Scheurend schort mijn leven op
Pijn brandt voort door mijn nacht
Ik ween, en wacht, en wacht
Alleen de dood komt dichterbij.
Dit is niet wat ik wil
Ik zoek de zon en het paradijs
Vooral de roes van jou
Geen dood, o neen, geen dood.
--------------------------------------------
Een ode aan deze dichter en vriend.
Drie jaar geleden…
Voorlopig schaats ik naakt
en alleen op het ijs
Mijn bloed sijpelde weg
uit mijn gekromde aders;
Mijn geest boog zich neer voor
mijn dorre kaders
Eén ding weet ik: ik sta
op de tocht, maar ik besta.
-----------------------------------------------------
Geschreven door mijn overleden vriend 1983.…
de bloeddoorlopen maan strandt
voor de onbedwingbare brand
die Marianne ontsteekt in het zand
van het zwartomlijnde heideland.
zij eist lekkende tongen van vuur
en de louterende, bloedende rozen
die haar bemantelen tijdens haar kuur
en die zij dan plots driftig doet lozen.
dapper doorstaat zij zijn waarheid
lijdt zij in deez' nacht vol…
Mompelend en monkelend schrijd ik langs een meer,
boven mij een rood satijnen lucht, rondom mij de stilte,
de oneindige verten, de borende weelde verwarren mij;
ik voel mij sterven en weer herboren worden.
Stil sta ik, laat deez' zuiverheid op mij instromen,
plechtig, met een overdadig gevoel van levenslust,
geniet ik met ademnood van deze…
Als een tochtvlaag scheerde zij aan mij voorbij
eer ik wist, wat zij mij te doen aanried
huiverend stond ik op een duinslag
nabij de zee, die landinwaarts dreigde te springen,
die trachtte mij te verzwelgen met een weids gebaar
ik, die niet goed wist, wie zij was, wat zij deed
niet alleen de zee, ook de winter was nabij
die mij zou dopen in eindeloze…
zijn levens waren als voorheen
weemoed, drank en vrouwen
hij dichtte zich heen
door die kluwens en klauwen
drank, voor hem was het koffie
het werkte slechts een minuut
doch het riep op tot een dispuut
beslecht met nog meer koffie.
vrouwen, ze kwamen niet dichterbij
ze bleven dralen in het riet
zich wachten voor het verschiet
van een zomer…