Alle inzendingen van J.Bakx

vader: ik sloeg het kind moeder knikt: hij werkte altijd hard het kind bedeesd: kon je niet gewoon, gewoon van me houden? in deze koude, donkere nacht ontwaakt niemand uit de winterslaap slaat niemand de vleugels uit in het schimmige lamplicht zit niemand de verloren tijd op de hielen in deze bevroren nacht…

in die tussentijd stond de tijd stil het waren de dagen van doelloos dwalen we gingen vanzelf op in het landschap wie zijn de jagers de hoornblazers die onze oren teisteren bij de opening van de jacht? met stotterende benen blazen wij de aftocht voorbij de mooie verhalen verdwenen we wijzer en verwond in het landschap…

de uiterst kwetsbare plek openbaart zich met de komst van het kind dat een onbekende schitterende kleur toevoegt aan het spectrum we willen behoeden het lot ontwijken die achtste kleur is het vermogen om steeds een nieuw begin te maken…

na het opstaan loopt hij de dag in naast de Alcolu spoorlijn grazen de koeien welke vind jij de liefste? de jongen, een kind nog kijkt met zijn kleine zus naar het schouwspel van de traag malende kaken de melancholieke oogopslag het hartstochtelijke loeien de jongen, een kind nog kijkt naar zijn kleine zus ze maakt bokkensprongen…

in de keuken buigt haar grijze hoofd zich over de krant haar rimpelige hand strijkt over een foto van het gezicht van een opgejaagd kind zacht streelt ze, bezweert ze de angst van het bange kind ze sluit de ogen het is zo stil geworden in de stinkende goederenwagon in de duisternis tast ze tevergeefs naar de hand van haar moeder…

toen je in een veld vol narcissen zat en je met een glimlach opkeek het kleine kind in je armen was je toen gelukkig? toen de meidoorns zich hulden in een groene waas en je naar woorden tastte voor het onderliggend verdriet zag je toen de stukgereten wolken? of voelde je de druk in het vroege blauwe licht de woekerende onpeilbare pijn…

misschien ziet hij haar worstelend falen of neemt hij - op afstand - er nota van de daadkracht in zijn bloed is broos net zo broos misschien als haar onvermogen om te leven in een te koude winter…

de fletse zon hangt tussen het grauwe wolkendek en de grijze zee een kracht die geen lawaai maakt keert het donkere hart naar binnen onder een glazen stolp het stroperige gevoel niets dan wachten in de verte vogels als kleine stippen zoekend naar al het eetbare…

ik ruk me los van de regels loop tegen de wind aan ik beweeg dans met de taal blaas adem in mijn woorden vang jij ze in de bomen de zee of in je wapperende haren zetten zij je hart in beweging?…

toen jij kwam ontwaakte ik en met mij tijd en plaats je plaatste me terug in de wondere wereld van toen en daar overstelpte me met verhalen je keek door de ogen van de onvoltooide verleden tijd ik kwam dichterbij tot leven…

onder het glinsterend oppervlak schuilen de verhalen van verlies we dalen niet af we houden ons op de vlakte temmen het weggewerkte verleden dempen het droeve denken we weren de gelaagdheid van ongekende diepten de oerangsten stoppen we ondergronds en dan, het gouden ogenblik waarin we de taal leren verstaan een onbegrijpelijke troost…

in de diepste meanders van ons bestaan leunen we aan tegen wie we wezenlijk zijn sluimeren schoonheid en wilde dromen pakken we uit met onze kwetsbaarheid reizen gedachten over de pijngrens heen vinden we weidse horizonten zeggen we het onzegbare in onze blikken schuilt de tweespalt die ons zal verscheuren…

kijk goed, je hoort de pijpen van het orgel schuren en knarsen in een doffe hel van terughoudende grijze, vaal bruine tinten de angst in de ogen van de prooi voor de jager versplinterd vertrouwen het voortbestaan als vraagteken ergens blaffen de honden hij schreeuwt het uit het besef van de overvallen prooi een oceanische leegte…

ze draalde op het kruispunt in haar hand de vogelkooi voor de vergeten vogel het was bijna ochtend in de donkere vijver dreef een rozenknop ze dwaalde af met open ogen verdween ze acher de pieken van het gebergte…

we hoorden de onheilspellende stilte die de naderende storm in zich droeg we zagen de gebroken schuimkoppen op de lege zee we voelden het zwaarbeladen vertrek toen de kust zich verborg achter de avondmist met gebroken vleugels stotterden we over het water we wisten van het levenloze schip dat diep op de zeebodem lag…

de kleine blije jongen verdwijnt samen met zijn onbevangenheid uit het zicht geluidloos roept hij: kijk! Ik ben hier hij zwaait met zware armen hij komt niet thuis van de een naar de ander en het onstilbare verlangen om te verdwijnen in het licht van zijn dromen een bootje vaart voorbij onder de schemerlamp leest een mannetje een…

na een lange tijd van stilte overwon ik de droefheid, schraapte ik vergeten woorden bijeen en ving, vaak vergeefs, afgedwaalde herinneringen had ik het verlangen onvindbaar opgeborgen ik ben het intermezzo tussen het niets en de dood…

zoveel kleuren zwart toen je als een vlinder uit de wolken viel niet langer gedragen op vleugels van verlangen zoveel kleuren zwart toen je daar roerloos lag op verschroeide aarde de duisternis buigt zacht draagt je teder in zijn armen de tijd staat stil zoveel kleuren zwart…

de stemmenrover is een man van weinig woorden: hij zet gewiekste dwaalsporen uit om later zijn sluipende slag te slaan rake klappen deelt hij uit deze sloper van het eerste uur aan wie hij toevallig tegenkomt pieter een man van weinig woorden: beroofd maar niet van het geschreven woord…

we lagen in het gras een pastelroze kleur betoverde het hemeldak we zagen hoe het licht stil verdween en hoe de dag zich schoorvoetend overgaf aan de zwarte penselen van de nacht we keken naar het onbegrensde rijk van de verbeelding…

zullen we de nacht verdragen elkaar niet in woorden vatten ons in stilte oefenen zullen we gekleurde herinneringen dragen elkaar blind omarmen ons in dromen hullen zullen we gewichtloos samenvallen elkaar vinden ons ingraven in licht zullen we de loden uren vergeten elkaar troosten ons vermengen met zilte tranen zullen we het…

langs omwegen belandde hij in een winterslaap hij reisde van buiten naar binnen en vond de weg naar de sterren hij draaide zich niet meer om…

het kind verdween in het ochtendlicht als sneeuw voor de zon het kind is weg gebroken schreeuw op een witte dag wie verdraagt de stilte, de ijzige kou? de vogels als leestekens in de lucht…

In het huis met duizend kamers hoort men alleen de doffe blaf van de zwarte hond de zangeres verloor haar stem en zwijgt in alle talen de poëet vangt tevergeefs de vervlogen woorden de beeldenstormer zit onthand vastgenageld aan de grond de gekooide vogel zwijgt gelaten en kijkt niet meer naar boven alles is een gerucht…

de zee neemt je zachte woorden mee voor altijd je woorden sterven niet ze blijven voor altijd op zee de golven dragen jouw herinneringen een trage reis in oneindige beweging…

de lente wist de lichte toon van het vergeten kind vast te houden de zomer liet veelbelovend en gul het zonlicht naar binnen vallen in het najaar voelde je voor het eerst een ongrijpbare splinter in je hand de winter kwam benauwend dichtbij heuvels werden bergen in het grensland transformeerden de witte in zwarte bladzijden…

daar blaast de wind over het water creëert een wirwar aan golfjes hier bijten woorden zich vast aan het papier vermengt inkt zich met zilte tranen eens barst de poëzie los als een bevrijdende regen om te verstillen in stille woorden ingetogen, bijna wit…

roerloos gewacht op het vroege licht wie stil ligt reist ver over ongekende grenzen valt niet samen met het lijf soms wordt een droom gesmeed en de andere verbrijzeld…

boven het water verdwijnt de vogel in het grijze hemeldak de ochtend breekt aan alles is gezegd leen mij je oor, liefste je zwijgen is zo licht…

in dit verlaten oord vliegt de tijd niet langer hij viel in een zee van stilte reiken woorden niet verder ze bezweken onder slapende stenen in tijdloze stolling…