Alle inzendingen van Jan Haak

Vandaag zag ik je weer even in de spiegels van het leven stil verdwalen door de nevel van het tomeloze veen Waar ik blozend zon verdroomde in jouw armen die omzoomden en mijn ogen deden lomen in het zand en nergens heen Lang verwachtte ik de dagen dat jouw bedding mij zou dragen maar je spon jouw zachte kragen die mij dreven van het steen…

Vanochtend werd ik wakker met een zeekoe die vol pret haar zwarte valse wimpers met een grijns had opgezet Ze kroop wat op mijn kussen toen ik niet had opgelet en dronk mijn laatste biertje met vier boeren tot en met Ik schreeuwde -je bent dronken !- maar zij ging vol in gebed en sloeg toen met haar staartvin mij nog heel gemeen uit…

Nee- ik kon het je niet zeggen en je kon er niets aan doen want je zou het niet begrijpen wat gebeurd is met mij toen dus liep ik met jou de pier af voor een allerlaatste zoen Want je ging met hen de zee op om te varen op de vliet en toen jij was uitgevaren schreeuwde ik mijn groots verdriet tot de golven die weeklaagden alleen jij wist…

We liepen samen op het strand door branding die zou komen en zagen in de blauwe lucht de witte vogels met een zucht hun vleugels zweven in een vlucht die zij hadden genomen De lome uren lagen wij te turen naar de stromen tot de zon ons niet meer zag en ik je aankeek met een lach en zei -het was een mooie dag die ik vannacht zal dromen-…

Langzaam gleed zij uit mijn hand mijn koningin van licht die onttroond in haar laatste uur de vuige vuurzee nader kwam om zich tenslotte leeggezogen over te geven aan een kleine witte dwerg die niemand ooit zou zien de nacht was nog nooit zo koud geweest…

Jij stond boven op de berg met vier linten aan je fiets vol verwachting daar te wachten op een teken of zoiets Nou -toen zwaaide ik mijn armen en reed jij in volle vlucht zo de berg naar beneden met je beentjes in de lucht En ik stond er bij te kijken als een snottertje van acht want mijn vader op mijn fietsje ging veel sneller dan ik…

Met het drijven van de jaren bouwden zij mijn luchtkasteel waar ik dromen kon de dagen op de allerhoogste deel met mijn vlindernet vol vragen en mijn hemels gekrakeel konden zij mijn zucht verdragen was geen wervelwind teveel Speels verdroomde ik verhalen die ik speelde -één voor één hoog daarboven voor de sterren en de wolken om mij heen…

Een plaatje was je echt die dag dat mocht ook ieder weten je trouwde immers in een jurk die niemand kon vergeten Twee duiven hield je in je hand en liet ze daar uit eten toch jammer dat zij in hun vlucht jouw jurk onder scheten…

Ik fietste door het park en zag jou -lang en blond daar zitten op een bankje die middag met je hond Ik stopte en bekeek je en vond je echt een schat dus vroeg ik onbeholpen of jij een vuurtje had Je gaf me blij een vuurtje met slingerende hand waardoor toen al mijn haren in een keer zijn verbrand Ik wilde boos vertrekken maar zag…

De dikke trollen van mijn slaap verschijnen in het lome als zij mijn ogen vogelvrij versluiten om dan zachtjes mij gebracht door zoete dromerij mijn droom te laten dromen Zo droomde ik van lange slaap die mij goed zou bekomen maar vond wat later op mijn sprei een briefje met een zin die zei het spijt ons maar nu hebben wij de nacht vrijaf…

Verslagen bracht ik dagen door met niemand op de bres op velden van mijn ganzenbord in putten zonder les Ik wachtte toen de winter vroor als scheepje in de fles op vleugels die ik dragen kon maar niemand gooide zes…

Zo plots zat jij toen achter bij mij daar op de fiets we gingen naar je vader want die wist nog van niets Nog niets van al datgene wat ik hem vragen wou dat ik van alle dagen het liefste was bij jou Jouw vader moest hard lachen en was mij even voor hij zei dat ik te jong was dus fietsten wij maar door Zo fietste ik wind tegen en dacht…

Twee vleugels had je onverwacht zo om mij heen geschoven je witte licht omarmde mij en zou mij snel verdoven Je ogen straalden zomerzacht ik kon het niet geloven een engel was je tot je zei -ga je mee naar boven ?-…

Zij viel in de diepte toen zij werd gebroken in duizenden stukjes bedroefd met een traan Haar laatste kwartiertje was nu aangebroken het zou haar niet lukken nog een keer te staan Een mannetje droef probeerde te schikken maar zou met zijn lach in haar ook vergaan Ze viel in de zee en stierf in snikken en met haar de zee die nooit…

Zie ze gaan de miezemuizen op het land van dolle stier waar zij in de spiegelhuizen zich verdrinken in vertier om een laatste dorst te lessen in parfum en tierelier Zie ze hier de leegte geeuwen door het witgesuikerd glas dat versplinterd door hun schreeuwen zich een weg zocht naar hun jas die geruild werd voor een spiegel en een beeld…

God gaf me de vleugels om zinnen te geven aan maanlicht dat even zich druppelt in dauw Hij gaf mij alleen niet de kracht om verheven die woorden te weven die ik jou zeggen wou Toen heb ik mijn vleugels aan Hem teruggegeven uit angst dat in streven ik niets zeggen zou Maar nu ik je hand voel zal ik hier weer zweven op vleugels van…

Ik zag je zo gaan op het Noordwijkerstrand jij zocht daar naar schelpen en ik naar jouw hand Ik stamelde woorden die ik jou zeggen wou maar de wind dreef ze weg terug in de kou Zo liepen we verder turend naar niets totdat je me vroeg -zei je me iets ?- Ik pakte je hand en schudde van nee waarop jij toen zei -mooi hè, de zee !-…

Toen het dak was gevallen knalden de vensters uit zijn hart braken zijn ribben in snikken en zoog zijn adem hem slurpend leeg Met een jas die niet van hem was liep hij weg -met de hond- naar een plek in het bos om zijn ogen te laten rusten in het zand De tijd was niet van hem evenmin het zand dat woelde hem was alles ontnomen hij had…

Zonder geld of snuisterij dreef hij bleek zijn koperij van pandjeshuis De Wisselwacht gelegen aan de Slapersgracht waar dromers staande in een rij hun allerlaatste dromerij verkochten voor een lege nacht aan Astaroth van nummer acht Zonder appel of een ei trokken zij die nacht onvrij met ogen hol die al hun pracht verloren waren in een…

In het aanzien van de wolven drijft nog op de laatste traan het galjoen van stille dromen dat zich krakend in de stromen mee laat deinen op de golven die het zeegat willen gaan Waar gebalde luchten wachten op de vogels in de maan die met zongebrande veren langs de kraaiennesten scheren om daarna met alle krachten uit de as weer op te staan…

Wars van dwarse donderslagen zag ik mijn verliefde land dat verslagen en verstoken in de golven was gedoken toen het onraad werd geroken door het zinderende zand Waar de witte lammerluchten zich verdronken in het gras stonden nu verbroosde bomen over zoute zee te dromen van een land dat nooit zou komen en een volk dat nooit was Maar…

Het was zo na de zesde dag en na het scheppen van de vrouw dat Hij met vergulde lach nagenoot van wat hij zag en nog staande in de kou een heel klein luchtje scheppen wou Het paradijs leek nu echt af en niemand die Hem iets verweet tot de duivel -echt heel laf- aangesneld kwam in een draf en nog steels in God zijn zweet twee muggen bij…

Ik droomde letters in het zand die ik daar had geschreven voor mijn lief de overkant waar heen jij was gedreven Ik droomde dat de zee ze nam tot waar zij moesten wezen en dan rolden op jouw land waar jij ze dan zou lezen Ik droomde zoete letters zand de zoetste van mijn leven en adem ze nog heel lang want jij bent voorgoed gebleven…

Het was nog geen maand geleden dat wij -nuchter als wij zijn- overwinningen bestreden want ons ego was te klein Maar nu weten we het zeker er valt niets meer aan te doen morgen winnen wij de beker morgen zijn wij kampioen !…

Waarom zijn er de orkanen die verdwaasd en nergens heen stille ogen doen verbazen om daarna in volle razen honderd huizen op te blazen tot de allerlaatste steen ? Waarom zijn er de geweren die zich richten op de stoof van twee onverteerde buren die hun kogels blijven vuren tijdens nachtelijke uren uit de naam van het geloof ? Waarom…

Op het luchtbed van mijn dromen rust een ingeslapen ziel die om tien uur was vertrokken na het lichten van zijn hiel en ten prooi aan wat moest komen en de lamme luchten viel Want de lucht hing vol met gieren als aan draadgesponnen lust waar zij klapten met hun veren voor de allerlaatste rust om het onheil te gaan vieren toen hij wegdreef…

Ik vertelde de schelp die ik vond op het strand mijn woorden van liefde voor jou Ik legde haar terug in de zee met mijn hand en zag hoe zij dreef in het blauw Ik vertelde mijn hart met de lach van een kind en de wind nam haar mee met een zucht Ze ademde liefde en ik zag hoe de wind mijn woorden verdreef in de lucht Ik vertelde de…

Langs de uitgeholde wegen vol van varens en van mos kwam ik wilde bloemen tegen en een sluwe witte vos die mij meenam in de regen naar een driesprong in het bos Waar ik stond met al mijn vragen en een vos die mij verliet voor een nacht die was gaan dagen en een veldmuis in het riet die zijn leven zag vervagen want de sprong verkoos hij…

Aan de zee nog wil ik vragen wat zij die nacht heeft gezien toen het jammerlijke klagen de zee niet meer kon dragen en de zwartgesponnen kragen zich vergrepen bij kracht tien Waar de vogels zijn gaan zingen in het allereerste uur toen het licht zich liet verdringen door afzichtelijke kringen die de zon deden omringen met het allerzeerste…

Als mijn hand een brug kon zijn een brug voor al jouw vragen dan wees ik jou de overkant voorzichtig langs de leuningrand en hielp jou daarbij dragen Als mijn oog de maan zou zijn een maan voor al jou zwichten dan trok ik met mijn zwaartekracht aan blauwe ogen die dan zacht weer sterren deden lichten Als mijn kus de zon kon zijn een zon…