Alle inzendingen van J.bakx

poëet bied met een lint van lettergrepen de herinnering aan een veilige haven dicht een plek waar het verdriet kan rusten al vindt de striemende echo steeds de weg terug schrijf met trommelstokken roer je ben erbij sta ernaast vertel zonder te breken…

we zouden uit deze nacht springen alles terugbrengen wat we namen naast het verdriet wandelen we zouden oefenen in hoop volhardend vol leven zijn uit de wrakstukken herrijzen we zouden naar het licht reiken een naam geven aan het verdriet een boot vol liefde zijn we zouden een koor van stemmen zijn leren van onze schimmen onszelf…

iemand is heel stil opgestaan de verten in diepe rust verzonken zal iemand dan de eerste vogels horen nu het licht begint te wandelen de bomen kalm ruisen zal iemand dan het stromen van de blauwe rivieren zien iemand opent de handpalmen naar het licht zal iemand dan een pad tot aan de deur van het hart graven in het aanvangslicht…

het tekenschrift van vogel en vlinder een eindeloze tranteldans geen pen die het beschrijven kan het lichte schrift zwevend opgelicht aan nest en cocon ontstegen als een rozenblad in vertraagde val vederlicht opgepikt stukgehamerde woorden leggen mijn taal in de schaal een starend stom verlangen van een dolend dichtershart…

zij wil het zachte niet storen schrijft alleen in de palm van haar hand ze noemt geen naam zij schildert schoonheid en gevaar wolken boven een immer verlaten zee tot de witte vogels komen zij schrijft in het naakte licht taal en teken als vogels die in krullende wolken hun frasen schrijven…

achteraf bezien moet je leren knipogen voor schone ogen leren knipogen tegen het strooien van zand tegen uitdrogen achteraf bezien voor de weerspiegelingen en herken je mij leren knipogen voor de ernst van de lichtheid onverwacht geluk achteraf bezien het echte knipogen doe je op het land…

dichter bij het vuur smeedt metalen taal aaneen laat woorden vonken de taalsmid verbeeldt blaast het leven in ijzer zijn witheet geheim de meestersmid gloeit hamert op zinnen van vuur neemt taal in de tang laat talen branden temt gloeiende taalijzers vuurvliegjes dansen boven een vuurzee zweven liefde en de dood dichter bij het…

aan de overzijde van de stilte de overkant van de taal vallen grote woorden uit onze handen de schone is gekomen onstilbaar mooie ogen als sterren als wit glas haar gezicht de maan vaart de wereld voorbij zachte stappen tussen de schelpen de nacht sluit ons in haar armen de schone is gegaan we leren afscheid nemen nooit van…

ik hoorde de vrieskou van de toendra de wind die door de grote grasvlakte ratelde het raakte me diep ik wist: dit is schoonheid die alleen bewonderd doorvoeld mag worden net als vlindervleugels die bij aanraking grijs worden…

we tellen de daden de dagen de doden de sporen de wonden in het landschap tot mouches volantes zich als zwarte dansende sneeuwvlokken ontvouwen en het uitzicht verblinden we tellen tot tien en terug werpen een kleurrijke lap over het land zwijgend bedekken we het ontelbare…

het zou mooi zijn als er nu een V van ganzen overvloog en die voor de eeuwigheid in hun vogelvlucht zouden shinen de kracht schuilt in het ontstijgen reiken naar het hogere noem dat maar een klein verhaal…

toen de nacht hem in haar armen sloot gonsde zijn ziel van woekerende kleuren als een lichtstraal stapte hij door het raam strekte zijn armen naar alle zijden uit hij zag de breedte van het wolkenpad al vroeg herinnerde hij zich de diepte van alles de onzichtbaarheid…

te oud voor een vlucht naar mogelijke goden een gedicht worden dat zich vanzelf maakt in het geruis van de zee nog iemand te zijn te oud voor een vlucht uit het water als een zwaan proeven op de som mos hecht zich aan steen in het heldere daglicht nog iemand te zijn te oud voor een vlucht naar tijd tussen de woorden lopen naar waarheen…

poëzie tast naar die ene dode dat verwaarloosde kerkhof de vergeten oorlog die jij niet vergat zij mijmert bij de muur van gestapelde stenen waaraan de wijnstruik zich vastklemt poëzie gaat over haar woekeren overal heen de liefde van planten voor het wachten op water en licht zij vraagt om toegang zoekt woorden om te kneden te…

bloeiende tulpen in de Voelitsa Mira Straat van de Vrede stille getuigen van hoe het leven hier was hoe mensen leefden het luide tjilpen van mussen in de struiken moestuin met kraters brandnetelblaren als we uit greppels kruipen huid en hart verwond dit was zo’n mooi dorp nu zou zelfs God hier bang zijn in de Vredesstraat…

wie telt de doden in landschappen onder zand schrijft in zwarte inkt over wat kon gebeuren hoe het daar toen was hoe het hier kan gebeuren het daar en het hier zijn familie van elkaar blijf spreken herhaal ver voorbij duizend malen over toen en nu verwantschap met hier en daar wie blijft verhalen over jou en de ander wie raakt…

duifje van papier olijftak in de snavel wit en vleugellam in gestolde rust hoe komt zij ooit tot leven wanneer vliegt zij uit? hoeveel stilte past in vredesnaam herdenken noemen van je naam? kan vrede passen in twee minuten zwijgen stilgevallen tijd? is vrede een duif vleugellam op wit papier voor eeuwig in rust?…

ze overwintert waar de wind haar brengt in de schaduw van helden op een plek waar de stenen willen afdwalen waar oude levens zich roeren onder het ijs ze wacht op het onverwachte ruikt de rook van leesbare woorden grijpt naar drijvende brokstukken de tijd schrijdt voort ze wacht tot haar schaduw twaalf voet lang is ze leest…

de blauwe nacht zwijgzaam en stil nachtuilen dier en avondmens een nachtelijk kantoor je kunt niet binnenkomen er is geen deur tankstation aan het einde van een snelweg het huis in de buurt van de spoorweg in de ochtendzon zit zij op het bed staart naar buiten wat gebeurt er als je alleen bent in een stilgevallen stad…

in de kamer waar je ligt de stilte ademlozer dan jij zo wonderlijk helder het zwijgen in de diepte van de dood gesloten smalle lippen roerloze handen huizen niet meer in onrustigheid zonlicht zeeft door de ramen een briesje strijkt langs je slapen en ik zie het kind dat ik was onder een lange schaduw in de kiem gesmoord ondoordringbaar…

toen zijn voeten in de modder bleven steken zat hij vast in een ondoorwaadbare werkelijkheid hij hoefde niet te wachten op het onverwachte: zijn vastgeklonken voeten mengden zich met de poëzie van het landschap hij wilde korte impressies inspreken toen zijn smartphone uit zijn handen viel…

is het de rode inkt die aan je vingers kleeft het verzonken turen binnen klamme muren zijn het de bloedende handen met tranen gewassen de wisselende tekens aan de lucht is het de blinkende vogel die verblindt de nachtelijke uil met uitgeslagen vleugels zijn het zwervende schaduwen in licht en donker de parelmoeren wolken van…

los van het papier aan het einde van de nacht de berg bereiken dan tot niets komen proef het genoegen daarvan kijk wat er gebeurt…

Oh verguisd Charleroi droef wild en warm Breng me naar de gouden legende in Rue de la Légende Dorée Leid me langs de oude uitgebluste mijnbergen Wijs naar fabriekstorens die zonder verpinken de hoogte zoeken Toon me Magrittes Pipe laat me de Geraamten twistend om een gehangene van Ensor zien Neem me mee naar de Latijnse Emotie…

van ruimte berooid onder een donkere stolp het loden landschap hoe beschrijf je licht tinten van de dageraad wolken wind water ondoordringbaar dof de tonen van de regen het gemis van lucht en toch was het hier dat we konden ademhalen toen jij een lied zong…

tintelend geluk als het licht en morgen is in het open gras het vrije zweven het lage land strekt zich uit haar hart weerloos wijd beschreven vensters met wind licht wolken water in weifelend blauw de dreigende lucht het suizelen van regen het leigrijze uur de vale aarde zwaluwen scheren over de vrije vluchten over wat beweegt…

ze zegt dat ik haar pijn niet kan voelen zij wijst me hier de grens van haar honger naar kaalte het schrale overleven ze lacht dat het schalt leeft liefst in oude kleren wijst naar strepen op de rots hoe hoog het water was een licht gebaar naar het verlaten huis ze wijst naar de vervallen schuur aan het einde van de slechte weg…

en zo gebeurt het dat het vee naar het water komt en het vee komt drinken in de ochtend het lijkt erop dat de springbok komt de springbokken lijken op het water van de zee ze bestrijken heel dit land onze taal zou net als wijzelf net zo weinig te betekenen hebben als vogelgekwetter aan het einde zullen de gedachten ons verlaten…

ik hou van pauzes ik hou van wachten vóór ik naar de witte landingsbaan vlieg en dan met een smak op het matras op de grond beland ik hou van landen ik hou van pauzes ik hou van wachten heel even maar nog een keer? nog een keer!…

alles was grijs hij heeft gewacht heeft iemand hem gezien hij is verdwenen zonder bagage niemand heeft hem gezien de zon wendde zich af van de inktzwarte aarde van wie was het koffer op het perron niemand keek achterom…