Alle inzendingen van Jan B.van Grins

Mist heeft op de eigen bank plaatsgenomen de stoel van pad blijft leeg de hond moet op zijn poot spelen aangezien de pan waarin normaal hersens zijn gehuisvest als schoteltje fungeert overvliegend ambitie uitstraalt de huid van de olifant verdikt prikklokken ontregelt het gewricht een kom aanbiedt met stemmen die gevorkt in een buis gedwongen…

De grijsheid benevelt het landschap, slokt huizen, boerderijen, bomen op. Het geploegde land berust in voren, sneeuw, hagel, overgavevlaggen in top. De zwarte kraaien krijsen contrasterend met aanzwellend geluid op de snelweg. De kleuren op vier of meer autowielen slaan vloekend het ruimtelijke grauw weg. De sloten voorzien van onbetrouwbaar…

Kind in korte broek op draaihek bij weiland, kijkt vol ontzag gemengd met bewondering naar vingervlugheid van melkknecht Arie, - loopt tussen koeienvlaaien, druk op zoek naar uitsteekbare madeliefjes, bouwt dammen in sloten, een hol van stropakken in kapschuur, - maakt schrikbeweging aan hengel van badmeester, jankend geluid na val met…

Gewapend met een vol doosje lucifers kijk ik naar mijn schepen in de volle haven, aanmaakhout in de rugzak, een oude krant tot lont gedraaid. Na enig dralen steek ik eensklaps vastbesloten de lont aan, het hout bemiddelt achter mijn rug, doet de vloot ontbranden. De horizon toont grillige stapelwolken die heel even de vorm aannemen van…

Weliswaar kan ik de vergelijking met de zee niet doorstaan, ik beef (vooral wanneer ik een volle kop thee aanreik op een glad schoteltje) steeds vaker. De gevolgen komen niet in aanmerking voor een avondvullend actieprogramma vijfvijfvijven, zijn desondanks desastreus voor jurk, pantalon en vloerbedekking.…

perplex over eigen overreactie kinderlijk naïef hinderlijk star in het licht van actuele feiten mistige autobiografische fictie fantasie slaat wereld knock-out abnormaal primeert momenteel waarschijnlijkheid mailt kwaad naar schrik die zich verstout de grijze muis uit het verlangen naar vergeten fascinatie leeft benepen gebonden aan bekende…

Mijn lichaam gedraagt zich ongehoord, al klinkt dat eigenlijk tegenstrijdig. De ruften verlaten oorverdovend mijn anus, als zijn het schoten aan boord van Hare Majesteits m.s. “Zus of Zo”. Het snotteren is evenzeer frustrerend. Menig zakdoek kan daarvan getuigen, alsmede de lege pot kamille en Dampo. Het rochelende hoesten doet het ergste…

het heeft gesmaakt dank u dankzij u heeft het gesmaakt het gesprek heeft ons geraakt de koetjes en kalfjes op afstand het varken meteen bij de oren het schaap over de dam gejaagd mist trekt dicht boven het land we hebben het woord gehoord dankzij u de tekst beluisterd de essentie doet ons wel wat de liefde op haar blote voeten moslims christenen…

Pijnscheuten schieten als zaagvissen door het zieke, geteisterde lichaam dat desondanks aan de fragiele buitenkant optimaal gedogend oogt. Openheid kenmerkt de blikken richting bezoek dat pas na enige aandrang kan beslissen de jas uit te doen, een stoel te pakken. Gesprekken vinden plaats op clichépaden met beveiligde onderwerpovergangen…

de stilte zoekt fluisterend een uitweg de luide kermis van het dagelijkse bestaan ontvlucht in oren verdwaald de veelkleurigheid verschiet naar zwart-wit het bont geheel wordt genegeerd door rancune en onwetend gevit vierendeelt de huiswijn van de kerk proeft naar oma’s soep met ballen de boon uit de koek trakteert de tong op hoog zoengehalte…

Voorzichtigheid is overleden voortijdig ten grave gedragen de porseleinkast blijft onverwacht verweesd achter Voorzichtigheid opzettelijk misleid in het holst van de nacht uitgegleden op het flinterdunne ijs van de gracht het hek van de dam de geest uit de fles de kou niet van de lucht aansporend tot risico’s: zelfbeheersing vliegt…

woestijnzand verblindt zieners en dolenden verhindert zicht op einde(r) oase van nuchterheid en werkelijkheidsbesef vervangt fata morgana het paard wordt achter de wagen gespannen de karavaan keert om…

het vogeltje in de kerstboom klaagt over zere poten zonet op een groene sparrentak gezet kent het enige beginnerschroom het engelenhaar waait in de ogen van de kabouter die al jarenlang op dezelfde plek hangt totdat de doos met kerstspullen weer op de zolder wordt geschoven boven in de boom heerst de piek schreeuwlelijk van formaat en…

Het jaarlijkse indoctrineren is weer begonnen. Golfsgewijs krijgen we de Kerst ingegoten. Zet de radio aan en je hoort “This is Christmas”. Buiten, van villa tot kot, brengt men verlichting aan, afzichtelijker dan ooit (hoge energiekosten geen bezwaar). Geen krant of tijdschrift zonder exquise menu’s en lekkere maaltijden bereiden kun je nooit…

In Amsterdam, die wondermooie stad, wordt de miljonairsbeurs gehouden. Verwacht: zeker een dertigduizendtal, dan heb je het in dit land wel gehad. Elders, niet zo heel ver daar vandaan, wordt een UN-rapport gepresenteerd dat spreekt van ruim een miljard (!) minder bedeelde kinderen. Komaan, die feiten hoef je niet te combineren. Nu Kerstmis…

Het zijn de donkere dagen voor Kerst. Vanuit kunstbronnen lichten we bij. De decembernervositeit met hebberigheid als running mate verdunt solidaire gevoelens. Ach en wee verhuizen naar later. Nu voert “gezelligheid” de boventoon, worden ikwintochnooitwat-loten vergaard, weten we van de Prins geen kwaad. Water wordt naar de kerstboom gedragen…

Hotemetotenland wordt, zoals u weet, bewoond door Hoten en door Toten (het tussenvoegsel –me- staat voor –en- in de autochtone taal die Prots heet). De Hoten zijn beginnende bobo’s, veelal voorzien van Golf, stropdas en kennersblik; de Toten zijn de meer ervaren beterweters, de echte liefhebbers van het woordje –ík-. Het leven voor dérden…

Een decembernacht met helder vriesweer. Ik spoed me door de stille Herestraat naar de markt, waar Chaplin scheten laat, geturfd door Paulus en Bolleke de Beer voor het World Guiness Book of Records. Aan de stille kant mimeren Jan de Roos en Swiebertje voor veel publiek, dat boos opzij kijkt naar Rob de Nijs en zijn Lords. Ik trek mijn eskimopak…

behoefte aan buitenlucht dwingt me de deur uit de dichte mist in die mij snel omringt ontelbaar vele druppeltjes nemen letterlijk bezit van mij mijn jas indringend bedekt met een grijze laag vocht die een aanval doet met speren bewapende micromisten doorboren mijn hoofdhuid het spierweefsel de schedel bevolken de hersenpan leggen het…

wind waait om mijn kop houdt niet op niet over wapperend lover tovert grillige vormen afgetopt door daklijst op natte straat verlepte bladeren treuren gehaaste passanten keuren ze geen blik waardig maat voor onverschilligheid ritmisch bepalen voeten vertrappend het wroeten van de hond die herfsttijd pootverheffend van geur voorziet…

De imam gaf minister Verdonk heel beslist geen hand, daar lichamelijk contact tussen een man en een vrouw volgens de Koran ondermijnend is voor hou en trouw. Verdonks zichtbare ongeloof beroerde toen het land. De imam houdt desondanks vriendelijk voet bij stuk, daarmee weerstreeft hij knap de (on)maatschappelijke druk.…

Bewonderend werd in de Rotterdamse Kuip gekeken naar de prestaties van het Groninger groen-wit. Een ploeg waar ongelofelijk veel pit in zit, nuchtere daadkracht waaraan de Feyenoorders bezweken. Eén piemel- en één friemelgoal als bekroningen, gepermitteerd spreekkoor: Er gaat niets boven Groningen!…

vanochtend de krant gelezen afgezien van zwembad van ondergang gered ouders binden kinderen vast in bed doordacht aërodynamisch een haakbek in de diepvries politie toont verkeerde foto huurder krijgt 30.000 euro veel vraag naar au pair een op de 25 miljonair nu uit voorraad leverbaar Chirac en Blair lief voor elkaar nichtje…

De troosteloosheid regent mij tegemoet, als ik de Zuiderringdijk op rijd. De huizen laten mij moedeloos met neergeslagen ogen passeren, de lege schoolserre doet schrijnend aan. De manege is een oase in deze grijze woestijn. De Volvo ploegt zich een route door de modder op wat onzichtbaar de Clingeweg heet. Grazen gebeurt hier niet, tankachtige…

Weet je waarvan ik misselijk word? Al die praatprogramma’s rondom tien, die ziekenhuisseries als Spoed en Ie-Aar en Ivo Niehe met zijn gevoelige snaar, ik kijk niet meer, ik heb het wel gezien… Weet je waarvan ik koppijn krijg? Dat Donnergedoe over gvd en godsamme, het gezanik van de Bond tegen Vloeken, het femelen van hen die het hoger zoeken…

Het land tussen hoop en vrees is onbegrensd, continu vervormend, niet toegankelijk voor afgestompten en hun verwanten die het gerace van hoopvollen en vreesachtigen gadeslaan op supergrote schermen. Nu eens leidt Wanhoop Avier voor Banenvrees Folio, dan bekrachtigen de teamleden van Jan zonder Vrees hun dominante positie, vervelend bumperklevend…

een lief logeetje heel jong van jaren komt in het grijze bestaan kleurrijke vreugde baren het huis kijkt opgeruimd de planten zijn opgetogen jong leven in de buurt grijze triestheid vervlogen de gulle lach en blije ogen blijken van harte welkom speelgoed van de vliering oude tijden keren weerom verruimd het leefgebied fietsend naar…

Vlaams Blok heet nu dus Vlaams Belang wat dat in ónze ogen dan ook zijn moge wel hoorde ik ene Frank Vanhecke betogen hoe gij het wendt of keert eigen volk komt altijd eerst keek daarbij de camera dreigend in de ogen…

er was eens een frank en vrij woord dat samen met het blad voor de mond demonstratief de wacht hield voor de poort van het fraaie vredeshuis de hoofdingang was afgesloten met een balk in het oog de streep door de rekening voor het wachtende duo met het spandoek hoog: ‘Alles anders!’ korte mettenmaker kwam het toneel op viel over een kink…

Het huidige bestaan is een vals lied van schijn en wezen met een hoog gehalte aan huichelachtigheid. Niet Theo van Gogh – onnavolgbaar in provocerend onrust stoken en filmen – werd beestachtig vermoord, anderen bedreigd, het vrije woord koelbloedig de nek omgedraaid volgens sommigen die blijkbaar een alibi nodig hadden om hun frustraties…