inloggen

Alle inzendingen van Jan Prins

46 resultaten.

Sorteren op:

De wagen

poëzie
3.0 met 11 stemmen aantal keer bekeken 1.594
Kom, de sluier omgeslagen en het al omhullend kleed: buiten is de wonderwagen met zijn driftig hart gereed, om ons ruimten in te dragen, wijder dan waar ‘t oog van weet, Kom, ons beelden te vergaren, later weer in droom begroeten morgenweelde te bewaren in het sneller-jachtend bloed, en het leven in te varen en de bergen tegemoet. Kom…
Jan Prins8 december 2023Lees meer…

De Schutsluis

poëzie
3.0 met 5 stemmen aantal keer bekeken 777
De tjalken schieten aan tussen de strakke dijken en vullen 't glad kanaal met driftig schuimgedruis, totdat zij met een vaart hun lange zeilen strijken en glijdend binnengaan in 't veilig vak der sluis. Daar dringen zij dooreen: de harde boorden kraken, zodra een druk rumoer zich opzet in de lucht, totdat de wachters weer de poorten…

De Beek

poëzie
3.0 met 5 stemmen aantal keer bekeken 1.133
Van de hoog omgroeide toppen naar de vlakte, - als uit een kreek van geheimenis en duister en verborgen koelte, - bleek en onzeker in het krieken van de morgen, vloeit de beek. Rusteloos, - alsof zij, telkens weifelend, zich vergewist, dat zij niet al van de aanvang in het volgen zich vergist van de haar bestemde voortgang, - doolt…

De Zeewind en de Landwind

poëzie
3.0 met 10 stemmen aantal keer bekeken 1.068
De zeewind komt, een blonde schone, de verten toegesneld van 't land. Ze wil het scheemrend blauw bewonen, dat oprijst uit de waterrand, het onbekende gaan verspieden, dat in ravijn en dalkom schuilt, en 't nog verhulde der gebieden, waarop de morgennevel druilt. Ze komt, de wadem op de wangen die nog iets ziltigs in zich houdt, van…

Afscheid

poëzie
3.0 met 10 stemmen aantal keer bekeken 1.347
Nog eenmaal wil ik gaan door open weiden tot waar de zee van ‘t onbewogen licht de val ontvangt in wiegelend evenwicht en vlied en vloeit naar ‘t golven der getijden. Nog eenmaal waar de landelijke wegen elkander kruisen in het lage veld, de holle wilg over het water helt en ruine pluimen in de wind bewegen. En waar het stadje rijst boven…

Zwarte hoofden

poëzie
4.0 met 15 stemmen aantal keer bekeken 1.879
Ik houd zo van die lage palissaden, die van de kust de grote zee ingaan, alsof veel mensen van de oever traden en tot hun schouders in het water staan. De zee, het strand, de lucht, alles is wijd en breedgebouwd en krachtiglijk grootmoedig, maar zij alleen leven in nederigheid en praten niet, maar waken, trouw en goedig. Dronken van stervensrode…

De Kust

poëzie
3.0 met 8 stemmen aantal keer bekeken 1.450
Eens, op hun tocht vanuit het Oosten, kwamen de mensen bij de kust en dronken, als om zich te troosten, de ogen zich vol aan ruimte en rust.https://www.nederlands.nl/ Over het golvende gewemel ontwaarden zij de einder, strak en vast onder de klare hemel als onder een metalen dak. En bij die verte, voor hun schreden onoverzienbaar uitgespreid…
Jan Prins11 januari 2021Lees meer…

De zomerdag

poëzie
3.0 met 10 stemmen aantal keer bekeken 1.375
De zomerdag, onder zijn dak van licht, en met zijne uren, die onafzienbaar diep en strak in de uitgestrektheid duren, staat hoog over de kalme zee, over die koele, zilte bezonkenheid, van ree tot ree vol zonneschijn, vol stilte. Het water, in de middag zwaar en rimpelloos gelegen, is als een loden loomheid…
Jan Prins2 augustus 2020Lees meer…

Molen op Tessel

poëzie
3.0 met 6 stemmen aantal keer bekeken 1.410
De grauwe reus die, gans een bezig leven, tot elke wind zijn hoogmoed heeft gewend, staat, ogenschijnlijk nog bij kracht gebleven en stevig op zijn stenen fondament. Maar ‘t oude lijf, verschrompeld onder de oude beplanking, is verschrankt en uitgeteerd en staat, ternauwernood bijeengehouden, nu in de wind verwinterd en verweerd. ‘t Armzalig…

De ploegers

poëzie
3.0 met 3 stemmen aantal keer bekeken 614
De trotse paarden trekken het glimmend ijzer door den grond en doen met kluiten, mals en rond, de akker zich bedekken. Eén man staat aan de ploeg en één ziet, dat het recht gaan zal, en beiden hebben zij aan al hun aandacht niet genoeg. Dan komt het tot een draaien, de wijde zee van klei weer in. De paarden houden even in. De lange manen…

Winterhout

poëzie
3.0 met 9 stemmen aantal keer bekeken 1.686
Alom, aan de ronde zomen van het rustig vergezicht, aan de lage damp ontkomen, aan de oever van het licht, achter 't levendig gewemel van de daken, op het goud van de uitgespannen hemel opgericht, is 't winterhout. Hoog over de lege tuinen staat het, zuiver afgerond, met zijn vederige kruinen op tegen de avondstond, met zijn neergebogen…

Tulpen

poëzie
3.0 met 12 stemmen aantal keer bekeken 2.625
Gij die, op uw steel gestegen, schijnt te zijn uit zon gedegen, die met uw doorvlamd gewaad Drachtig in de velden staat, gij die, nog in 't morgendomen, tegen vroege-voorjaarsbomen ijl de verten bloeit en brandt, - in de verten van mijn land, in de verten, waar de scholen witgedekte wolken dolen, waar de wereld in het rond uitligt aan…
Jan Prins18 februari 2020Lees meer…

De mist

poëzie
4.0 met 64 stemmen aantal keer bekeken 2.724
De mist, onzeker, dan grauw, dan bleker hangt om ons heen. De schim van stranden, van lage landen, verzonk, verdween. Wij turen, turen door eenzame uren en dan, een wijl, - als vanuit dromen tot ons gekomen, - verschijnt een zeil. Wij zien, - een rimpel in 't licht, - de wimpel hoog in de mist voorbij ons drijven. Daaronder blijven…
Jan Prins17 februari 2020Lees meer…

De vulkanen

poëzie
3.0 met 9 stemmen aantal keer bekeken 1.591
Als donkere onverganklijkheden Van stilte, als werelden van rouw Tussen het uitgestrekte blauw Des hemels en het land beneden, Als onweerstaanbaren, die tot Het eeuwige zich intocht banen Vanuit het schamele aardse lot, Staan boven Java de vulkanen De regen ruist en ritselt om hun zijden, De schemer huist Om hun gestalten heen, Boven het…
Jan Prins13 november 2019Lees meer…

De schuiten hebben de dag volbracht.

poëzie
3.0 met 9 stemmen aantal keer bekeken 1.279
De schuiten hebben de dag volbracht. Zij drijven terug naar de goede haven. Achter de kim ligt de zon begraven onder de troost van rode pracht. Wind is er haast niet, maar de sterke vloed draagt ze vriendelijk, alle gelijk, naar binnen, de wijde, veilige mond tegemoet, waar de hoofden hun wachtende omarming beginnen. Zo glijden…
Jan Prins19 augustus 2019Lees meer…

Geboortestad

poëzie
3.0 met 6 stemmen aantal keer bekeken 1.816
Is dit mijn stad? De welvaart is voorbij, De schepen liggen rottend in de haven En door het touwwerk vliegen zwarte raven: Het is gedaan met vloot en visserij. Waar is het volk van dit verlopen tij? Men zag het vroeger langs de kaden draven, Het is vergeten nu of reeds begraven, Prooi van zijn laatst, onheelbaar averij. Voorgoed gedaan…

Rotterdam

poëzie
3.0 met 19 stemmen aantal keer bekeken 3.719
Te Rotterdam ben ik geboren onder de adem van de Maas en liep in mijn eigen stilte te midden van het straatgeraas. Van zwaarbespannen sleperswagens ben ik er passagier geweest. Door heel de stad heb ik gezworven maar aan de kaden toch het meest. Daar lag aan de stoet uit aller streken de klipper en de keulenaar, het driemastschip, zijn tuig…

Het lijsternest

poëzie
3.0 met 12 stemmen aantal keer bekeken 1.477
Een lijsternest, onder mijn dak, Had zich tot een gezin ontwikkeld. De moeder, geel en bruin gespikkeld, De vader in zijn effen pak Vloog af en aan, dat het de jeugd aan niets ontbrak. Maar toen de morgen was gekomen, Dat hun de ruimte daar te nauw Werd, en zij naar het verre blauw Des hemels hebben koers genomen, Vond elk zijn richting, vliegensvlug…
Jan Prins20 februari 2019Lees meer…

Soerabaja

poëzie
4.0 met 10 stemmen aantal keer bekeken 1.507
Onder de bruggen van Soerabaja slingert zich donker en diep de rivier, en door zijn straten, en door zijn stegen wringt de verdichting zich van het vertier. Driftige motors, versleten karossen, bellende trams, een bestendige drom van al wat ratelt beweegt langs de wegen, en komt langs andere wegen weerom. Daar tussen door gaan de plechtige…
Jan Prins3 december 2018Lees meer…

Weldaad

poëzie
3.0 met 9 stemmen aantal keer bekeken 1.526
Onbeschrijfelijk weldadig is het, uw genegenheid in ons innigst uur genadig over mij te zien gespreid, is het, in de kalme landen waar gij zorgend zijt, te gaan,- is het, aan de wijde stranden van uw klaar geluk te staan. In de stilgelegen dagen, waar het leven mij gebeurt, heeft uw licht in mij gedragen, ieder ogenblik gekleurd, mij verhelderend…
Jan Prins20 november 2018Lees meer…

HET LICHT.

poëzie
4.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 448
Wij zaten aan het kalme plein, voor 't open venster van ons klein vertrek, de avond te beschouwen. Wij zagen hoe de hemel, bleek en ver, over de gevels week van de ons omringende gebouwen. De gave stammen, vast en rond, van olmen stegen uit de grond en hoog, om de verspreide kronen, zagen wij voorjaarsvogels al de uitgebreide schemerhal…

De schuiten hebben de dag volbracht.

poëzie
4.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 231
De schuiten hebben de dag volbracht. Zij drijven terug naar de goede haven. Achter de kim ligt de zon begraven onder de troost van rode pracht. Wind is er haast niet, maar de sterke vloed draagt ze vriendelijk, alle gelijk, naar binnen, de wijde, veilige mond tegemoet, waar de hoofden hun wachtende omarming beginnen. Zo glijden zij voor…
Jan Prins19 februari 2017Lees meer…

Aan een Dichter

poëzie
4.0 met 5 stemmen aantal keer bekeken 419
Dichter, van uw zachte woorden waar gij omgaat begeleid, aan de nooit betreden boorden zwervend uwer eenzaamheid, uit de weelderige wegen van het leven tot de rots van uw vast geluk gestegen langs de paden van uw trots, als de morgenzon gerezen boven damp en duisternis, Dichter, uit de streek der vrezen in het rijk, waar vrijheid…

Levensweelde

poëzie
4.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 664
Lopen door de bezonde velden, drinken in de gloeiende lucht, dromen, — en het geluks-ontstelde zingende hoofd in vreugd gevlucht, en het gemoed voor alles open, alles in de stralende kring, — o, door het bloeiende leven te lopen, dankbaar om ieder ding... En dan door die paleizen van kleuren wijd en zijd rustig 't gebaar zien rijzen der…

Een vers

poëzie
3.0 met 3 stemmen aantal keer bekeken 704
Een vers, al zijn de woorden nog zo klein, wil dagen lang in ons gedragen zijn met zachtheid en bewaakt in stil beraad, en als een kind in zorgen opgevoed aleer 't alleen, op eigen weg, voorgoed en veilig in de grote wereld gaat.…
Jan Prins6 december 2013Lees meer…

Het dansende meisje

poëzie
4.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 947
Alleen met de overschenen wemeling der golven, met die langdeinende bewogenheid alleen, onder de volte van het middaglicht bedolven, en met de bodemloze ruimte over zich heen. - met de onafzienbaarheid alleen, die van haar voeten tot aan de horizon onrustig is en glanst, en met de wind alleen, en met de wolkenstoeten rondom haar aan de lucht…
Jan Prins13 september 2013Lees meer…

De zwerver

poëzie
3.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 947
Door de lege koude akker Loopt een oude, arme stakker, Zoekend in de harde grond Of-ie geen petatters vond. Wroetend gaan de zwarte handen, Klapperend de zwarte tanden, Gulzig glimt de grauwe mond of-ie geen petatters vond. In de avond nog, bedrogen, ging de moede schim gebogen, kroop de zwarte schaduw rond of-ie geen petatters vond.…
Jan Prins26 oktober 2012Lees meer…

De meeuwen

poëzie
2.0 met 7 stemmen aantal keer bekeken 886
De meeuwen vechten, vleugels hol, en hangen aan de wind. Zij vallen in 't bouwland neer, - en, neergevallen, maken ze 't langs de voren vol. Zij namen overland de wijk, en zochten langs de brede stromen hun toevlucht, - om op kracht te komen achter de hoge winterdijk. De snavels, onder pen en veer, herstellen de geleden schade. Maar…

De stad

poëzie
Er is nog niet op deze inzending gestemd.aantal keer bekeken 1.237
De stad ligt in de avondgloed: de torens en de tinnen blinken, maar 't laag gedaalde zonlicht doet wat kleurig was in schaduw zinken. De schemerige wegen zijn nog vol, en in de nauwe stegen Ziet men zich in den vale schijn een vage mensendrom bewegen: Chinezen met hun onbehaard gelaat, en rustige Javanen. en Arabieren, trots-bedaard,…
Jan Prins26 december 2011Lees meer…

Het verschiet

poëzie
3.0 met 3 stemmen aantal keer bekeken 553
Tot in de donkerste spelonken Van levens alverlorenheid Heeft mij uw zuiver licht geblonken, Mij uw gedachtenis verblijd. Nog uit mijn bitterste uren klonken De woorden op aan u gewijd. Gij waart mijn heul, mijn troost, - gij zijt De enige toevlucht, mij geschonken. Nu is dan ’t ogenblik gekomen, Dat we aan de nieuwe morgen staan, En de…
Meer laden...