Alle inzendingen van J Bakx

Als je naar schaduw snakt drakenbloed wilt oogsten vaar dan naar Socotra Zie hoe de oceaanmist over de Socotraanse toppen jaagt hoe lange puntige bladeren zich aan neveldruppels laven Staar vastgenageld in het drakenbloed-bomen-bos naar de ontzagwekkende reuzen getooid met brede dichte kronen terwijl de klei zompig aan je schoenen…

stemmen cirkelen om elkaar heen een poging tot benadering ze willen een koor vormen een nieuwe betekenis…

dit was het huis waar wij woonden het veld waar we lagen in zomergeurend gras hier was ons tintelende samen in het milde stille licht waar we in de verte van onze ogen argeloze dromen droomden hier was de geurende aarde de zoete lucht van oude lindebomen in de donkerte van de nacht hier was het zilveren stromen van de beek de spiegeling…

de tijd valt hier samen met het ego door de mand Dean Martin stuurt nog steeds Red Roses for a Blue Lady hoe lang ben ik nou hier een half jaartje ongeveer, Henk de buurvrouw van Henk fluistert dat ze zijn mes en vork aan de goed kant gelegd heeft ik snap niet hoe ik hier gekomen ben herhaalt Henk, het was volgens mij een ongeluk…

wat ik opgeslagen heb verkreukeld verdrongen onvindbaar gezonken naar de bodem van mijn bestaan het raakt de sterren niet geen storm blaast de beetjes weg over land en water naar een onbeschreven plek…

in diepe zwarte aarde woelt verschrikking verstard en koud platte schrale grond in bevroren onschuld waar geen boom groeien kan huiverend hier zijn in verborgen duister waar jij zo voelbaar bent…

we wisten het zeker: jij zou voor altijd duren tot die lege uitgestrekte dag en het onwezenlijk stil werd in onze straat het licht ebde weg je kindertijd was even smal als de doodskist waarin wij jouw broze lijfje zachtjes legden…

het laken dreef als een ijsschots over mijn bed zo helder zag ik hoe het nog even was en hoe het worden zou boven droomden kinderen het kleine grote leven stille tranen vinden alleen de weg…

zoals de honkvaste grijze haas heb ik niet de moed om de kust uit het oog te verliezen de duizend smaken van de zee door te slikken om het zand zacht uit de ogen te wrijven de aanblik van de doden te verdragen nu het smeltwater het sneeuwveld verlaat niet de moed om de de slinger tussen aanvaarding en verzet stil te zetten…

land en kust raken steeds verder uit het zicht wind- en wolk- geesten teisteren een houtje- touwtje vlot nergens en overal thuis met afgesneden wortels Thor, waar ben je als je ijsgeesten met je hamer moet verslaan? levend of levenloos de rafelranden van een wereld bereikt om te zijn moet men een uitzonderlijk mens zijn…

alles ademt rust lucht en water in deze ommuurde kiezelsteen tuin een verdwaalde boom de enige die blijft staat dichtbij de oorsprong de kosmopoliet woont geworteld thuis en reist oneindig met de elementen als een waaier van liefdes beweegt zijn wuivend bladerdak onder de verzengende zon de storm beproeft teisterend de…

niet langer zoeken we de weggewaaide kaart de gemiste afslag evenmin doelloos dwalen we langs het stroompje dat uitmondt in een brede rivier overgeleverd aan de inktzwarte nacht zetten we voet voor voet door onbekend gebied is er een weg terug?…

ze trotseert stoffige woestijnwinden hagelstenen hameren op het kleine weerloze lijf zo vaak verwond maar niet verslagen droomt ze van de dansende fee trappelend slaat ze haar krachtige veren uit moeizaam en vastberaden ontstijgt ze de zwaartekracht in de vlucht strijkt de wind langs haar vleugels en doet hen zingen zwevende…

de storm smeet een oude tak op het mos een kraai koos klapwiekend het luchtruim de avond hulde de bomen in stilzwijgen geluidloos viel mijn haar voor mijn gezicht ik gaf me over…

toen de woorden prematuur onvoltooid ontsloten noch beschreven alleen maar bedachtzaam en vloeibaar waren liep ik vast tussen twijfel en zekerheid toen ze geschreven stonden een beklemmend besef van de messcherpe markering van bewogenheid naar de onontkoombare stolling in tijd…

de verstrijkende tijd drijft ons af - meer en meer - naar het verleden we versmelten met het decor de sluipende tijd laat ons in rook opgaan we vallen niet langer samen met wie we waren de genadeloze tijd gumt ons hardvochtig uit we vervagen tot onherkenbare contouren treuzelend oogsten we het laatste daglicht totdat het leven vertrekt…

het sneeuwlicht neemt aarzelend afscheid als de lente losbarst het hart breekt open het wrikt zich los uit de omklemming van roestige vleugels oude woorden verdwijnen een voor een het buigzame hart geeft zich over aan het blauwe uur van de ochtend het wil glanzend leven en opgaan in de tijd totdat het geel-oranje verdwijnt…

hij is de zeenomade die zeilt naar de maan voorbij de ijsgrens over de randen van de wereld hij reist - de ogen vastgeplakt aan de horizon - in stilgevallen tijd meer en meer de oorsprong naderend als hij doordringt in de desolate leegte hoeveel betekenis kan hij dragen nooit klonk stilte zo luid…

De wachtkamer scheidt de wachtenden van hen die op zich laten wachten. Teer onttrekken we ons aan het heden en aan de kamer waarin we verblijven. In het wachten schuilt de hoop. Wachten - urenlang - om uiteindelijk te horen dat het te laat is. We vallen samen met de tijd stil. Dit wachten is voorbij.…

Je kijkt al niet meer Naar mijn ogen en naar mijn mond Als je zegt dat je me hoort Je wordt voortgedreven naar het het einde Je lippen zijn je ogen vooruit Als je zegt dat je me begrijpt Ik sta te talmen bij het nu Niets valt op zijn plek In mijn hoofd en in mijn ziel…

in een brokaatzijden landschap breekt het tere licht van de dageraad door zilveren vogels scheren langs groene grashalmen op de bosgrond een dessin van scharlaken rode bladeren glinsterende verbeelding van de zon de cocon in geelgouden gaaszijde een nachtvlinder strijkt op haar arm neer roerloos blikt ze in het heldere licht van de zonsopgang…

de wind nam bezit van het huis dat we - lang geleden - verlieten als machtig bespeelster van het geluidsarchief trekt ze de registers open schrijft ze onze geschiedenis in alle soorten en maten met zevensmijlslaarzen banjert ze door het verlaten huis wekt dode herinneringen tot leven rammelt aan de poort van de ijzeren tijd fluistert…

roerloos liggen in het gras willen dat het anders was staren in het schemerlicht wachten op je aangezicht blijven liggen in het gras weten dat het niet zo was ogen sluiten voor de nacht het is later dan ik dacht…

in deze uitgestrekte vlakte waar tekens onbekommerd door het luchtruim zweven tot de zwaartekracht ze op de knieën dwingt. Samensmeltend tot een vesting waar het laaiende wit onophoudelijk op poorten beukt in deze eindeloze vlakte weet ik niet waar ik leven kan…