Alle inzendingen van Jo

De harpen hangen als koude koorden in al te naakte bomen en schuifelend aan mijn oor het snarenspel van bloemen op de akker de krokus wordt geboren de wind hangt zeilen uit. Wat wij zelden horen het rillen van de huid het geuren van de liefde als een blank boeket camelia naar méér nog of in elk geval naar evenveel. ---------------…

Waar ik naar verlang vandaag een frisse zomerjurk te dragen met blote schouders, een uitgesneden hals en rug en vooral goed los om de heupen waarmee ik dan de tuin in loop de zon schijnt warm, maar de wind houdt het draaglijk en brengt de jurk in beweging en dan ben jij er natuurlijk ook die de jurk al even mooi vindt en samen trekken…

Van alle mensen hou ik het meest nog van apen. Ik voel zij zijn mijn voorouders die uit het gezicht verdwenen en de kinderen waar ik vergeefs op heb gewacht. Ik voel hen onder mijn hand, ik voel mijn hand op hen, aan hen, en hoe een vacht pas echt een lichaam tastbaar maakt. En hoe stil ook kijkend blinken hun ogen altijd altijd van leven…

Zij stuurde hem een blad waar hij vroeg om een brief. Zo was de taal die zij samen spraken brieven = bladeren. Zij hadden kunnen kiezen voor andere zij had hem een letter kunnen sturen in plaats van vele wat hij wou zinnen verhalen zij kozen de moeilijkste die waarin zij beiden nog kinderen waren niets meer wisten dan wat zintuigen…

Ach ik weet wat water is het wier van schaamte en tijdloosheid van terloops plezier. Het haakwerk van liefde is een schichtig motief ternauwernood kunnen jij of ik haar bloem versieren. -------------------------- Uit: 'Het eiland van elkaar', 2006.…

Met mijn kwantorslag en mijn inwendloopje kan ik ze wel verslaan. Ik ben sterker dan de zwebongbeesten en niet bang. Ik ben niet bang. ------------------------------------------ uit: 'Waar je naar zit te kijken', 1994.…

Er is nog zoveel wat ik met jullie zou willen delen Geen pijn maar liefde willen geven Nu ga ik weg stil en alleen In gedachten heb ik jullie om mij heen Het spijt me~…

Ik mankeer niets, maar toch mankeer ik alles. Ik wil alles, maar toch wil ik niets. Zoveel ambitie, zo leergierig, zoveel vermoeidheid, zo onplezierig. Dan weer blij, dan weer boos. Dan weer stevig dan weer broos. Je hoort bij mij, ook al wil ik niet bij jou horen. Je hangt aan mij, ook al wil ik je laten vallen. Je bent niets is wat de…

Ze hadden hem weer nageschreeuwd, Met stenen en met vuil gesmeten. Zijn ogen in het wit gezicht Waren twee doffe, weggezonken spleten. Hij liep gedoken als een moede vogel Langs de haven, waar de vissers stonden. Daar schuw voorbij. Voor hem lag grauw en wijd De zee en fluisterde als uit duizend monden. Hij hief het hoofd en leek…

Je weet nooit zeker wat het is dat door de lucht beweegt zo ver weg ook zoveel hoger je kan alleen maar hopen dat het iets is onderweg naar een mooi plekje een oude duif naar zijn duiven ---------------------------- uit: 'De twijfelaar', 1989.…

Ik liep (en liep en liep en liep) (en sliep) Ik liep en zocht en ik vond (maar ik liep verder) Ik liep (en liep en liep en liep) (en sliep) Ik liep en zocht en ik verloor (maar ik liep verder) Tot ik alleen mijzelf over had Maar dat is te weinig om voor te leven ---------------------------- uit: 'Hanneton', 1987.…

Een witte wind waait door de wereld een wind van licht De naam is Da en waait door alle tijden In fluisterstilte gesproken wordt vurige nectar die stroomt als lava en verbrandt het gelaat van droom verteert angst in alles verzengende liefde danst met zon maan en sterren Da is het ongebroken hart van de wereld de verdelger…

Op je foto zie ik je kindgelaat stralen Je ogen staren zorgeloos in een nog niet benoemde wereld in mysterie verzonken De stormwind van de wereld had nog geen zand in je ogen geblazen Misschien heb je dit eerder ervaren maar ben je het vergeten want gedachten hebben als wolken je innerlijke zon verdonkerd En wat ben je nu? een hunkeren…

Prikkeldraad wachttorens grijze barakken staan somber in de lentezon ijzeren deuren ijzingwekkend de muren zijn gestolde angst Hier was de zon van het lichte tedere weten die aldoor straalt gedompeld in asgrauw Hier verkrampte het leven in het sterven tot een verstard gelaat Buiten rond de plek der gehangen bloeien…

Eeuwige zee en als golven rijzen en dalen dagen en nachten die het gelaat van vlees boetseren Gelaat dat verwelkt en sterft In het nachtelijk uur op bed gelegen in de herfst van het leven Een leven dat zocht maar nooit vond want het zocht dat wat is - de Ene Onveranderlijke Zee Golven rijzen en dalen maar de zee blijft…

Eenzaam gebogen schuifelt de oude man door het verstrijken van de tijd getekend Het lichaam is een oude versleten jas geworden gevuld met vergeelde dromen Het sprankelende kind dat ooit was is vergeten gehuld in de nevelen van het geleefde leven…

Laten we vrienden zijn die ook als ze verre van elkaar verblijven verbonden zijn door zielestroom Laten we elkaar gedenken en gedachten zenden die licht brengen Licht als de stralen van de rijzende zon Buiten is de nacht sombere regen de kamer is gevuld met serene klanken en de vlam van de kaars en ik denk aan jou…

De rijzende zon in de late winter verspreidt gloed over de besneeuwde daken en over de stenen monnik die mediteert in louter bewustzijn zonder namen in aldoor bloeien zonder sterven Mediteert diep als het wolkeloos blauw waar langs de namen drijven het spel van de tijd…

Als kind in de auto op de snelweg in de gloed van de ondergaande zon was plots het wonder waarin alles versmolt tot een tijdloze essentie die licht en liefde is…

De oude Ierse kerk op de oever langs de rivier onder een donkere wolken hemel is in het verstrijken van de uren vervallen tot spinrag en stof van het mediteren van de monniken resten nog verbleekte gebeden Eeuwen geleden gesproken gebeden om het verdeelde leven dat aldoor één is te helen Een zonnestraal golft door het raam…

Dat glorie zal wonen daar waar je stappen gaan in de bomen en 't oog van de zomer in 't wakkere hart niet van verlangen zwaar dat je het bloed van de bomen en de zomer door je aderen voelt vloeien en in 't kloppen van je pols de adem van allen kunt horen Dat het hart een frisse bron blijft - een onophoudelijk stromen van licht en leven…

Het groene bootje glijdt traag door het meer tussen bergen purper Op de oever in 't gele huis schijnsel van vlammen rook geur van turf Het klotsen van water gerust smelt de tijd bergen bootje en huis in de stervende gloed van de Ierse schemer vergleden…

De man met de rode hoofddoek zwijgend gezeten bij het flakkerende vuur in de nacht stemmen chanten de wind gleed door de bladeren Het gelaat gelukzalig in het ademen van het Mysterie van verschijnen en verdwijnen En plots zwegen de stemmen…

De lucht kleurt rood boven de stad en de huizen in het mysterie van schemer gehuld Mysterie - roerloze aanwezigheid waarin elk in alles versmelt Maar eenzaam gaan de mensen want in hun afgescheiden zelfbeeld gestold in een aldoor hunkeren naar een zon die hen van hun onbehagen verlost De lucht kleurt roder vurige schoonheid vlam…

We zijn gereisd over bergen en door dalen langs wijngaarden en door oude dorpen verstild in de zon We zijn gereisd samen in het hart - thuis van alle dagen en nachten En de tijd verstreek - wegen vergleden - en wij verstreken De avond viel en de boomkrekels zwegen De nacht kwam en in de diepe slaap tijd en lichaam vergeten…

De straat waarin ik woon is een drukke straat auto's komen en gaan De geschiedenis is een komen en gaan - van een verschrikkelijke woede die hakt en bloed spat op de muren die buiken openrijt De demonische grijns die volstrekt afgescheiden is van het wezen vrede en van alle wezens Een komen en gaan van romantiek…

Een verlichte bus rijdt tussen witte heuvels winter op aarde…

Als ik sterf laat dan vreugde zijn in je tranen want ik zal je niet verlaten In het sterven bloeien nieuwe bloemen en het lichaam zal as worden maar ons wezen is eeuwig leven Mijn voetstappen mijn woorden en onze kussen zullen verdwijnen maar die zijn slechts de vormen van Licht en Liefde die altijd blijven schijnen Als ik sterf…

Kind speel met zon en wind en laat de zee door je heen stromen weef van liefde je dromen Kind wees als de zon die aldoor straalt in de dag in de nacht…

Nu in de sneeuwnacht zijn we allen een een lichaam van sneeuw vlees en bloed samen met de sterren die zijn verhuld door grijze lucht Nu in de witte nacht klanken van de Shakuhachi fluit- sneeuwbloemen van stilte…