Alle inzendingen van JJ

enkele jaren heb ik gespeeld was bang voor dat ene ogenblik heb je vervloekt en jij mij gewroken met vertwijfelend gekras diep uit je binnenste moedeloos verpakte ik je in een groene doek als ik jouw krassende medogenloze stem hoorde, omsloot ik met vaste hand, je slanke hals totdat mijn knokkels wit werden wilde je kapot slaan met een krachtige…

ik lig in het frisse zomer gras de wind blaast door 't groene bed op de gedachten van mijn herinnering vele jaren zijn vervlogen ooit kraste ik hier een hartje in de fluwelen bast van een wit berkje een hartje als een rozenknop slechts herinneringen keren terug. het berkje is een volwassen boom geworden maar wat gebeurde er met het hartje…

ik schrok wakker van een indringende deurbel maakte hoogst geirriteerd open een scheldkanonnade volgde wegens mijn verstoorde, te korte nachtrust daar stond mijn vader met een mandje versgeplukte appels woest smeet ik de deur weer dicht zag hem hinkend het voetpad afstrompelen nooit zal ik het meer vergeten het was de laatste keer dat ik…

je ontroerde mij een fascinerend gezicht hartelijk lachen, gevolgd door schaterlachen slechts na twee dagen viel je masker ik zweeg hoe harder je lachte, voelde ik jouw innerlijk verdriet langzaam begon ik te knabbelen aan jouw betonnen muur door een klein gaatje zag ik een doornstruik, moeras, drijfzand, prikkeldraad ik gaf niet…

op alle koopdagen zag je hem zittend in zijn oude kloffie ieder gat verried 'n herinnering glorietijden van weleer schitterende ogen tussen lange verwilderde grijze haren een mondharmonica tegen zijn lippen dansend op de muziek "the anwer my friend" hij speelde het vol overgave zijn centenbakkie deels gevuld door gejaagde passanten…

mijn woonkamer weerspiegelt een mortuarium stil, doods en ijskoud geen plaats voor een boom zelfs geen kaartje of kaarsje een zwak vlammetje dat samensmelt met mijn gedachten tijden van weleer tijden van ons samenzijn buiten, witte maagdelijke sneeuw die zachtjes neerdwarrelt op de met lichtjes versierde bomen, sporen verraden, van…

Met je handjes zo klein, grijp je naar alles Je weet nog niet het fijne, en lacht om alles Of je huilt uit onmacht, je traantjes van verdriet En toch, je kunt genieten, als geen ander Een vallend blad, laat je al stralen Je guitige smoeltje is ontwapenend Je prille woordjes, nauwelijks te verstaan Ja, lach maar, en laat je handjes grijpen…

De zee ruist, bruist. Golven spatten uiteen, bedekken mijn gezicht. De zilte smaak, van tranen, van water. Herinneren mij later, van wat eens was geweest.…