Alle inzendingen van Jareru

Terwijl de zon het hoogste punt bereikt De hitte ieders loomheid voedt Worden foto's van de zee gelicked Lijven voor de brand behoed De macho's met hun zwarte brillen In de branding wachtend op bezoek De zelfkicker met te bruine billen Een veter door de reet als zomerlook Op het strand liggen in het zand Zij die hun rust verdienden…

Tikkend wachten op de bus Ritmisch gevangen in zijn lus Stoplicht vol gapend ongeduld Telefoons leggen beslag Licht blauw vergijzelt de dag Traag wordt koffie gevuld Aandacht wordt gehacked Richt zich op en strekt Dag in agenda gehuld…

Nachtvlinders, in halo's verlicht Het pad, wetteloos bestraat Dit is geen land voor kinderen Wordt geen zachte hand geschud Hier schuilt Gabriel in Lucifer's schaduw Wordt eerlijkheid geboden In fluisterende schaamte Met open handen, gesloten blik Ontvangt publiekelijke liefde Toeristen uit de dag, respectlozen Vluchters in roes, tot De…

waarom teken je geen huis schilder je de bomen rood sla je dagelijks een kruis zoek je spijkers in een sloot waarom praat je met de muur en ga je fietsen in de storm zijn de appels je te zuur praat je enkel voor de vorm waarom zoek je het waarom het antwoord is toch al in zicht het is donker, kijkend achterom want voor je schijnt het…

Met liefde kerfde jij je naam in de bast van een jonge boom bleef daar toen een tijdje staan vertraagde tijd als in een droom Vaak kwam jij daarna nog spelen speels lachend in het vrije veld en wat alleen de jeugd kan velen de dagen werden niet geteld Nu, staat de boom op eigen erf volgroeid en rijk aan vruchten geeft schaduw aan mensen…

ik wil je zijn jouw wereld mijn zien met zachte ogen fluisteren met warme stem luisteren naar mij kijken naar wie? moet ik huilen als ik je zie?…

ontwaak uit onbewuste slaap verlaat de goud vergulde toren vervang de huid waarin je staat grijp de horens die zich tonen vergeef de fouten met herinnering geen mens leende ter verwoesting sta op, doe, richt je op morgen speel de melodie van’t nieuwe doen vang het licht in beide ogen rol het deeg van goed fatsoen bouw de brug zonder…

De nacht stoot haar adem uit over het land een mistig verlangen hangt in de lucht de horizon glinstert in zwevend zilver de dag druppelt binnen op het gras in v verbinden zich de wilde ganzen het seizoen toont zich in de vlucht op het pad dansen vrije blaad’ren in de armen van de vroege bries overtuigend geluk maakt zich meester in…

ik schrijf mijn tekst hier op de muur in de hoop dat op den duur u het lezen zal de woorden staan er kil en kaal de achtergrond verbrokkeld vaal teken van verval doch eens, keek ik vanaf de toren lachend immer recht naar voren zeker van mijn tijd maar nu de brug is neergelaten straten stoffig en verlaten ga ik in vergetelheid…

de exotisch ogende vogel stelt zich niet de vraag waarom zijn schoonheid zo'n verrijking is zittend op de ijle boogtak kijkt hij niet neer op de kleurloze vliegende massa om hem heen maar omlaag voorbij aan zijn spiegel op het water in stilleven gevangen wacht de schuchtere jager geduldig op zijn dagelijkse kost…

ze spreidt haar armen naar mij uit, omhelst mijn diepste verlangen ze geurt als de kleurrijke bloemen, ruist als het goudgele koren ze zweeft met de wind en de wolken, zacht als de zomerse zon ze zwemt in de bron van mijn tranen, danst met de pijn in mijn hart…

de subtiele verwijdering het doelloos staren de eenzame mijmering het verlies van jaren de gesmoorde vragen het berustend gelach de vlinderloze magen het gebaar ten gedag de zinloze kus het zwijgend bewijs de laatste bus einde reis…

De aarde recht zijn gekromde rug schokt de wereld in zijn strijd een zuil van water verdrinkt de tijd werpt de mensheid eeuwen terug en dat terwijl de rijzende zon verdrinkt verdringt de straling het verdriet vergaat de rouw om vrouw en kind in angst om de dood die niemand ziet de gevallen samoerai gehuld in zwijgzaamheid krabbelt…