Alle inzendingen van Jean-Pierre

Zo'n tien jaar terug voor haar gevallen; het duurde maar een maand of drie. Toen kwamen drank en jaloezie en achterklap de boel vergallen. Op zich geen grond voor nostalgie - zo ging het vroeg of laat met allen - maar het is vreemd nu ik de smalle doodkist in deze aula zie. Iets wat ik nooit geheel aanvaardde blijkt plotseling ontstellend…

Het lijkt maar weinig wat ik zag op deze najaarsmiddag. Ik liep wat doelloos door de stad omdat ik niets om handen had, en heb in een plantsoen gezien een meisje van een jaar of tien dat bladeren tezamen bond die zij onder bomen vond. Misschien dat het een opdracht was, een herfststukje voor in de klas, maar zij droeg alles voor zich heen…

Je maakt het mensen toch niet naar de zin, en streeft dat ook niet langer na. Niet langer is wat je schrijft gericht op een ontvanger. Je bent je eigen einde en begin, en leeft en sterft alleen. Geen dubbelganger neemt straks je plaats wanneer je doodgaat in; geen keer op keer verloren hartsvriendin ging van iets anders dan gedichten zwanger…

Wij hebben ook vannacht weer niet geslapen, wij hadden wel wat anders aan ons hoofd: we leken even voor elkaar geschapen, en alle leugens werden weer geloofd. Toch hebben we zeer van elkaar gehouden, het is gekomen als het is gegaan; verder blijft alles altijd bij het oude: de Moor kan gaan hij heeft zijn plicht gedaan. Er stonden 's morgens…

Van onze hartstocht en van onze brouille wordt verder met geen woord door mij gerept; beroerd genoeg dat jij er lol in schept mij steeds weer met je toeren te vermoeien. Je bent wel min of meer gehandicapt, maar wat je nog aan kwaad kunt doen, dat doe je, al is het op den duur wat moeizaam roeien met die verrotte riemen die je hebt. Natuurlijk…

Mijn wonder jij aanminnige vriendinnen, ik heb mijn nachten wel met u doorwaakt: gij waart gemeenlijk zo innemend naakt en liet u zo welwillend voor mij winnen. (Uw warme lijfjes tegen 't witte linnen, de legerstede die tevreden kraakt; mijn wonderlijk aanminnige vriendinnen, ik heb mijn nachten wel met u doorwaakt.) Soms schiet het mij…

Ik ben al bijna dood, en ik zal nooit aan mensen wennen; zo meen ik ook geen ogenblik je werkelijk te kennen, maar soms, tezamen in het huis en in één bed tezamen, met het behoedzame geruis van regen langs de ramen, heb ik wel eens een kort moment gedacht dat ik doorgrondde hoe ondoorgrondelijk je bent, en dat al veel gevonden. ---…

Een herfstdag tegen Allerzielen, het was niet anders dan het was de zon, de bladeren die vielen, het hek, de zerken en het gras. Ik had een tijdje rondgezworven voor ik haar graf gevonden had, want er wordt toch nog meer gestorven dan je zou denken in zo'n stad. En half beschaamd en half bewogen - je ziet jezelf een beetje staan - heb…

Ik weet niet zeker of het zwanen waren, een najaarsnanacht dat hun vleugelslag in duizendvoud over het huis heen lag, om pas tegen het daglicht te bedaren. De hele dag liep ik als uitverkoren, of ik door engelen was aangeraakt. Maar hoeveel lege nachten zijn doorwaakt waarin sindsdien geen wiekslag viel te horen? Nu moet ik mij…

Je had iets aan de heg staan te verschikken; ik haalde de herfstdraden uit je haar, en wist: dit is één van die ogenblikken die ik in mijn herinnering bewaar, tegen de tijd. Maar straks, als wij al weg zijn en geen weet meer van ons tweeën hebben, straks rukt wellicht in deze zelfde heg de wind nog aan dezelfde spinnewebben. -------------…

Je had iets aan de heg staan te verschikken; ik haalde de herfstdraden uit je haar, en wist: dit is één van die ogenblikken die ik in mijn herinnering bewaar, tegen de tijd. Maar straks, als wij al weg zijn en geen weet meer van ons tweeën hebben, straks rukt wellicht in deze zelfde heg de wind nog aan dezelfde spinnewebben. -----------…

In dit met boeken volgestouwd vertrek heb ik steeds minder anderen van node, met al mijn aan de dood ontstegen doden iedere nacht stilzwijgend in gesprek. Bij wie is wat ik liefheb nog in trek? Het meeste is al eeuwen uit de mode. Van wat ik deed, uit nood of om den brode, rest enkel de grandeur van het echec. Maar ook al bood het leven…

Ik heb een vrouw bemind, die best een tweede Troje zou verdienen, en die door drank en heroïne onder mijn ogen werd verpest. Tot ziekbed kromp het liefdesnest, en ik zou zachtjes willen grienen, omdat alleen dit clandestiene sonnetje van ons tweeën rest. Zo'n veertien regeltjes waarmee je een tipje van de sluier licht, wat zout om in…

Wij die elkaar tot bloedens toe op alle zwakke plekken kwetsen, wij beiden zijn ten langen leste de onbesliste vete moe. Het laatste licht faalt in het westen, mijn lieve vijandin, zie hoe ik mij van wapentuig ontdoe; dit is uiteindelijk het beste. Het heeft alleen zo lang geduurd: de bitterheid waarmee wij streden heeft voor ons alletwee…

De eeuwig wisselende hemel welfde zich eeuwenlang boven dezelfde grond, waar altijd anders en altijd hetzelfde de stad zichzelf herkende en hervond; van wat hier door de jaren is verrezen is veel weer door de jaren neergehaald, maar altijd werd door deze plek het wezen van Gronings stad en ommeland bepaald, dat, steeds als men het nieuwe…

Nog nooit getrouwd, maar vaak gescheiden, een hoop gelazer en getob; toch ken ik nog de harteklop van elke vrouw waarmee ik vrijde. Ik schreef gedichten tussenbeide, maar loste het probleem niet op: nog nooit getrouwd, maar vaak gescheiden, een hoop gelazer en getob. Hoe dikwijls toog ik niet ten strijde en keerde met bebloede kop weerom…

Waar ik mijn hart aan heb verpand in mijn verspild verleden, het ging voorbij, het hield geen stand, het is als zand vergleden. Ik heb mij steeds het meest gehecht aan sterfelijke zaken, aan dingen die ik nimmer echt tot mijn bezit kon maken. Maar alles wat zo dierbaar was dat ik het heb verloren, is mij sinds ik het kwijt ben pas voorgoed…