Alle inzendingen van Jeroen

Kleine donkere jongen die stottert als hij praat die boos is bij het slapengaan die kan kijken vol met haat Kleine donkere jongen wat ben je toch alleen al zit je met elf anderen nu in een huis van steen Kleine donkere jongen wat mooi dat jij je bindt die lach op je gezicht en dat het vertrouwen wint Kleine donkere jongen je leven…

duizend woorden wil ik schrijven maar mijn handen zijn zo zwaar honderd dingen wil ik denken maar mijn hoofd dat voelt zo raar te veel beelden in gedachten en mijn ogen zijn te nat iets van troost wil ik verwoorden maar ik weet niet hoe en wat de leegte is mij veel te groot om verdriet te verdringen en vind ik enkel nog wat…

Door herhaling Herhaling van het leed met verfraaide beelden of gepolijste zinnen Door herhaling Door herhaling Mijn gedicht verkoopt zichzelf Door herhaling Daar wordt het fraaier van Net als reclame neem ik je in de maling door herhaling van het leed Zomaar een vrouw die zegt dat het haar speet? Net als reclame is het ineens…

In een stille kamer waar de schemering meer leven brengt dan ik voert mijn besluiteloosheid de boventoon gedragen door een trage bas van betreurenswaardigheden Geen muziek omsiert mijn grauw verleden of mijn vrolijkheid vandaag Vandaag ben ik in dubio, mistig en te traag over hoe ik me moet voelen en hoe ik me gedraag…

door de beslagen vensters van mijn geest zoek ik naar vaste vormen naar waarden en normen en hoe het is geweest door de bestofte kamers van mijn hart dool ik door honderd hoven van onwetend naar geloven en voel mij zo verward door de bedauwde draden van het web verstrik ik in hersenspinsels van waarheid en verzinsels en verlies…

dichterbij dan in jouw gedachten zal hij toch nooit komen mag je enkel dromen dichterbij dan in jouw hart zal hij nimmer zijn maakt je kansen klein dichterbij dan deze afstand zal hij zich nooit begeven … … niet met haar in zijn leven…

met mijn voeten in de aarde en mijn armen wijd gespreid voel ik mij een boom van waarde een monument in eeuwigheid met de vogels op mijn handen en hun jongen op mijn kruin groeit er mos tussen mijn tanden ben ik het middelpunt van jouw tuin met mijn vingers kromgetrokken trotseer ik regen, wind en storm blijf ik sterk en onverschrokken…

haar hart en haar mond hebben altijd gezwegen haar ogen daarentegen spraken de waarheid keer op keer verward en gewond durfde zij zich niet te geven bleef in liefde onbeschreven eenzaam in haar strijd telkens weer…

schrijf je gedichten op de blinde muren van mijn bebloede hart zie de gezichten uit verloren uren van mijn verdrongen smart hoor de verwijten in stiekem gefluister achter vele handen voel het verslijten van mijn ziel in 't duister dicht de dunne wanden…

betraande ogen gebroken woorden in d-mineur een ontkurkte fles spraakvocht 1921 vervlogen zinnen in een damp van wijwater geschreven letters in as en stof verwelkte vingers tastend naar liefde te laat voor mij…

hij stapte weer met het verkeerde been uit bed verkeerde bed ook…

zij was half de vrouw uit zijn dromen en kwart de vrouw over wie hij sprak maar zonder haar was hij slechts een fractie van zichzelf…

Ik weet bij God niet Waar ik sta Of waar ik ben gebleven Ik weet bij God niet Wat ik kan Of wat ik ben voor anderen Ik weet bij God niet Waar ik ga Ik ben zeker afgedreven Ik weet bij God niet Ergens van Wat wil ik nu veranderen? Ik weet bij God niet Wat ik wil Zal ik het ooit herkennen Ik weet bij God niet Wat te doen Al is het…

ik hoor haar zoemend in de buurt van mijn oren ik zie haar zoekend naar een plek om te slurpen ik voel haar zij mij ook eens een mug, nu nog een vlek…

hij plakte watten tegen muur en tegen wand zij hebben oren *** nimmer heeft een muur één woord tot mij gesproken bang voor snelle sloop…

in opperste volmaaktheid ligt hij verwaand in 't nest bewondert hij zijn naaktheid en vindt zichzelf het best in opperste verrukking neemt hij zichzelf ter hand ziet zijn gelaatsuitdrukking in de spiegels aan de wand in opperste verbazing blijft bevrediging lang uit beseft hij zijn verdwazing als hij zijn ogen sluit? in opperste verwarring…

Analfabetische emoties Plakken categorische woorden Aan metaforische beelden Wanneer ze parabolisch buigen Uit hermetische ruimtes Van mijn holistische ziel Ze draaien sofistisch in de rondte Met het cyclische weten Het dramatische vergeten Is euforisch zonder doel Zo is ongeveer Het fantastisch energetische Doch tragische verlies Van…

met haar beiden ogen dicht staat zij zich te wegen en onder haar lichaamsgewicht voelt zij de schaal bewegen langzaam telt zij dan tot tien kijkt schichtig naar omlaag wat haar ogen daar dan zien verwerkt haar hoofd maar traag tot tweemaal toe opnieuw gewogen haar geest vraagt om die zekerheid doch de cijfers hebben niet gelogen zij voelt…

terwijl haar ogen spraken rook ik geuren om haar heen zo een liefdevol ontwaken had ik nimmer, bij geen één terwijl haar handen luisterden naar mijn kloppend hart in rust en haar haren naar mij fluisterden heb ik haar teder, zacht gekust terwijl haar lippen zwegen zag ik met ogen dicht alle liefde ooit verkregen verwoord in dit gedicht…

voor ik het weet gebruik ik te veel woorden voor ik het weet is mijn geheim bekend zal mijn verhaal dat jullie half hoorden over heel de aarde zijn gerend voor ik het weet hebben muren oren voor ik het weet luistert heel de wereld mee zal men steeds opnieuw mijn rust verstoren heeft men van de waarde geen idee voor ik het…

in mijn twijfels ligt verscholen een verlangen naar verloren tijd door het door lege zalen dolen op zoek naar ziel en zaligheid in mijn twijfels ligt vergeten een herinnering aan hoe het was sust mijn hart mijn eer, geweten ligt mijn gemoed niet waterpas in mijn twijfels ligt verborgen een gevoel van haat en nijd maakt van iedere nieuwe…

resten van geluk in het profiel van mijn schoen ben er ingetrapt…

in de kraters van jouw vulkaan omringd door zwaveldampen ben ik al veel te ver gegaan voel ik mijn hart verkrampen in de geisers van jouw verdriet brand ik mijn ledematen ben jij het die mijn hand niet ziet en zal mijn roep niet baten in de diepte van jouw tranen trekt de stroming mij steeds mee zal mij nooit meer veilig wanen drijf…

In mij -Een lege hoek Een lange boog Een rode lijn Een groot wit vlak Beschenen licht Als zonneschijn Een ronde vorm Dat warmte zoekt Langzaam verglijdt Een open raam Levend groen Verdeelt evenwichtig Trillingen in rust Gedachteloos De geademde lucht- Sust alles stil…

in geel groene kleuren en zacht zoete geuren ritselt en ruist een kluwen bont blauwe vrouwen in wir war van touwen gekust en gekuist op zot zatte feesten door bar boze beesten betast en benomen een kluwen klink klare waarheid in vuil vieze klaarheid gepakt en genomen in vreemd vale kleuren en zilt zure geuren gezien en gezocht…

hij vroeg om haar hand en kreeg haar hele lichaam echter nooit haar hart…

Piekerend in een dal Spreek je woorden Die vragen om bevestiging Roepen om begrip Hopen op erkenning Om wie je bent Maar ik zeg weinig Piekerend in een dal Hoop je op mijn woorden En zie je mij stiller worden Door de vraag ‘Wat zegt je hart?’ die ik niet stel Ik zou iets kunnen zeggen Over je schitterende ogen Je schoonheid…

bloemen belovend gaf hij haar modder en slijk waarin zij verdween…

soms doet luisteren meer pijn dan ik wil dragen zijn mijn antwoorden korter dan jouw vragen mijn wensen groter dan wat werkelijk kan is liefde meer dan houden van soms doet praten minder pijn dan ik had verwacht zijn jouw antwoorden positiever dan ik dacht jouw wens niet dat wat je mist is liefde groter dan je wist…

met jouw hoofd tegen mijn schouder voel ik mij niet echt veel ouder dan toen met jouw hand in de mijne denk ik terug aan die fijne eerste zoen en mijn stem klinkt nogal hees als ik de woorden lees die ik toen dacht met de kinderen in bed heb ik ons plaatje opgezet volume zacht met onze voeten schuifelend rond zijn wij ogen…