Alle inzendingen van Jacques Perk

(XVII) In 't brede lommer van de lage bomen Glipt, glipt het beekje langs de holle boorden: Het streelt de blonde bloemen aan zijn zomen, En zingt een lied vol murmelende akkoorden. Toen kost gij, lieve, uw lust niet meer betomen Maar waadde door de golfjes, die bekoorden: Zij wijken, nu zij bij uw voetjes komen, En kussend fluisteren zij…

Nu voelt men warme geuren om zich walmen, En warmte door de koele bomen wuiven, - De snelle vliet schijnt moede voort te schuiven, En in het matte schuiven nog te talmen; Op de' akker buigen zich de blonde halmen Ontzenuwd, en beschutten met haar kuiven 't Viooltje, dat geen vlinder komt bestuiven, En dat de hette tussen 't graan voelt dwalmen…

Bij 't rossig, zwaaiend schijnsel der flambouw, Welks walmen tranen teelt bij 't krinklend stijgen, Zie 'k spichtig kegels stijgen, pegels nijgen, Wier blijde blankheid werd tot wenend grauw. Het dropt, het dropt, van spits tot spits; aanschouw, Hoe langzaam droppen door de droppen zijgen, En, vallend, leven geven aan het zwijgen, En worden…

't Was bladstil, en een lauwe loomheid lag En woog op beemd en dorre wei, die dorstten; Zwaar zeeg en zonder licht een vale dag Uit wolken, die gezwollen onweer torsten. Toen is het zwijgend zwerk uit-een-geborsten, En knetterende donders, slag op slag, Verrommelden en gromden. Vol ontzag, Look ik mijne ogen, die niet ogen dorsten: Een schelle…

Marie! ge vraagt hoe 'k nu op eens Zo vele liedjes kweel, Terwijl ik nooit in vroeger tijd Een hand sloeg aan de veêl! Ze waren in mijn harte reeds, (Nu 'k 't achteraf bezie), Gestapeld en ze smachtten steeds Naar 't minnen van Marie. Nu rollen zij tezamen snel Mij uit een minnaars mond En dansen in een woordenwel Uit 's harten…

Hoog, op de bergtop, rijst de kleine kluis, Uit groenend hout en mossig riet geboren; Door spar en lork vaart een zacht gedruis, En wie daar zingen, doen een loflied horen; Vrij dartelt om de hut de vale muis, - Het dal ligt in de gloed der zon te gloren, Maar in de grauwe pij, voor 't houten kruis, Ligt de eenzame, in geprevel als verloren…

Gij, berken, buig uw ranke lovertrossen! Strooi, rozen, op het zand èn sneeuw èn blad! Gij, zwaatlende olmen, nijg u naar het pad, En kus de dauw van sidderende mossen! En, snelgewiekte liederen der bossen, Stem aan èn zang èn lof! En, klimveil, dat De slanke, diepbeminde beuk omvat, Druk hechter aan de twijgen u, de rossen! Voorzegger,…

Ik mag die slanke handen zoetjes strelen, Als zwoele wind de blanke duivenveren. 't Zijn lelies, waar de schaduwen om spelen, Gekruifde golfjes, die de meeuwen scheren. Ik druk ze, en zal hun wederdruk niet weren, Ik wil, ik wil ze kus op kus ontstelen. Een warme handendruk zal ze niet deren, En deerde ze al, een handkus zou ze helen. Gedoog…

Bij 't rossig, zwaaiend schijnsel der flambouw, Welks walmen tranen teelt bij 't krinklend stijgen, Zie 'k spichtig kegels stijgen, pegels nijgen, Wier blijde blankheid werd tot wenend grauw. Het dropt, het dropt, van spits tot spits; aanschouw, Hoe langzaam droppen door de droppen zijgen, En vallend leven geven aan het zwijgen, En worden…

Een albumblad. Ogen, in wier diepte helle nacht Droomt en lokt, als er de rust uit lacht - Grondelozen, gij, die smeekt en smacht, Al wie oogt naar u, droomt met u mede... Voor uw toverende wonder-macht Wordt de ziel van mannen zonder kracht, En wiens kracht ùw kracht ten onder bracht, Diens gehele ziel wordt éne bede. Aan het vreedzaam…

Een zee van golvend purper, in verbazen En ademloos verstijfd - als waar zij dood - Bij 't zien van 't eindloos vlammend avondrood... Zo schijnt de heide, waar, wie honig lazen Met de avondlast langs bloem en purper razen Om niet te keren voor de nacht ontvlood. En scheidend houdt de delling in haar schoot De blanke heerden, die al ruisend…

Wanneer in ademloze schemerschijn De vleermuis zwijgend wiekt in lage kringen, En de aarde staart naar de eerste tintelingen Der zilvren spangen van het nachtgordijn; Als dan door 't loof der luistrende jasmijn De luwtjes geur'ge wiegeliedren zingen, En sluimer daalt op brede duivezwingen... Dan is het zalig, om alleen te zijn. Dan is…

Een rozelaar staat aan de groene zoom Des meers, en spiegelt zich; de rozen hangen Voorover, turend naar haar frisse wangen... Daar valt er éne, en dobbert op de stroom: Zij drijft, en komt, waar, weelderig en loom, Een water-roos haar houdt in 't blad gevangen. "Wees welkom!" (zegt die) "kunt gij meer verlangen? Hier is 't een leven uit een…

Kusjes glippen, Kusjes reegnen, Kusjes zeegnen, Kusjes rollen, Kusjes hollen, Kusjes, kusjes, zonder maat, Al te maal ten mijnen baat. Zie hoe't gaat, En of je mond tot kussen staat. 1876…

Zij rust in 't malse mos en houdt gebogen Die arm, die mos en lokken beiden strelen, - Een sprei van groene schaduw, zacht bewogen, Daalt uit de zilverlovers der abelen; Zij ademt zuchten en zij lacht, als togen Er dromen door heur ziel, die vrolijk spelen: O, zoete hoop! Straks opent zij heure ogen, Straks zal de hemel nieuwe heemlen telen…

Hoe gloeit de bezie langs het holle pad, En schudt het bolle hoofdje heen en weder! De rozen strooien blanke blaadjes neder, En 't geiteblad houdt roos en rots omvat: De rots van klimop pronkt met geiteblad, Dat, uitgeschoten als een slanke veder, Zich losser plooide, breder steeds en breder,…

De zon der nacht kwam uit de bergen klimmen, En zoomt met zilver de afgedoolde wolken: Het water wentelt ze in zijn blanke kolken, En doet ze in kabbelende rimpels glimmen; Door 't glanzend bergwoud dolen doffe schimmen, Die, slank en trillend, bos en berg bevolken... De stilte alleen kan al die rust vertolken: De nacht houdt de' adem in; de…

Het zuidenwindje suist door zwarte twijgen, En kust het slapend dons der zangers teder, - De zilvren bomen wiegen heen en weder, En doen hun schaduw met hen mede nijgen, - Een stille zwoelte komt uit de akkers stijgen Een koele stilte daalt op donzen veder, - De zilvren nacht-zon sprenkelt dromen neder, En lacht van liefde in eeuwig-lachend…

Door 't woud der pijnen* zucht en kreunt de wind, En machtig wuiven de gepluimde toppen En strooien rond de zwarte schilferknoppen, Die stuiven over 't knerpend naaldengrint. En uit het hemelgroen dier ruige koppen, Die schudden : ja, en neen, van woede ontzind... Daalt daar een lied op 't bevend mensenkind, Dat van een groots ontzag de borst…

Men droeg de grijze plechtig naar het graf, En toen hij langzaam nederzonk in de aarde Brak uit het oog, van wie hij 't aanschijn gaf, Een vloed van tranen, dat naar 't zinken staarde; En allen wendden 't wenend aanschijn af, Gelovend dat hun God een weerzien spaarde, Omdat ze 't innig wensten, en zó straf Een God, die scheidt, zich hén…

Door al wat leeft gevoelde ik mij verlaten En nergens was ik en met niets tevreden; Elk haatte mij, zo meende ik, zonder reden: Ik leed en kon de lieve haat niet haten. 'k Verlangde en wist niet wat; ik heb gebeden; 'k Zag al wat slecht was, vond natuur verwaten* En ijdel 't leven; wie een lach bezaten der domheid kroost, die ketterleer…

En honderdmaal verklaarde ik mij, doch, neen, Zij hoorde 't honderd malen niet, want ogen Verstaan de taal, die zwijgend spreekt, alleen.... En ach! haar ogenlach bekroont mijn pogen! Bij haar werd droefenis en lijden logen; Mijn mond moet dus bekennen, wat ik meen: 't Is, dat ik mij, toen me oog en lach bewogen, Als een, die doet, hetgeen…

Een waterval, gestremd in 't vallen, bomen, Verstijfd bij 't wortlen in de holle schacht, En schepselen van duizend nare dromen.... 't Is alles dood en steen en ijs en nacht. De geest der hel, die dit heeft voortgebracht, Doet vloek en klacht door lege stilte stromen: Gij, rijk der tranen, waar de dood slechts lacht, Baart angst en…

De vedel zingt, waar roos en wingerd-ranken Verliefd omhelzen 't huis des akkermans, En gloeien in de avond-purper-glans, - En twintig menschen rijzen bij die klanken; Het avond-maal heeft uit: van dis en banken Verdween der jonkheid blij geschaarde krans, - De vlugge voeten reien zich ten dans, En de arm buigt om de leesten heen, de slanken…

'De dieren, onze vreugde- en leed-genoten, Zijn onze broeders, maar niet, zoals wij, (Daar zij ons niet beheersen kunnen) vrij; Hun leven is, als 't onze, uit stof gesproten. Dit weten wij, maar 't is ons niet ontsloten, Niet of zij weten van der stof waardij. Zij denken en herdenken; nochtans, zij Vermogen niet, als wij, 't waaróm te ontbloten…

Eens zag ik om mijn liefde sluiers glijden, En toen ze omhuld bleef, is mijn vreugd gevlucht.... Thans zijn de raadselnevels blauwe lucht, Die zich aan 't aangezicht der liefde vlijden.... Nooit zal mijn weeldekus uw wang ontwijden, Uw huivrende aanblik is mijn eêlst genucht: Woonde er begeerte naar u in een zucht, Zou 'k dan u aan uw minnaar…

Het duister doet de tinten samenvlieten En dekt met fulpen nacht het schel azuur. Nu gaat de glimvlieg heen en weder schieten Gelijk een star, gelijk een dansend vuur. De stilte bidt. Een tempel is natuur En de aard voelt zich met vrede als overgieten... Het is de zelfde heilige avonduur' Als toen ik 't eerst heur aanblik mocht genieten.…

De nacht week in het woud, en, bij haar vluchten, Heeft ze op struweel en roos een dauw-kristal Geweend, dat glinstert in de zon, en zuchten Luwt ze uit het woud langs berg en beemd en dal. En dáar, op 't smalle pad, in hoger luchten, Ontwaar ik haar, die wuift, mijn ziel, mijn al... Doch uit mijn hart rijst naar die hoge luchten De…

Ik ben geboren uit zonnegloren En een zucht van de ziedende zee, Die omhoog is gestegen, op wieken van regen, Gezwollen van wanhoop en wee. Mijn gewaad is doorweven met parels, die beven Als dauw aan de roos, die ontlook, Wen de Dagbruid zich baadt en voor 't schuchter gelaat Een waaier van vlammen ontplook. ( --------------------------…

Gelijk een schaduw grauw, schiet de forel, En schielijk, uit de zwarte nacht der stenen, En ijlt de bergstroom ver vooruit, verdwenen In 't rimplend zonlicht, dat daar flikkert schel. En zie! ginds springt zij uit de klare wel, En glanst van zilver, door de dag beschenen, Doch plonst, dat vlokken spatten om haar henen, Terug, in 't vlietend…