Alle inzendingen van Jo

Een verlichte bus rijdt tussen witte heuvels winter op aarde…

Als ik sterf laat dan vreugde zijn in je tranen want ik zal je niet verlaten In het sterven bloeien nieuwe bloemen en het lichaam zal as worden maar ons wezen is eeuwig leven Mijn voetstappen mijn woorden en onze kussen zullen verdwijnen maar die zijn slechts de vormen van Licht en Liefde die altijd blijven schijnen Als ik sterf…

Kind speel met zon en wind en laat de zee door je heen stromen weef van liefde je dromen Kind wees als de zon die aldoor straalt in de dag in de nacht…

Nu in de sneeuwnacht zijn we allen een een lichaam van sneeuw vlees en bloed samen met de sterren die zijn verhuld door grijze lucht Nu in de witte nacht klanken van de Shakuhachi fluit- sneeuwbloemen van stilte…

Klanken helder als kristal serene rimpelingen in een meer van stilte klanken uit het niets verrezen en éven tot vorm gestold vorm die als een flakkerende vlam plots oplost een tedere wind die manna schenkt die liefde is…

De lucht is zo licht vanochtend witte wolken drijven doelloos zo licht te drijven en het fictieve gezicht verliezen en te verdwijnen in de werveldans van Stille Diepte en de anderen andersloos omhelzen met een hart van tranen Masker van gedachten van smachten in het vuur van inzicht verbranden Inzien dat je bent wat niet verschijnt…

In het vale licht trillen in de klank van je stem vergleden eeuwen die je was met een ander gezicht Vormen die verschijnen en verdwijnen in de eb en vloed van geboorte en dood In het vale licht tast ik naar ons tijdloze gezicht…

een frisse zomerjurk te dragen met blote schouders, een uitgesneden hals en rug en vooral goed los om de heupen waarmee ik dan de tuin in loop de zon schijnt warm, maar de wind houdt het draaglijk en brengt de jurk in beweging en dan ben jij er natuurlijk ook die de jurk al even mooi vindt en samen trekken we hem uit en hangen hem aan…

In je klank en licht te mogen verwijlen is vreugde De jaren samen zijn bloemen geworden in mijn gemoed Onze handen samen stil in voelend verstaan in de koude heldere winterdag tussen de weilanden en het krassen van de kraaien Dat onze liefde als een rivier zal blijven stromen naar de witte zee…

Zilverspar in het zonlicht versierd met rode en zilveren ballen en witte lampjes Lichtboom eiland van lichtstilte in de zee van je gedachten…

Ik loop door een straat loop door het mysterie van een straat op aarde De huizen ademen donker van het onbewust door de dood te worden verteerd Dood! Stormwind die "ik en dromen" uit het bewustzijn blaast En een nieuwe ochtend gloort in de straat in zondagsmist gehuld En de aarde wentelt voort En ik loop verder althans in…

In heldere eenvoud zijn - het verstaan zonder woorden Niet verstrikt in droom en gedachte die in golven gaan en komen En in liefde gaan het hart een kalme nachtzee - lichtbundel die door het donker glijdt - door een nieuwe dageraad gedragen…

Hortend gaan paard en wagen over de ophaalbrug onder een blauw geverfde hemel Op de oever zingen de wasvrouwen een lied - van zon en geluk van het hart dat bevrijd is van smart Kringen verschijnen in het water en verdwijnen De man op de bok schouwt in de werveldans der kleuren droomloos in de verte als een wijze die de Diepte…

Het is nacht en de wind speelt met de houten gong de maan straalt zachtmoedig op de daken de kamer is gevuld met pianoklanken klanken die klimmen en dalen In de stad verstrijken de uren gedwee uren gevuld met zoeken naar geluk Zoeken dat het geluk verhult Geluk niet te vatten volheid! Cafégeroezemoes - geluiden die…

Je gezicht In het late licht Met de zee verweven Door de tijd getekend In het eeuwige leven…

Wij waren zestien jaar en spelden traag Aeneas' avonturen. Over hoe winden plots opstaken en schepen uit hun koers raakten, over velden aan de overkant van een rivier waar men een levend mens maar zelden toelaat, over verlaten vrouwen, oorlogen en tweegevechten. Wij waren zestien jaar en door de vensters van het hoge klaslokaal scheen…

vannacht nog op bezoek geweest heel even maar na een lange tocht door gangen die voornamelijk somber waren grijs-wit, beetje middeleeuws als in een Francis Durbridge film die Duitse waarin dan steeds die man (weet jij nog hoe hij heet?) iets onnozels deed om de spanning te doorbreken die er eigenlijk nauwelijks was waaraan ik me dan stoorde…

Kleine vlinder zo broos zo mooi. Kleine vlinder je hoort niet gevangen maar vrij te zijn. Kleine vlinder je leven is maar zo kort. Maar kleine vlinder je bent van mij en maakt me intens gelukkig en blij.…

Herken je die muur waar je keer op keer tegenaan loopt, die je intens moe maakt en je helemaal sloopt. Het vastlopen in je eigen brein, het niet echt leven maar er gewoon zijn. Een oplossing die er niet lijkt te zijn, maar die er wel is, al is ie klein. Ophouden met koortsachtig zoeken is een must, en wellicht dan vind je de oplossing in…

Je staat niet meer naast me Je zit niet meer bij me Je ligt niet meer achter me Je loopt niet meer voor me Maar toch ben je er nog Nee, je bent niet dood Je leeft verder in mij Ik kan je zien zonder te kijken Ik kan je horen zonder te luisteren Ik kan met je praten zonder te spreken Ik kan je voelen zonder je aan te raken Nee, je bent…

Onbekommerd leek het leven tot die dag Dood je wist niet hoe het voelde Je wist niet wat het met je deed Maar nu, als je hen mist die je zo dierbaar waren Nu weet je wat pijn is Nu weet je pas wat je mist Maar ook wat je gehad hebt en er niet meer is Grijs en grauw vaker dan ooit Stil verdriet, met niemand te delen We zijn met zovelen en…

Wat is thuis? Thuis is wat je bij je draagt Waar je ook mag gaan Thuis is vergelijken In het begin Vooral vergelijken Nu gaan ze thuis naar bed Nu staan ze op Nu is het Sintermaarten En bijna Sinterklaas. Thuis is maar een klikje weg Je ziet elkaar En hoort de ander spreken Maar het beeldscherm schiet tekort Voor het kraken…

Als ik tenslotte oud zal zijn en na een zoveelste kale reis strand in mijn laatste onhuis zal het jouw gezicht zijn, ongelezen, dat ik uit het verre daglicht aanhaal. Geloof me of niet dat het liefde is, jou mijn zwerven om je heen te besparen en het hoogste, straffend geluk voor mij als je je dan warmend in honkvaster gezelschap nog eens…

zo jammer zegt mijn oom vogels blijken niet te zingen uit blijdschap en geluk maar om te pochen of rivalen weg te schelden so what zeg ik nou zegt hij ik ben ontdaan…

Wij gaan niet voorbij aan aanlokkelijk landschap. Wij moeten er door. We klieven snoeihard door lieflijke gebieden. Heus, met een goed doel. Het land raast woest langs onze hortende ogen. Wij pakken een krant. Een wolk zweeft lui mee, trekt onschuldig de aandacht. Dan wendt zij zich af. Hier in de coupé wrikken mensen tezamen en…

De nacht is veel te groen om krekels van het blauw te onderscheiden waar is het licht dat leeggezogen weiden uit hun stramme schaduw dwingt? Je hoort geen stilte die luider snikt dan legers meeldraden - ze vechten voor wat licht - schrijf met glazen woorden de scherven op hun dode bloemenmond. de tijd eet geld met hopen en af…

De tien geboden doen wij bij liefde bij oorlog de belt op. We sturen God-zelf vaak met een vloek met een kus de belt op. Kinderen, tuig toch, ouders, erger nog: Zij moeten nu ook maar de belt op. En die actrice zonder facelift en die man niet uit dit land en dan die derde Moszkowicz: Losers zeerzeker de belt op. De belt…

Ik zend je een gedachte van genegenheid geweven gedragen door de wind een gedachte die baadt in zonnegloed in het stille hart geboren Ik zend je een klank een lied van woorden geweven een lied van licht en geluk en zoete tranen van maanlicht zacht schijnend op het water en de dans van de zee Ik wens dat al je dagen en nachten…

en plots wil je meer meer dan je wil meer dan je kan je denkt keer op keer wat is het hier stil komt er nog iets van zo gaat je leven heel zachtjes voorbij je bent altijd te laat dan denk je even we keren het tij we komen op straat maar je bent wat moe leest liever de krant of kijkt naar tv je komt er niet aan toe je blijft aan de…

Ik denk, je moet iets hebben om van te houden, bijvoorbeeld een steen in je hand, die langzaam warmer wordt. Maar wat is het dan waarvan je houdt, je eigen warmte die ook weer verdwijnt met het lossen van je greep. Ik denk, je moet toch iets hebben om van te houden, waarom niet een steen in je hand, die koelte aan je huid. ----------…