Alle inzendingen van J.Bakx

Zeeën stromen zoals wij stromen. Landschappen van water worden geknecht. In de verte rijzen obstakels. Van zeewering tot dam tot dijk Het water beukt schuimbekt spat. De smaak van zout dringt door tot op de lippen, tot in de huid. De geruchten over uitverkochte vis in het dorp spoorden ons aan. Laat schaarsheid mensen hard lopen? We zeggen…

de wind wiegt het riet licht raakt ze het boomblad aan het water draagt me bespeeld door wind en water word ik opnieuw geboren…

de kunst draagt stut gipst bouwt boetseert ver daarbuiten een andere tijd ze kerft tekens in het landschap buiten haar oevers stelt ze leken op de proef kunsten ploeteren en politoeren de verbeelding van de de zin van een terpentijn bestaan…

de wind wiegt het riet licht raakt ze het boomblad aan het water draagt me bespeeld door wind en water word ik opnieuw bezield…

het vermoeide hart zet haar vensters ver open het regent bloesem…

met kleuren tussen sepia en rood kijk ik naar iets wat dicht bij eenzaamheid ligt een auto rijdt de dag in als een nacht beroete bomen heffen de armen ten hemel onscherpe snapshots van een desolate leegte na die verpletterende allesverzengende hitte…

het verschil tussen land en lucht verdwijnt op de kaart alleen een witte vlek en nu op deze loodwitte dag wacht ik op een teken van je marmeren gesloten ogen het was een witte witte dag toen sneeuw en wolken elkaar raakten en jij het verschil niet zag je reisde voor eeuwig af…

een ontbrekend woord in het vers een onderbroken kus door de reddende engel de niet verzonden brief aan een liefde de losse eindjes van een mooi verhaal het ademloze talmen van het onvoltooide lied het rusteloos zoeken naar een vergeten dag het vergeefse wachten in een maanloze nacht de gemiste ontmoeting op een verlaten perron…

licht op het meisje haar onvervangbare blik meisje van Vermeer…

het zonlicht schitterde in onze glazen ik schoof dichterbij wilde jou iets vertellen als door een wesp gestoken schoof jij jouw stoel naar achter toen zag ik een barst in je glas ik schoof wat ik zeggen wilde van me af en wees naar die kleine barst je schoof dichterbij onze glazen schitterden in een spectrum van kleuren het…

tik tak de wereld draait om mei tik tak de zomer waait in mij tik tak ik stuur de wolken aan tik tak alles raakt mij aan tik tak zonlicht vangt mijn haar tik tak mijn hart klopt en tintelt maar tik tak ik roei van heg naar steg tik tak boot en water drijven me zachtjes weg tik tak de zee wast mijn oren tik tak alles…

is er nog een vlucht die je niet eerder maakte de thuisvlucht wellicht…

we hebben ruimte nodig om te kunnen wandelen oude gedachten op te graven ze in kleine stukken scheuren met zachte handen herplanten en nieuw jong leven in te blazen we hebben wandelruimte nodig om in onze hoofden opnieuw ergens heen te kunnen gaan…

ingebouwd kompas zon en sterren op het oog niemand kan er bij…

de bloesemblaadjes een stralende bruidsjapon van boom naar aarde…

wachten is het eerste begin een uitloper van iets dat groeit reikend naar een ander leven desideratum miniatuur plant van rijpend verlangen het andere te ontmoeten een reuzenplant die huid en ogen verwond en tastend afwacht wat komen gaat wachten is de kiem van diepe wanhoop omsingeld door gevoeld gemis…

drie wilde zwanen volgen kust en waterlijn geplaagd door de wind…

niet te hoog vliegen blijf uit de buurt van de zon vloeibaar wordt het was…

hoor haar belcanto de keerzijde van het lied heeft tekst noch noten…

op de bodem van de diepte lag als een oester een weerbarstig woord onderzeese stromingen kwamen en gingen bleven haar beroeren gestaag schuurden ze over en langs het gesloten fort ze werd weker minder stug een trage transformatie met het verstrijken van de tijd herrees ze aarzelend uit haar as de wedergeboorte van een woord…

zij zag zijn ogen achter het glas van de helm geen maskerade maar wel een glimlach die zijn masker open brak zij zag zijn ogen zij wist wie hij was wie achter dat masker zat zij zagen elkaar glimlach in de storm in vergankelijke tijd de diepe stilte…

alles is wit het laken wordt rood noem me niet noem me niet bij naam wie ik was ben ik kwijt ik weet alleen wat ik ben een glimp van een schaduw in vijandig gebied later ooit de reis terug over onpeilbare rivieren de lange weg naar verdronken woorden een woord dat weet hoe ik heet alles is wit het laken wordt rood…

wij zwijgen om heel te blijven we verhalen zonder tekst praten kan ons breken alleen aanwezig voor de ander probeer het eens…

wat je zoekt blijft niet liggen waar het lag het vervormde vergeelde waaide weg wat je zoekt is ergens anders dan waar het lag wat je zoekt is iets anders dan het was…

alles lijkt nietig op haast aanraakbaar niveau jij vliegt erboven…

het aardse zoeken met je voeten op de grond zien wat voor je ligt…

snelheidsbeperking is niet voor hem weggelegd vliegt laag bij de grond…

in het luchtkasteel maakt de luchtfietser zich klaar een hemels gezicht…

hemelbestormer die de aarde achter laat vogel het maar uit…

deze lente is een winterslaap waaruit ik niet ontwaken kan onvoltooide trage zinnen vallen in stukken uiteen met vertraagde hartslag houden wij de nachtzwaluw en ik een winterslaap het hartritme neemt de tijd…