle jaren vleugels krijgen hoger dan de hoogste allerhoogste wolken stijgen vandaag staan ze heel even op de grote aarde stil ze zijn voor nu bereikbaar niet meer buiten onze wil en morgen doen we onze onze warme handen open de jaren zullen vliegen en wat rest aan ons is hopen…

Laatst liep ik voor heel even Langs het landschap van mijn leven Die ik goed had opgeborgen Achter heuvels had verborgen Tot ik laatst achter die heuvels keek Het landschap daar te liggen bleek Ik was heel even in de schrik Toen keek ik om me heen en ik Zag hetzelfde landschap weer Rook het voor de tweede keer Hoorde klanken van verleden…

Wij lieten deze wereld achter Met zijn regen en zonneschijn Wij doken samen onder water Om voor eeuwig alleen te zijn En in die grootse oceaan Besloot je mij te laten gaan Het was adembenemend…

De zoektocht was met moed begonnen Zoektocht in mijn hoofd Ik tastte in het donker af Ik heb me uitgesloofd Ik pakte uit de vage massa hier en daar gedachten Maar als ik in mijn handen keek Vervlogen ze met achten Nu zit ik hier met om mij heen een grote grijze brij Ik weet wel waar ik zoeken moet Maar kan er nu niet bij…

Ik heb je zien bloeien dat ene moment Een glimp van de schoonheid die jij vanbinnen bent Het was alsof het zonlicht geheimzinnig door de bladeren scheen Jouw gesloten aanzicht waarna alle pracht vanzelf verscheen Eindelijk na al die tijd van dichte knoppen treuren Blijkt de bloem van blad bevrijd en zien wij het gebeuren Iedereen werd…

Ik hoorde hem zwijgen die wolkeloze dag Zijn letters waren zinneloos Ik hoorde hem zingen die schaapjeswolken dag Zijn woorden waren zorgeloos Ik hoorde hem zwichten die regenwolken dag Zijn zinnen waren zinloos…

Vele leeftijden geleden ik vond de tijd ergens op de bodem van mijn stille oceaan Zwemmend naar beneden ik nam de tijd Zij gaf me weer wat adem Ik besloot toen door te gaan Daar in het verleden ik vergat de tijd Zij bleef er stilstaan, stiekem Ik moest zonder haar voortaan…

Ik wilde worden woorden uit de zinnen in mijn hoofd De zinnen leken magisch toen men wijsheid had beloofd De letters brachten chaos in het wilde klankkabaal Maar met de woorden kwam er toch weer hoop in mijn verhaal…

Ik zag haar zweven sierlijk, met een zachte zweem van blauw en met haar voeten schoof ze over gras bedekt met dauw Ik zag haar zwieren magisch, in een droom van duizend draaien en met haar rokken deed ze alle bloemen licht opwaaien Ik zag haar zwijgen lachend, maar haar ogen spraken meer en met mijn benen rennend zweefde ik al evenzeer…

In kinderjaren vraag ik me af droom ik weer weg naar de sterren staren Knapt mijn hoofd straks uit elkaar van alles wat ik heb meegemaakt Voor alle planeten in mijn hoofd is er wel genoeg ruimte daar? Er is nog veel tijd te gaan en te genieten Zal ik de lichtpunten weten? Of ben ik het straks kwijt? In kinderjaren hoop ik dat later…

Elke keer, als was ’t zo bedacht zat onze hamster op de wacht tot wij een keer zijn hok verschoonden en ons met zijn lieftalligheid beloonden Het beestje zelf zag dan de kans om te ontkomen aan de dans Hij kroop over het stenen pad Hij verlangde meer dan kooi en rad Helaas, helaas voor ’t kleine dier kwam hij nooit verder dan bij ons, hier…

Nu de zon weer schijnt In mijn rode tulpentuin Vormen bladeren Een plaveien tuinpad voor Lieve lieveheersbeestjes…

De grote kunde Via de kwast beschilderd Wond er geen doek om…

Begin was als toppunt De massa uitgedund Niet in staat te weren Tegen lang verweren Midden in de vloed Chaotisch après-tout Door slijtage verzet Een ander kleurpalet Einde van de hartstocht Aan exogeen verknocht Vooruitzicht waterkou De laatste tocht naar blauw…

Krijsende kraaien kraaien krijsend In de zwarte grauwe lucht Treur en angst weerklinkt verlaten Verneemt de oudere met een zucht Verscheurde veren, scherpe klauwen Priemende ogen, een raar gebit Een puntige bek, klaar om te krijsen Nee, niemand zal hen missen, dat verzeker ik Waarom zou een dier zo akelig zijn? Zo naar van top tot teen?…

Als je zonder jas naar buiten mag Als de regenwolken verdwijnen Dan komt er weer een glimlach En de zon begint met schijnen Als je geuren ruikt van bloemen Van vakantie en het strand Dan verdwijnen alle zorgen Je schuift het nare aan de kant Och, kon het maar altijd zomer zijn Het hele jaar door Dat zou toch echt geweldig zijn Een lach…