Netgedichten

netgedicht (nr. 45.859):

Grijs

Ik weet nog hoe een grijze man
mij kwam wijzen op gebreken.
Al leken die mijns inziens klein,
hij draaide er een schuldgevoel aan.

“Vind je dat fijn, oude grijsaard?”, zei ik
met een grimas, omdat hij klaagde over lucht.
Die bevuild werd door louter mijn gezucht.
In plaats van hem te vermanen staakte ik.

Met schrik in het hart en in gezicht
besefte ik dat ik bijna was gezwicht
voor zijn wensen en die van alle mensen
die zeggen dat iets niet mag, zoals deze man.

En wie is hij? De ouwe vent, saai als zijn sok.
Heel de dag opgesloten in zijn hondenhok.
Louter klagend over anderen. Nooit veranderen.
In stilte smachtend naar iets constructiefs.

Altijd maar zeiken en aanstellen tot het laatst.
Doen alsof je voor ouderdom zou moeten beven.
Elke vorm van kritiek of gedrag lijkt misplaatst.
Je zal toch maar zo’n grijs bestaan moeten leven.