Alle inzendingen van Jean-Pierre Roosen

De processie van Echternach De sprint naar de oude dag 5 Over 12, na middernacht Hangerig voor de nieuwe dag Zonsopgang, een glimlach Meteen overtrokken Wolken van heimwee De avond valt gedwee…

Alles keert weer. Het was net achter de rug. Alles keert weer. Niet echt gevraagd. Alles keert weer. Dat was laatst gewenst. Alles keert weer. Moet het als compost? Alles keert weer. Verleden nog niet Verwerkt tot … toekomst.…

Toen jij nog leefde, Was het moeilijk praten Nu zeker: de urne blijft potdoof Wij maken er een kruis over Ooit waren wij vruchten aan dezelfde boom De appels vielen al dan niet ver van de boom Wel zeker: het waren verschillende appels De een aan de grond; de ander verbeten…

Klimaatjongeren zijn simplisten Beweren hoog klimaatrealisten Deze hebben Vesuviusuitbarstingen En bedelven gerichte maatregelen Met tonnen goedkope spot en hoon Een ecologische voetafdruk Groter dan hun lange tenen Een condoom over dwarsdenken Genieten, ja. Vruchtbaar niet!…

Smeltende ijskappen Doemdenken nergens voor nodig Opgelucht met fijn stof IJsberen verdrinken Hier gekoeld cava klinken Waarom ijsberen Ontbossing stopt ooit Nou, nou. Hout vasthouden Als wij verdrinken…

Tal van avonden tot middernacht Steeds langer en onbestemder. Mondt de nacht wel uit in morgen? Onvaste slaap baart zieke zorgen.…

Weer een jaartje wijzer Of is het alleen maar Het tikken van de wijzer Pijnlijke ledematen spreken Wijze woorden verzwegen Ervaring weegt door als de buik Ouder worden, zwanger van vergankelijkheid…

Niet het verstand Herinnering is de band Ik verzakte naar diepere lagen Jij woelde naar luchtige hoogtes Samen op reis Wat een afstand…

Jij bent een worteltje: vurig oranje, onwetend groen en puntig af en toe, goed voor de ogen, zeer smaakvol en soms wortelend. Jij bent mijn worteltje: met jou in m’n schoen krijg ik de wereld, met jou als zaad schiet ik wortel.…

Ik had zo veel meer wijsheid in mij Om jou een en ander uit te leggen Jij had zo veel meer kunde in jou Om een en ander aan te pakken. Het draaide anders uit: Wij bleven bij de pakken zitten En bekten mekaar af Status quo en bekaf ……

Zij voelde zich daar Een vis in het water Zij dook alleen In de foute poel Troebel water. Zijn diepe ogen Een vergeetput Onbereikbaar Werd het licht Dit was haar slot.…

Het bed is de poort Tussen Dromenland En Doorsneeland. Het doorgeefluik Tussen eroderend verlangen En erotiserende lust.…

De bergen slorpen ons op tunnel na tunnel, totdat de stofzuiger van de tijd stokt, stopt voor de Gotthardtunnel: stilstaand verkeer, uren aan één stuk alleen de zon gaat vooruit, dalend net als ons humeur. Far niente, far niente ……

Ik heb de blaren van herfst samengeharkt tot het boek van zomer. De vergeelde randen bonden het in met een aureool van duurzaamheid. Ik las een perkamenten tijd met gelooide ogen.…

Een sneeuwwit tapijt over grauw land. Daarmee is zij begraven, deze ochtend. Pakken jeugdherinneringen bedolven Onder een ijzige en podiumvaste zon. Achter aangestaarde glasramen, Als foto’s van toen, vloeiden tranen, Jaren van levenstoneel achter de rug, Herenigd in dezelfde kerk van toen. Schrijdende voetstappen kraken de kern: Flitsen…

Schoon bloot. Wij lepelen elkaar. Ik wil in jou blijven passen In al onze naaktheid. Ik vrees Het verlaten van de slaapkamer. Dan dringen zich de verschillen op. Slingerende kleren zwepen mij op. Kretende kinderen jagen ons op. Het zijn scheidingswanden. Al vroeg op ben ik op, op, op.…

De opstoot van wind errond bedwingt de burcht niet. De rots stoot relletjes van schuim af, terug de lege zee in. Verbeten altijd opnieuw weer vloed tot eb.…

#blaasmijnholop Filosofische quote of scheldpartij, quod non?! Bevrijd de gesloten mijn. Blaas frisse ideeën in. Hol mijn tunnelvisie uit. Diepgang ondermijnd ……

Wij slaagden er niet in geschiedenis te schrijven. Wij overdreven op de golven van humeur. Jij kwam uit de plooien van de geschiedenis. Jouw wieg werd een baken op woeste baren. Ongehavend meerden wij aan, vermeerderd.…

De deur van verandering Draait op schurende scharnieren. Het heden barst uit zijn voegen, De toekomst op losse schroeven Pijn in mijn krakende gewrichten: Touwtrekkerij tussen ledematen Die verschillende richtingen uitgaan. Marionetten zonder leidraad Geraken in de knoop, vroeg of laat ……

Een gotische kathedraal is een naakte vrouw op handen en voeten waaronder ik wandel Mijn blik wordt omhoog gezogen tot in het koor, dat wulpse bos van bogen Wierook, ik weet van waar hij komt … esthetische coïtus tussen mo(nu)ment en inkomer…

Een kamer vierde hoog. De zon ging erin op en maakte zijn eerste stappen … Door de gordijnen vloog de dag de wijde wereld in…

Zij zagen de stilte. De tralies van haar mond weerhielden woorden. Enkel zuchten ontsnapten langs de kronkelpaden. Zij keilden de tijd de afgrond in en proefden de eeuwigheid van gouden ogenblikken ... Zij hoorden de diepte van de Grand Canyon.…

Bij dageraad scheert mijn oogappel langs mijn nachtstoppels. Ik wil er mijn tanden in zetten, maar mijn mond sluimert nog na in het gordijn vóór de dag. Een goedendag schudt mij wakker: het zinderende begin van hunker naar avondlijke hereniging.…

Landen bereizen met je lichaam de halve wereldbol rond zonder ooit te vinden waar je geestelijk naar zocht. Dan maar de andere helft rond? Herinneringen aan wat nooit heeft bestaan: opgravingen in archeologische leegten. Jij steunt er mijn heelal.…

Durend zwanger Bevallen in brokjes Het dragen van een droom Tot een goede vrijdag Dan is het zondag De vervlakkende zandloper Van versterven Naar vereeuwigen Zeker van zijn stuk Schaakmat…

Woorden schrijf ik tot kilometers om afstanden te overbruggen. Mijn eenzame gedachten vormen ontelbare PS’sen; ze vliegen als postduiven weg. Geen grenzen kunnen mijn minnende mijmeringen dwarsbomen Zo smokkel ik de verwachting van het weerzien over het afscheid en de tijd heen die ik bukkend sprokkel.…

Vergrendeld door snelwegen die haar niet raken is Destelbergen. Samen met de valavond doorkruis ik haar, peil in de diepe poelen naar wat hangende is. De zon was vandaag mild en verlegde de schaduw, ik kon er wel niet bij.…

Je ogen rijmen, maar een harmonie lees ik achter een mist van netvlies. Je verdriet giet je uit tot regenpijpen, zij zenden een rooksignaal. Je ogen rijmen, parelen ervan zoals het enkel 's morgens kan.…

De zon en rolluiken gaan op. Winkels trekken grote ogen. Het licht overspoelt hun goed. Het dagelijks getij, eb en vloed, van een grootstad in volle gloed. Torens krijgen opnieuw voeling met het aards paradijs van heden. Wagenkaravanen schoorvoeten op bedevaart naar het drukke hart van de stad, lichtend dag en nacht.…