Alle inzendingen van J.Bakx

voor Andriy en Alina In de donkere kamer het bed waarin nevelige dromen je verzwelgen Je smalle bovenlijf ontbloot ontdaan van het haastig losgeknipte gevechtstuniek In de schaduw een gehavend lichaam je terneergeslagen blik die niets dan het niets ontmoet In tijden van oorlog moet gesneuveld worden lichaam en ziel uit elkaar gedreven…

weet je nog dat we ergens naar zochten een gedachte een vermoeden een boek vragen zonder antwoord dat we steeds meer verdwaalden tussen zinnen en beelden dat we onze gezichten hadden afgewend weet je nog dat we ergens wel wisten dat tellen en meten ons niet verder brengt dat de kraai altijd de vogels verjaagt dat de wereld een landschap…

de blote woorden dragen het meest om het lijf de naakte waarheid de woordkarigen zwijgen als waterwilgen zacht buigzaam en taai…

zijn zonnehoed vindt weinig houvast op het smalle hoofd daaronder zijn licht spottende ogen die kijkers op afstand houdt de groene shawl rust als een moeder over zijn schouders alleen op de wereld maar niet helemaal na het vallen wel weer opstaan kijk een geluksklokje en hier staat de gevederde koekoeksbloem nee die naam is niet…

wie telt weet niet waar hij aan begint duizend dingen laten geen spoor na niemand volgt de dodentreinen telt de uitgestrekte mijlen niemand wil met een zwarte reis de witte wolken bereiken achter verre bergen de onberekenbare val van zwermen vogels witte brengers van engelenbrood niemand die het verteren kan gif laat sporen na…

sla acht op de rapsode hij brengt het krijgslied ten gehore liederen vol wrok en wraak bravoure en bedrog laat hem zingen de avant la lettre troubadour van twistende godinnen van listen met het Troje-paard proef de kleuren van gramschap en venijn de metalen smaak van bloed en chagrijn de warme zoetheid van een liefdestraan…

voor wie nergens vandaan komt weet verdriet geen weg heeft herinnering geen adem hangt leven aan beeldloze tijd voor wie nergens vandaan komt hij is de som van vergeten tijd hangen woorden loodzwaar in de lucht vervagen in de plooien van de tijd voor wie nergens vandaan komt heeft geen weet van naam of huis draait het leven zich niet om…

een sterfelijke god die niet sterven mag slingert een vuursteen naar de hemel vanaf de Heuvel van het Werk de zon staat laag het licht legt een lange weg af een god zonder stem ver van zijn stam hij is de waanzin nabij telt ontelbare sterren van gouden oker op de Heuvel die Bidt de wereld wordt stil als een god met bedaarde hand de wolken…

toen ik terugkeerde naar het noorden liet ik mezelf horen: harder lager heser ik werd wakker zonder stem ik reisde naar het licht sprak zacht iedereen leek te luisteren ik was zachter voor mezelf zong een toontje lager ik leerde zwijgen 100 dagen stil hoe het was het stemde tot nadenken…

Een vraag, Hypatia, Hoe voelt het Om uit de duisternis te treden? Niet weggestopt in een donkere kamer? Hoe is het, Hypatia, Om zó helder te denken? Je vader voorbij te streven? Dat hij plaats maakt voor jou? Luister, Hypatia, Voel je het kloppen van je hart? Als men in het atrium rekenkundig probeert te vatten wat je zegt? Als je uitweidt…

achter zwervende wolken verdwijnt een vogel met oude veren in langzame vleugelslag vindt hij de oneindige tijd beschermd gesloten en een keer vrij…

roerloos in het nest in de gekraste armen van de boom de gerafelde woorden ze wegen bijna niets te licht voor een vogelvlucht ongezien tussen veren verborgen in niet verstane taal wacht wacht in gekraste armen tot de zuivere regen valt…

geen weeklacht toen ze afdaalden naar het diepe water een litanie slechts van monotoon zacht geprevel een offerande aan de zwarte hemel water van de dood geen weeklacht in de wildernis toen bomen braken een ritueel slechts van buigend barsten naar het diepe water toen ze afdaalden naar de krochten van hun ziel…

we lezen Remco’s Lamento hier nu langs het lange diepe water zien wolken die niet meer komen in Vestdijks Litanie huilen om Martinus’ verre wolken waarom moeder schreide het zijn oude verlangens we volgen valk en vlinder we horen ver verdriet herschrijven een bezonken Testament van Boudewijn en Bob alleen over de dingen die we…

sommige gedichten slapen in mausoleums andere in een anoniem graf vele slapen nooit dansen in de regen creperen in de goot het gedicht blind of doof sterft een ongelezen dood of kreukelt als oude huid kraakt als het vermoeide huis de uitgelezen betweter breekt het af een gedicht weet jij het hoe het er uit moet zien?…

wie helderrode verlangens heeft weet waar ik over spreek je moet vertellen zet stappen terug ontketen de woorden stap voorwaarts de onwetendheid voorbij ontketen de kracht in je ziel juist als midden in een zin je adem stokt hoor griot bard priester of sjamaan spreek door hen over verlangens gedrenkt in helderrood…

zeg me hoe ik mijn geliefden zoek in de karmozijnrode woestijn zeg niet dat het onmogelijk is zeg dat het ongelooflijk is zeg me dat ik leven moet stappen zetten moet dat ik graven moet naar de liefsten in de karmozijnrode woestijn zeg niet dat het onmogelijk is zeg dat het ongelooflijk is zeg me dat dat ik niet meer terug…

zing van de man van de duizend listen van het kind van de duizend harten zing van de vrouw van de duizend liefdes van de man van duizend dagen wachten zing van van het gouden gezicht van de duizend doden van amuletten en edelstenen van de duizend kinderen zing van de gouden tong van duizend dode jongens van Charon de veerman van…

twee stenen leeuwen - tandeloos en blind - zien liggend toe hoe jij de naam beitelt in steen de klok slaat loden uren wolken hullen zich in leigrijze kleuren de zon weet wat afscheid is takken buigen diep voor het ademen van donkere aarde in een droomloze tijd de naam in marmer laat zich niet benoemen blinde wachters snoeren…

het gaat niet over die ene wond dat ene verdriet niet over die ene oorlog dat ene vergeten het gaat niet over dat ene onheil niet over mijn as of jouw bloed het gaat over zie de mens over l’histoire se répète over de wereld die op losse schroeven wankelt het gaat over over alles zien en niets begrijpen alleen maar…

het onbedoelde teken dat niets vraagt het behoedzame hert ongewis tussen de bomen de onverwachte dichtbije stilte zeldzaam zacht het onvindbare woord dat geen ruimte behoeft de onstilbare tijd die ons tikkend naar de afloop draagt…

in de capsule van een onderzeeër heeft tijd zijn eigen gewicht tijd rekent af met voorrecht of onrecht hier heersen slechts de wetten van de ijzeren krijger in tikkende tijd wie dacht bij vertrek aan de kortademige loodzware dief ongenood en noodzakelijk die druk opvoerende gast? dacht iemand aan het sterven van de tijd van…

twee dansers voeren samen passen uit een volmaakte glasheldere pas de deux een samendans ademloze expressie van ingehouden gevoel het laat zich lezen ontpopt zich in kleine subtiele gebaren simple things de schoonheid van schijnbare eenvoud twee dansers voeren samen passen uit…

vijandig brutaal recht in het gezicht midden in je verhaal het felle wrede licht verblindt het zicht verstoort je lieve leven slaat het zoete lezen dicht op de tast naar meer dan even vroege en latere verhalen allemaal nog-een-keer vieren alles nog-een-keer herhalen liedjes zingen nog-een-keer zwieren jij dacht: het kan niet waar…

wat is dat: geluk is het onbevattelijk niet uit te leggen? ligt het verborgen in handen dan of boezems blijft het iets schimmigs kan je het lezen als het al te schrijven is op je things to do? valt je blik erop tussen snel gekrabbelde boodschappen-lijstjes? is het meetbaar dan de som van alles misschien niet te beschrijven?…

rond het raamkozijn is het lente naast de haard is het zomer op de laatste wand is het herfst een meertje met het riet waar hij met zijn vader riet sneed tussen de deuren is het winter twaalf uur aaneen sneeuw geschilderd zonder te eten maar als ik niet schilder was ik zomaar dood…

het leven vertrouwd en o zo vreemd nauwgezet en wanhopig laten we de tekorten toe het leven is een schitterend ongeluk eer de vrijheid dit, hier, dat is wat telt…

binnen de muren van de tijd over de vlakte tintelend wijd draag ik een woord in de kom van mijn handen ik leg het zacht te slapen onder langzame wortels van een boom zij buigt haar takken als een moeder over een leven ver van mij vandaan een zwaluw roept laatste onverstaanbare dingen overal de lucht als een eindeloos water over…

een woestijnstop maakt winterhard de kou gebiedt in geleidelijke tijd sta op na het vallen geef het verlangen een jas vergaar koude-genen eist de tijd het is alles of niets wordt winterhard…

Hoe schrijf ik je Teerbeminde aan de rand van de Styx dat ik veer in het oeverriet ieder uur de stof van vrede als een engel van geduld onzichtbaar met elkaar verbind Hoe schrijf ik je Teerbeminde met een blad voor mijn mond dat ik me in afgemeten tijd ademloos vasthoud aan deze stengel de enige die ik heb aan de oever van de Styx…