Alle inzendingen van Jeroen Swaan

zijn ingeslikte woorden doorboorden steeds haar geest meest pijnlijk onverwacht bedacht zij deze morgen zorgen in haar hoofd belooft hij weer te praten haten kan zij niet verdriet maakt holle ogen drogen ongezien haar wangen verlangen kent zij steeds reeds weggestreepte dagen vragen durft zij niet ziet bloed en blauwe plekken bekken schuim…

nu de woorden blijven plakken aan de watten in zijn hoofd en hij niet weet uit te leggen wat hij altijd heeft geloofd leven wegvloeit uit zijn lichaam in de voegen van het pad dat hij volgde heel zijn leven en waar hij nooit genoeg van had nu de klokken sneller tikken dan het kloppen van zijn hart en hij namen uit zijn verleden in…

duizend en twee nachten duurt nu haar verdriet doelloze gedachten haar sprookje is het niet duizend en twee woorden gaven haar geen steun sombere akkoorden een bluesachtige deun duizend en twee dingen die zij niet meer zag slechts herinneringen aan een zwart omrande dag duizend en twee kussen heeft hij nog tegoed terwijl zij…

de lezer en ik volslagen onbekenden zoekend naar woorden de lezer en ik vinden tussen de regels steeds wel weer elkaar…

iets in mij gelooft dat ik duizend jaar zal worden of minstens toch de helft maar zeker wel een kwart en dat ik dan nog steeds geniet van onze liefde minstens met mijn geest maar zeker met mijn hart iets in mij gelooft dat ook jij zolang zal leven of minstens toch zo lang als dat ik leven mag en dat wij dan nog steeds hier op dit bankje…

als een aangeschoten jager loer je op je prooi en ik ... ik moet naar huis je handen gaan steeds lager noemt mij telkens mooi en ik ... ik hoor geruis van een maanverlichte zee mijn voeten in het water jij maakt geluid voor twee het wordt alsmaar later als een aangeschoten prooi lik ik nu mijn wonden en jij ... jij praat maar door…

in de stroming van mijn geest drijven kromgetrokken rijmen geel verkleurde woorden zinnen die verslijmen aan de wanden van mijn schedel plakken stroperig mijn gedachten ... ... ik ben er even tussenuit u moet een tijdje niets verwachten…

blind ben ik voor woorden die kleurloos als het gas mijn hart niet meer bereiken doof ben ik voor klanken die zingend als het glas mijn oren steeds ontwijken koud blijf ik voor bloemen die geurloos als het water mij niet kunnen bekoren wars ben ik van dromen die dwingend als een kater mijn evenwicht verstoren geef mij de kans…

net alsof de wind haar woorden naar mij fluistert ik hoor dat zo graag net alsof de boom haar handen wil verbeelden ik zie dat zo graag net alsof het riet mijn lichaam wil omarmen ik voel dat zo graag net alsof het gras haar geuren voor mij vasthoudt ik ruik dat zo graag net alsof de zon haar warmte naar mij uitstraalt ik wil dat…

wie houdt zijn handje stevig vast geeft kusjes op een hansaplast zij niet wie zet zijn beker drinken klaar en maakt een kuifje in zijn haar zij niet wie zwaait er naar hem in de bus tuit dan haar lippen voor een kus zij niet wie doet er water bij de thee speelt er daarna voor toverfee zij niet wie brengt hem strakjes naar zijn bed…

zachtjes laat de regen weten dat hij in ‘t donker op hem wacht hoort hij in de verte kreten voelt de dreiging van de nacht durft hij weer eens niet naar buiten terwijl zijn blaas op springen staat probeert heel zacht zijn neus te snuiten terwijl zijn hart hem moed in praat net zes, alleen in een tentje drie meter van zijn ouders tent gedraagt…

scherp zijn de tongen lijdend is haar geest niemand kan verwoorden waarom het is geweest dat de kracht van elke leugen de waarheid steeds versloeg en de zwakte van de leugenaar om nieuwe leugens vroeg die zwart gekleurde jaren vergrijzen haar bestaan … ze had beter moeten weten maar zou het anders zijn gegaan?…

scherp zijn de beelden strijdend in haar hoofd striemend zijn zijn woorden die niet worden geloofd wat houdt hij verborgen? wat heeft hij niet gezegd? de leugen is zijn waarheid haar waarheid een gevecht met bleek gekleurde wangen spuwt zij zijn leugen uit zij moet toch beter weten hij belazert steeds de kluit…

scherp zijn haar woorden snijdend in zijn geest priemend zijn haar ogen als zij gedachten leest niets valt te verbergen zijn ziel wordt blootgelegd de waarheid is gevonden nog voor het wordt gezegd met rood gekleurde schaamte slikt hij zijn leugen in hij moet toch beter weten liegen heeft geen zin…

onderhuidse tinteling van ongeremd verlangen bovenwaartse zindering door geest en drift bevangen emotioneel betrokken bij onbekende brokken van mijzelf…

de muren zijn te hoog om uit te kunnen breken ze kan hen enkel smeken geef mij mijn vrijheid terug de wanden zijn te dik om haar te kunnen horen dus zal het niemand storen de striemen op haar rug de deuren zijn te zwaar om in te kunnen trappen haar weerstand zal wel knappen nog voor zij wordt gered de tralies zijn te hard om door…

ik hoor haar zoemend in de buurt van mijn oren ik zie haar zoekend naar een plek om te slurpen ik voel haar zij mij ook eens een mug, nu nog een vlek…

met haar geest vol angsten en ogen vol met pijn kan zij niet goed begrijpen dat leven leeg kan zijn met haar huis vol woorden en speelgoed van hun kind kan zij niet goed bevatten dat hij haar niet bemint met haar hand vol tranen en in haar mond het zout kan zij niet goed verklaren waarom zij van hem houdt met haar hart vol twijfel…

in de uren van vermoeidheid zakt het leven even in zijn gedachten stroop en plaksel weinig plussen, veel meer min in de dagen van het duister lijkt de zon voor altijd zwart zoek je schaduw voor je angsten demp je ’t schreeuwen van je hart in de rusteloze nachten brengt de dag een nieuwe strijd tegen onbegrepen woede met als bron “verleden…

het kind in mij blijft lezen om de verbeelding van het woord heeft dan telkens weer te vrezen dat het lezend wordt gestoord dus de legger heeft het nodig om te wijzen waar het las of waar de schrijver was gebleven toen hij aan het schrijven was…

met zoetgevooisde stem versiert hij jonge vrouwen zal nimmer van hen houden zoals zij niet van hem met een omfloerste blik kijkt hij naar jonge meisjes belooft hen zoete ijsjes voor een verdorven lik met rooddoorlopen ogen begluurt hij jonge heren wil hen van alles leren óók wat zij niet mogen met zijn gladde praatjes laat hij zichzelf…

hij zoekt haar nog steeds in patronen op de muur in wolken en stenen en als hij haar vindt is het vaak van korte duur zijn wanen en wenen hij roept haar steeds weer in momenten van verdriet van wanhoop en wachten en als hij haar hoort klinkt het als ruisen van riet natuur en gedachten…

verwarrende gedachten verstoren zijn versteende rust vermeerderen gespaarde krachten verhogen zijn beleefde lust vergroten de intense vreugd verfraaien een gefluisterd woord verdringen zijn vergeten jeugd verslappen het gespannen koord verbazen jan en alleman vergeef hem alstublieft verzeker u dat het echt kan ... ... verdraaid, hij…

als woorden niets meer zeggen en zinnen zijn verzet zal zij zwijgzaam naast je liggen aan haar zijde van het bed zal zij stil op dromen wachten met haar beide ogen dicht zullen tranen kansloos vechten om de spiegeling van licht als woorden niets meer zeggen en grenzen zijn bepaald zal zij eenzaam naast je liggen tot de eindstreep is behaald…

als een zachte warme deken voelt jouw liefde zo vertrouwd alle rimpels gladgestreken voelt mijn hart niet meer zo koud door een handvol sterrenregen zie ik eindelijk weer licht is er zon na zoveel regen is mijn blik opnieuw gericht op het einde van het duister daar waar jij nu op mij wacht los van loden last en kluister zwevend…

aan gene zijde staat een doos op mij te wachten vol onvoltooide zaken te veel verspilde krachten afgebroken gesprekken en steeds gemiste kansen nog nooit bezochte plekken en ongebroken lansen aan gene zijde staat een doos op mij te wachten vol onbestemd verlangen en zoekgeraakte nachten nog onvervulde wensen steeds niet gestelde vragen…

hij draait langzaam naar het licht de zon op zijn gezicht het water aan zijn voeten zijn vingers in het zand hij streelt zachtjes krullend haar het hart loopt hier gevaar en later dan zou moeten verlaten zij het strand hij brengt haar tot haar deur bewaart haar frisse geur fluistert nog een kus proeft haar zoute lippen zij lacht…

hoe groot haar hart dan ook mag wezen hoe warm haar woorden dan ook zijn in haar ogen kun je lezen hoe jouw zwijgen voelt als pijn hoe haar liefde ook kan helen hoe haar lachen ook verleidt in haar geluk kun je pas delen als je haar je schuld belijdt…

alles op een rij behalve mijn gedachten verveel mij dus niet alles wat je zei kon echt wel even wachten maar dat zei je niet alles wat ik vind heb jij ook al gevonden maar dat vind ik niet alles voor je kind dus ook de open wonden? dat heelt het toch niet…

vertrouwen heb ik nodig vertrouwen moet ik krijgen omdat zonder dat vertrouwen ik zal blijven zwijgen vertrouwen zal ik vragen vertrouwen zal ik geven omdat zonder dat vertrouwen ik niet echt kan leven vertrouwen zal ik zoeken vertrouwen zal ik vinden omdat zonder dat vertrouwen de angst mij zal verslinden vertrouwen zal…