Alle inzendingen van Jacob

tijd bestaat niet voor wie wil dromen het vloeit als water vervliegt en raakt op drift als moe gevlogen vogels op hun trek naar noord en zuid zijn de minuten vervlogen in de tijd en wij zoeken naar beschutting in de verborgen dromen van ons hart als de lichten doven boven ons bed.…

Wanneer het ijzer gloeit te midden in de kolen, Bevochten van de vlam, en in het vuur verholen, Dan buigt het als een was, maar raakt ’t in het nat, Straks* heeft 't wederom zijn harde aard gevat*. Hoe dwee* is ons de ziel, wanneer gewisse* slagen Ons treffen aan de geest, of in de leden plagen! Wij leven naar de tucht zo lang de roede slaat…

Niet één heeft zo het goede geweten. Niet één heeft zo het slechte gedaan. En nu: verlaten voor mijn vuur gezeten, Zie ik mij-zelve aan.…

och, was ik maar als was kneedbaar in elke vorm gedragen in jouw handen verscholen in het donker waarin ik als een sculptuur uit jouw verleden word gekneed gepolijst, gestreeld, bemind en kon zijn zoals jij graag zag och, was ik maar als oude wijn gekelderd met vreugde die in de late avondschemer dagelijks de lust verhelderd zodat…

het uur van afscheid nemen doet pijn waar het geliefden van ons wegrukt en de tranen vloeien van hartenpijn toch gaat men er zelden onder gebukt als de erfenis groot is en niet klein…

Wij wachten daaglijks dat morgen Vrijheid aanbreken moet, Om nooit meer te gaan in ‘t verborgen Terug – ons licht voorgoed. Gebeuren zal dit niet, Zomin als een engel daalt Naar streken waar verdriet Tot wanhoop wrang verschaalt, Niet volgens onze orde: ‘t Geluk wacht zijn eigen tijd Om geboren te worden Binnen de werkelijkheid. Maar…

't Geweld van de wervelende vlagen Verwoest de weerloze bloemen en plundert de steunende hagen, De blanke meren vertroebelen. Had ik nu een nederige hoeve En kinderen spelende buiten, Om aan de beregende ruiten Gedachtloos gelukkig te toeven. Na 't zwerven en stuurse staren Over de eeuwige zee, Na 't eindeloos tumult van gevaren: De…

een oogjuweel glinstert erop los terwijl de tenenlikker zijn ding doet is het strand het grote smulbos waar de fatsoentroepen wachten op de vloed totdat de opblaasmoslims langzaam wegdrijven zonder de integratieladder ooit te hebben beklommen van het fraudeland waar zij verblijven en de vluchtbewakers rietmager een liedje zongen…

een storm met windkracht negen die door de hersenen woedt laat het lichaam spannen en ent zich vast in machteloosheid van het denken, geblokkeerd als een vastgelopen computercame doemen negatieven aan de horizon op het scherm van het bestaan ordeloos wiebelen de gedachten voortdurend onderbroken met pijnen onzichtbaar door het gekweld…

de peuter huilde elke dag wanneer moeder uit het zicht verdween zijn ogen zochten gevuld met tranen om zich heen hij brulde en stampte op de vloer denkend dat mama hem achter liet de puber claimde uit angst ging zeuren dreigen en volgen pijnigde zich met de gedachte dat zijn geliefde hem verachtte de man…

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen, Nooit vond ik ergens anders onderdak; Voor de eigen haard gevoelde ik nooit een zwak, Een tent werd door de stormwind meegenomen. Alleen in mijn gedichten kan ik wonen. Zolang ik weet dat ik in wildernis, In steppen, stad en woud dat onderkomen Kan vinden, deert mij geen bekommernis. Het zal…

zijn handen omklemmen de foto van een bloemenkind met minirok het lange haar golvend naar omlaag vertelt van de dromen die ze had een meisje van amper zestien jaar bonzend hart vol onbestemde vragen ongedwongen laat ze hartstocht razen van hen die slechts op liefde azen smal gebouwd omkleed met leren jas zoeken haar dromende ogen vol verlangen…

Beziet, het moedig dier de Leeuwe staat gebonden, Omdat men zijne aard ten leste heeft gevonden: Ach! Sampson is gevat, omdat zijn machtig haar Werd, door een ontrouw wijf, zijn vijand openbaar. Wil iemand in der haast zijn vijand overwinnen, Die lere zijne grond en aangeboren zinnen. Want zo hij dat geheim ten volle weten kan, Daar is geen…

de beat dreunde er door opgeblazen rook stemgeluid van schorre kelen klonken als vage klanken in de verte uit het donker jouw geur overtroffen het zweet dat gestroomlijnd langs je schouder naar beneden gleed mijn ogen volgden met stil verlangen de stroom van kleine straaltjes naar omlaag elke beweging veranderde de richting terwijl…

als mijn geest achter de spiegel zich in de morgen verschuilen wil even af wil wenden van het bestaan afscheid wil nemen van de contouren die mijn leven hebben geweven langs de weg te zetten bij het grove vuil op die momenten zie ik je silhouet het bedekt mijn onrustige gedachte mijn geest komt te voorschijn en verdwijnt de damp die…

beklim de top sla uw ogen op naar het westen en noorden en zuiden en oosten zie het toppunt van kennis van wetenschap van techniek van roem zie het toppunt van armoede van ziekte van haat van geweld daal dan af sla uw ogen neer en zeg hoe het met de mensheid is gesteld bar slecht…

jouw ogen zag ik niet jouw adem hoorde ik niet de dag eindigde zonder jouw lippen te raken geen maan of ster in de nacht allerwegen de beklemmende stilte om mij heen elk zuchtje van de wind veranderde het ritme van mijn hart als de ontvanger van de Satelliet mijn gedachten op jou gericht elk kanaal aftastend naar beelden…

kan geen woordgebruik geen stilte doorbreken altijd zal ik dwalen in jouw tedere bewegen de tijd schiet te kort om alles te beleven te ervaren in ons zwijgzaam zijn nochtans zal ik blijven hopen blijven wensen woorden te vinden en gedachten open gaan om jou te zeggen hoeveel ik van je hou…

de dag angstig aangevangen een dag zoals anderen je geweten volgend luisterend naar strenge woorden opgenomen in de waan van de dag samen gezeten met gedachten vervuld van hoop op beter normen en waarden toegepast die dag eindigt samen gezeten met de wijn met wolken ingehouden pijn uitbundigheid zingend alles leek even anders…

in de stroom des tijds veelvuldig demonstreren, oefenen en gebed heeft de wereld moeten ervaren ondanks welgemeend koesteren aangewakkerd door bevlogen zielen met woorden zonder zelfzucht zonder haat om het hardst geroepen dat de vijand zich niet zal overgeven voordat hij is losgemaakt.…

het duurt mij een levenlang, voor ik kan zeggen; het is goed verzoenen met wat er gebeurde wanneer aanvaardt mijn leven dagen van weleer, nachten waarin ik schaduw zag ontvouwen mij telkens weer rusten in de nacht zonder de schaduw die het leven gaf soms dan lijkt het te komen, verzoenen met het verleden, maar het zijn heldere…

vrolijk opgestaan, onwetend van de dag mensen ontmoetend in hun waan die ik dacht te kennen iemand met een dwingende blik. de dag ging verder. dezelfde mensen blijven mij volgen, in mijn geest had ik nog willen slapen verder dromen en niet neergesabeld met pijn mij achter latend. verder moet ik gaan, vergeten wat voorbij is, zonder…

Op blote voeten, dunne enkels stond je daar genageld in het zand heb ik je beslopen achter het geluid van water in de voorjaarsnacht zag ik het lonken van je ogen wilde ik je beminnen in het onberekenbare van je blik een oogwenk het was te laat om het tij te keren…

het dorp lag daar zo stil afgelegen ver van stadsgewoel, het gaf in mijn jeugd zowel plezier als onrustgevoel. kon zwerven langs oevers met water dat haar omgeven had zwaaiend naar de mannen op scheepjes met haar lading op weg naar die onbekende stad. duikend vanaf de brug op warme zomerdagen wat verkoeling gaf, niet beseffend dat die…

Als de schemer was gevallen en het licht onvindbaar de kinderen van het dorp lagen te dromen van de morgen, dan waren de vissers langzaam uit het zicht van de haven verdwenen. Afwezig in de avondrust waarin ons dorp reeds was beland, kon je hun peddels horen ploeteren in het water van de Maas ver van het land. Daar waar het dorp was omgeven…

Als de most*, te nauw bedwongen, Lijdt en worstelt, lijdt en zucht, Zonder adem, zonder lucht, Zie, dan doet hij vreemde sprongen; Zie, dan riekt de ganse vloer Naar de dampen van de moer*: Alle banden, alle duigen, Die het vrij, het edel nat Hielden in het enge vat, Moeten wijken, moeten buigen Voor de krachten van de wijn, Hoe geweldig…

Il n’y a que les premiers amours* Als van twee gepaarde schelpen D’ ene breekt, of wel verliest, Niemand zal u kunnen helpen ­ Hoe men zoekt, hoe nauw men kiest ­ Aan een, die met effen randen Juist op d’ ander passen zou. D’ oudste zijn de beste panden, Niet en gaat voor d’ eerste trouw; D’ eerste trouw, die leert het minnen, D’ eerste…

Huig uw woorden, lever proza drein uw gram drammatica smijt fonemen zweem geen twijfel spuw uw abra ca dabra weeg uw wiksel in tonatie snik mij in uw geestesnood: ageert! - indien geen re-ageren is er toch weer tijd gedood…

Een olifantje dat beslist niet veel van werkwoordsvormen wist bekeek het slurfje eens wat nader dat ze geërfd had van haar vader Ze vroeg zich af of ze die slurf nu erfde, ierf of misschien urf...…

Gedenk ons milde bloeien zonder schaamte. Schaamt zich de naakte roos in Katmons dal? Zweer mij, dat nog in uw graf uw geraamte Ons genot sidderend gedenken zal. Engelse vertaling: - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Recall our mild flowering without shame. Does the naked rose feel infamy in…