Alle inzendingen van Jeroen

Mijn auto wil niet in zijn één En mijn fiets staat in de schuur Met een lekke band En al ben ik met mijn vrouw Ik voel me elke dag alleen Help me even uit de brand Goede raad is duur Vertel me eens wat moet ik nou Ik geef je graag een goede raad Zodat het beter met je gaat Weet je jongen wat je doet Kijk maar effe wat je doet Ik heb…

Jouw angst heeft plaats gemaakt voor leegte het schilderij van de dood is veranderd in een witte bloem de armoede van jouw faalangst heeft je vacuüm gezogen alles wat er over is zweeft in de kleinte van een droom.…

Mijn woorden, ze waren vaak onzinnig al kwamen ze dikwijls uit diepte waar ik door mijn verslaving aan de nacht met mijn ziel in verzeild was geraakt ik sprak soms wel hoop uit in een verklaring van vergankelijkheid liet ik de dagen scharnieren met het verlangen van de nacht ook kleurde ik wolken in het bijzonder op zolder stonden duizend…

Haal ze maar weg, de muizenissen grote, kleine gebeurtenissen in de nacht hoe ze het humeur soms droef ontstemden pogingen die je deed, op eigen kracht je zag niets in de kleuren waarmee werkelijkheid schetste een wereld die in arm en rijk werd verdeeld je kwam nooit achter de deuren waarmee het geloof je vaak kwetste leegte bleef stil,…

Ik draai me op mijn rug en jij geeft mee Je hoofd op mijn borst je been over mijn been Ik kijk in het donker om mij heen en ik zie niets Je bent warm en twee seconden lang Snurk je zachtjes tegen me aan Ik lig in het donker voor me uit te kijken Niets te zien Alleen maar gelukkig aan het zijn…

Eigenlijk was jij te ver weg in het verlangen naar iets van liefde voordat het dromen begon om de dag te begroeten slechts met mogen niet met moeten bleef je een bezoeker met niets te verliezen.…

Het was een extreem nare, kille winterdag vond de Generaal, die het slagveld overzag. Kleine wolkjes verlieten telkens zijn mond als hij bevelen naar zijn manschappen verzond. Toen de artillerie gaten in 't ruige grasland boorde en hij niets anders dan ruwe kreungeluiden hoorde zaten zijn gedachten, zoekend naar rust, aan de kust. Op een golf…

Ik weet nog hoe een grijze man mij kwam wijzen op gebreken. Al leken die mijns inziens klein, hij draaide er een schuldgevoel aan. “Vind je dat fijn, oude grijsaard?”, zei ik met een grimas, omdat hij klaagde over lucht. Die bevuild werd door louter mijn gezucht. In plaats van hem te vermanen staakte ik. Met schrik in het hart en in gezicht…

Wanneer alles gezegd is steeds opnieuw die opmerking die een verleden onderuit haalt een hiaat misschien in jouw denken of een vernietigende kracht die uit jouw onderbewustzijn komt probeer er geen aandacht aan te schenken want in schemer lacht het denken zacht streelt herkenning gevoelig drijfzand in omgeving van de heimweehut wandelt…

Je dwaalt in een vierkant land waar ratio en emotie oorlog voeren zonder elkaar pijn te doen af en toe komt er een spreekwoord voorbij toepasselijk in de tijd maar verloren voor de eeuwigheid van het alsmaar dieper innerlijk voelen alsof het land geen bodem kent beadem je verleden in de toekomst haal je alles wat overbodig is weg om…

Of ik je ooit weer ontmoet na een sterven in de toekomst wanneer we zonder leven zijn en het gemis geen pijn doet zal ik vragen aan de herfstvogels als ze afscheid nemen en ik beloof je in aardse sferen tijdens dit herdenken ben ik mezelf en blijf ik aan je denken.…

Het gras kleurt grauw waar jij dromen verspeelt slapen zeemeerminnen op vaste wal, vervreemd golven klotsen tegen kadekust dromen hernemen liefste lust en jij schrijft brieven aan de toekomst vanaf de horizon tot aan het heelal voor wie het hoort, de zondeval is door jouw ogen droomgestoord maar het leven is geen carnaval door liefde…

De herfst treedt weer toe in mijn belevingswereld ‘t vergankelijke seizoen van jouw trieste dood het doodspapier wordt weer opnieuw gelezen, en tranen wellen uit bron van innerlijke nood een doodsgedicht door jou geschreven over passie, sterven en dagelijks brood de laatste uren van jouw beklemmende leven onze gezamenlijke waarheid…

Soms, wanneer ik in schemerlicht peins over het alleen zijn vrees ik weer de eenzaamheid die tijdens mijn adolescentie zo onvruchtbaar voelbaar was in eigenzinnigheid van dromen ik keer dan terug in de wilde rozentuin probeer gevoelens over diep verlangen in brieven te omschrijven na iedere zin voel ik de droomvlucht erotiek van…

In stilte van de heimweehut zat jij niet langer in de put gedachten gingen nergens heen daardoor was jij met God alleen het oergevoel waarmee je kwam was uit een ander toneelstuk een wereld waar ik niet aanwezig was zelfs niet in de brieven die jij in stilte las. Een stoel stond op een andere plek het schilderij was van een vreemde gek…

De heimweekleuren achter de horizon bereiken geoefende schildershanden met jouw onbekende verlangen zou je deze kleuren willen benoemen als hemelkleuren voor een onbevreesd gedicht tijdens een leefbare droom met als zielsgewichten wind, maan en sterren achtervolg ik jou met een vogelkleur en blijf ik nooit zonder beweging.…

Verstomde emotie Een schreeuw van licht In zoete devotie Het evenwicht Verslagen lig ik hier Geheel gezwicht Voor verschoten vertier.…

Vleugellam, zou zich de geschiedenis herhalen met gedichten over de dood en het verval en liefde die bleef zwijgen in alle talen zelfs hoop, toch ooit een vriend bevond zich dwalend in een dal waar het hart sprak als een mond en het brein zweeg over pijn sliep een taal zonder venijn vleugellam, hadden we willen beweren maar de mystiek…

Ik houd van de verte, de verte nabij De Hollandse lucht en de zompige klei, ik houd van dit landje Met haar weiden dichtbij Met haar wegen die kruisen Vol files die staan Paden met fietsers, En voetgangers gaan Geduldig het wachten Op een bus iets vertraagd Het weer is weer onderwerp Waarover men klaagt Ik houd van de verte, de verte…

Ik had een oorlog in mijn hoofd Raak Een bom En schemer licht Kortom;   Ík ben er nog  - verdoofd…

Wat ooit verwarring was in vroegere seizoenen en nu als zielsverwantschap door deuren gaat neem ik mee in een lentebewonende brief met alle eenvoud daargelaten bewaar ik kerstspullen op een vliegend tapijt verkoop ik mijn dromen aan de zon.…

mocht ik ooit je naam vergeten en je tranen aanzien voor een lach weet dan dat ik heb geweten dat jouw gezicht naast het mijne lag…

De zomer had de buurman te pakken toen moeder even achterom keek stak vader de hark in een wespennest de dominee van onze jeugd had vele vragen maar niet een daarvan werd beantwoord door de wespen die naar de buurman vlogen er kwam een hiaat in het ooit zo frisse denken en we sloegen het boek dicht in een droom.…

Ik ben zoals de dodenbloemen op jouw graf ik zwijg wanneer er stilte heerst waai mee met de melodie van de herfstwind als er ergernis is laat ik mijn kleuren vallen ik verlies mijn hart mijn meeldraden trillen in leegte mijn kromme stengel bedroefd zijn lengte in bekentenissen die zich verlaten zoals de dodenbloemen op jouw…

Herkende het dodenlied niet aan het vallen van de bladeren was voor mij iets tijdloos verbonden een gevoel zonder heen gaan van dromen ik dacht ook niet aan jouw stem toen ik iets hoorde in de wildernis was er heel ver weg liefde een echo van stilte in een droom herinnerde mij geen enkele noot of muzikaal verlangen toen je nog naast me…

In het boek der doden speelt weer die jongen die voor zijn sterven de zon toelachte in het dodenboek waar een vlinder droomt over levenloze nachten zonder bezoek van dagen die de dood verzachten met het blonde, lieve meisje dat na hem ging naar de wolken in een eenzaam dood vertolken in het boek tekent stilte het droevig einde…

Er was iets ouderwets in mijn jeugd ik deugde niet voor zwarte raven ze loerden altijd naar mijn ogen er zaten er twee, goedgebekt op de grijze nok van een schuur ze leken tegen elkaar te praten in een gesprek over mijn ouders sloeg mijn vader haringen aan gort bij het graanveld waar de tent waarin we woonden wind verdroeg liet mijn…

Dikke mist domineert de ochtendtuin die dichten doet, dichterbij de duinen en in de smeltkroes van emoties slaapt de dood nog steeds in duisternis luisteren de doden steeds opnieuw naar het fluisteren van de nacht.…

De dominee die de emoties van mijn verwarde moeder onder controle hield duldde geen pottenkijkers tussen de wijkende muren van de oude boerderij nam hij een ei mee uit het kippenhok in kale vleugelslag verloor hij zijn veren verliet hij de hoeve op zijn kreupel paard.…

Je ziel Die viel Voor mij Die keer Totdat Jij, 'schat', Beviel Niet meer En ik het wiel opnieuw uitvond De liefde maakt de cirkel rond.…