Alle inzendingen van Jean-Pierre Roosen

Moeder, wij staan hier voor jouw steen. Stenen worden bruggen voor gedachten. Stenen worden muren. Zij scheiden ons. Jij in de grond. Wij aan de grond. Toen. Verdriet verteerd. Met een steen geëerd.…

Als baby stond zij vlug op eigen benen. Later gingen haar gedachten op de loop. Gaandeweg sloegen zij steeds meer op hol, voor zichzelf op de vlucht. Het liep uit de hand. Zij had zichzelf niet meer in de hand. Aan voeten kreeg zij nooit meer land. Zweven was er ook niet meer bij. Alleen slingeren tussen zij en zij.…

Klimaatjongeren zijn simplisten Beweren hoog klimaatrealisten Deze hebben Vesuviusuitbarstingen En bedelven gerichte maatregelen Met tonnen goedkope spot en hoon Een ecologische voetafdruk Groter dan hun lange tenen Een condoom over dwarsdenken Genieten, ja. Vruchtbaar niet!…

Getekend zijn zij Toen nog een schets Nu met omtreklijnen Niet uit te gommen Voltooid, afgewerkt…

Spanning in de buik. Schokgolven deinen uit tot bewustzijn. Woelig vruchtwater, stilte voor de storm? Eva iacta est!…

Ontdekt drumt kilte mij tegen jouw lichaam als beleg van de nacht…

Een omgeploegde vlakte blijft een vlakte. Je kan maar beter dromen dan geloven dat de lente bloei brengt. Zijn laatste winteruren woelde hij peilend in de gelaagde vlakte. Spittend in onze gedachten rust hij nu op eeuwige velden.…

Oudejaarsavond. Geloof jouw oren niet Wat er komt uit een grote mond De buik is sneller rond dan je denkt Geef eerder jouw ogen goed de kost Voed jouw hoofd: heb er de neus voor! “Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder” Laat jouw stem horen in meervoud Tezamen taai en teder!…

De zondvloed duurt maar voort: 't regent reeds eeuwen Abels. Blijft er wel een Noach over, veel mensen hebben niet gegeten van de appel met kennis, of ... zwijgt hun verdrongen geweten? Torens van Babel, gebouwd voor verrijkende rijken, op het zweet van armen, in één wartaal: de ik-heb-zucht. David versloeg Goliath niet. Het gouden…

Wij slaagden er niet in geschiedenis te schrijven. Wij overdreven op de golven van humeur. Jij kwam uit de plooien van de geschiedenis. Jouw wieg werd een baken op woeste baren. Ongehavend meerden wij aan, vermeerderd.…

Een zwangere Turkse op de bus, snikheet, stikbenauwend niemand stond zijn plaats af. Ik zag haar en dacht : "Even mooi als Maria door die zwangerschap ! " Ik vergiste me, het was Maria niet : een bus is geen herberg, een Turkse geen heilige maagd en de zomer geen Kerst. Maar de ik-zuchters die haar niet bijstonden waren wel dezelfden…

Ik ben nog één maal naar onze boom gegaan, die met zijn kruin in hartvorm waartussen de zon onderging. De boom werd een skelet. Vluchtende vogels floten herinneringen. Gekerfd stond er onze naam nog in. Jij verdween en door die kerf bloedde de boom dood. De bladeren vielen zoals de minuten en zo nam de woestijn in bezit wat een vruchtbaar…

Je keek hongerig en ik voedde jou blikte Je leek dorstig en bleek ik schonk je drank Je scheen begerig en ik ging met jou naar bed Geen enkel ogenblik kwam het in mij op dat je begerig was naar inzicht dat je dorstte naar genegenheid dat je hongerde naar begrip…

Betrekken van vroegere kamers Vertrekken van een jong verleden Zeer lang rekken om te merken: Steeds meer op dreef met haltes Trekken op de snelweg naar oud…

Als land niet te bezeilen. Hij was van de kaart. Niet lekker genoeg? Een verzopen werelddeel. Een overgelopen gat in het heelal. Vol van zichzelf en alcohol. Zat.…

Vlaanderen huldigt zich in mist. Eenmaal gevierd werd Lichtmis gedempt. Niets of niemand onthult Nieuwjaar waarin wij dubbel turen. Van waar die kortzichtigheid? Geraken wij beneveld en vervuld door onze insluitende haardvuren? Vlaanderen huldigt zich in mist.…

Je ogen rijmen, maar een harmonie lees ik achter een mist van netvlies. Je verdriet giet je uit tot regenpijpen, zij zenden een rooksignaal. Je ogen rijmen, parelen ervan zoals het enkel 's morgens kan.…

Dat is wat frustratie veroorzaakt: verspeelde energie zonder speelgenot. Een straat zonder einde van haat. Een stroom van horten en stoten … Een waterval van bittere gal. Een verzopen leven in vrije val! De moed zinkt in de schoenen. Ze lopen niet meer. Verstrikt.…

Schrijver ben ik - was ik - ben ik Mijn pen geworteld in Koerdistan De uniformen pakten mij op Rukten mijn snorharen 1 voor 1 uit Al waren het woorden tegen hen Sloegen en spiesden mij met stokken om er een punt achter te zetten Een zin kende ik niet meer Ik schrééuwde VERWARRING uit Nu woont mijn bewerkt lichaam in een ver en vreemd…

Veel volk op straat. Geen bekenden. Een tsunami van herinneringen Baant zich een weg In de zee van mensen Tussen oude gevels Om ons te vervoegen. Zij zijn van beton, Maar wij wijken niet.…

Ik heb jouw naam gegoogled, maar vond hem niet. Ook afwezig op Facebook zonder zelfs maar één vriend. Virtueel bestond je niet en ook lijfelijk niet, niet meer. Des te meer herinneringen, herinneringen, herinneringen. Des te meer sluimerend verdriet, het verleden ging te keer. Surfend naar jou, vallend over golven, jij onbereikbaar. Een eiland…

Waar zijn de beelden heen? Gestort in de vergeetputten Van mijn stokkend geheugen? Waar zijn de geuren heen? In toegedekte beerputten, Klaar om te vluchten. Waar zijn de geluiden heen? In de doofpot gestopt. In de kiem gesmoord … Waar zijn de jaren heen? Verdwenen in de rimpels, De voren van een doorploegd leven. De tijd vliegt ……

Mijn lippen zijn verzegeld. De zin zoekt onderhuids uitvalswegen. Kunnen tedere, troostende woorden aan de oppervlakte komen via gebogen schouders en lange tenen? Of voorgoed in het verleden verdwenen?…

De wekker loopt af Mijn droom loopt uit Ik loop van de trap Ik loop naar ‘t station Ik loop door de menigte Het uurwerk loopt achter Ik loop rood aan Ik loop over van ‘t werk Ik loop om eten Ik ontloop de drukte Alles gaat zijn beloop Ik loop in de gangen Ik loop heen en weer Ik loop weg naar huis Ik loop de laan af Ik ben op de loop…

Woorden schrijf ik tot kilometers om afstanden te overbruggen. Mijn eenzame gedachten vormen ontelbare PS’sen; ze vliegen als postduiven weg. Geen grenzen kunnen mijn minnende mijmeringen dwarsbomen Zo smokkel ik de verwachting van het weerzien over het afscheid en de tijd heen die ik bukkend sprokkel.…

met half gesloten ogen is alles maar een half open boek Ze sloeg de deur dicht en ging vastberaden weg, uitgewuifd door de klink. vroeger dacht ik: nu! vandaag de dag denk ik: toen. maar ergens sluimert: wanneer? De tapdansende wind en meestampende rolluiken in een gietende orgie vol lekkende goten. Kijken in de weerspiegeling…

Ik ben de kleine frontsoldaat en wou de bres op voor mijn volk. Van winstbejag werd ik de tolk. Nu prijzen ze mijn heldendaad. Ik ben de kleine frontsoldaat en dood m'n broer aan d'overkant, verloor vol nijd gezond verstand, ten strijd voor een gelogen staat. Ik ben de kleine frontsoldaat, beween m'n dood in zelfbeklag. M'n graf versmaadt…

schermsullen suffen uren en uren en dementeren tot digitale debielen hun enig maal zijn bits en bytes ze zijn verbonden via een sonde met de virtuele realiteit, altijd en alleen gehinderd door plaspauzes, control pi verborgen achter een beperkend scherm wereldbeeld verschrompeld tot een screen Control Z, Control S en/of Control Alt Del?…

De bergen slorpen ons op tunnel na tunnel, totdat de stofzuiger van de tijd stokt, stopt voor de Gotthardtunnel: stilstaand verkeer, uren aan één stuk alleen de zon gaat vooruit, dalend net als ons humeur. Far niente, far niente ……

Kind zijn kan ik niet meer Spelen is wat ik verveeld wil Volwassenheid nu is het lot Kind worden lukt me ooit Als ik een en ander afleer In het land van moet nooit…