Alle inzendingen van Johny donovan

Sint kwam zachtjes door de nacht, met Piet die op de daken lacht. Een zak vol lekkers, goed verstopt, tot in elke schoen gedropt. Geen drukte, geen groot vertoon, gewoon twee makkers, eeuwen gewoon. Ze brengen warmte, jaar na jaar— een kleine glimlach, wonderbaar.…

Men zoekt het nieuwe, 't onbekende pad, In vrije versen, zonder rijm of maat; Maar 't hart, dat stille hoop en liefde had, Verlangt terug naar wat weleer bestond en baadt. Geef mij de strofe, vast vanouds en rein, Een metrum kloppend als een aangespoord hart, Waar 't woord nog schittert in de morgenzonneschijn, En 't leed verzacht waaruit…

O, bleke selder, stengel smal en teer, Gij groeit in stilte, fris en altijd rein. Geen rijke kleur, doch zuiver in uw zijn, Een knapperend genot, begeerd zo zeer. Bescheiden siert gij 't maal, keer op keer, Uw eenvoud charmeert, uw smaak is fijn. Een ode aan u, in klassieke lijn, Uw pure kracht, de tafel maakt u meer!…

De weg die scheidt, is niet voorgoed, Enkel de afstand doet nu pijn. Bewaak de vlam, houd de moed, Straks zullen wij misschien weer samen zijn.…

Wij dragen de last van fouten die wij niet maakten, met handen die werken en zakken die leeg blijven. Zij vullen oude putten met ons toekomstgeld, alsof hoop een bodemloze kuip is. Maar onder de rekbare stilte groeit iets hards: het besef dat een mens geen melkkoe is.…

In de studio, onder koud licht, zit een stem die niet mag dwalen. Zinnen liggen klaar, gepolijst door handen die nooit in beeld komen. Hij leest wat moet, niet wat wringt. Zijn blik blijft strak als een vlag in windstil weer. In landen die zichzelf vrij noemen wordt het woord gesnoeid tot veilige vormen, alsof waarheid te wild zou…

Ik werd rijk, zo leek het leven, elk pad dat ik koos werd zacht. Ik voelde geluk in de liefde, als een zon die voor mij lacht. Geen ziekte kon mij raken, geen zorg kwam nog dichtbij. Ik liep door gouden dagen, En alles voelde licht en vrij. Het stond in de sterren geschreven, een toekomst zonder pijn of strijd. Een wereld vol wonderlijke…

Als je dicht bij mij bent, wordt alles wat zwaar is lichter. Alsof iemand in het donker een klein lampje aansteekt. Ik voel dan rust, zoals water rustig wordt wanneer de wind gaat liggen. Je woorden hoeven niet groot te zijn— één blik van jou kan al genoeg zijn om mijn dag te dragen. En als het even moeilijk wordt, weet dan: ik sta…

In het woud waar schaduwen zweven, waar oude stammen adem halen, Laat het zonlicht de kruinen leven en kleurt de morgen met gouden stralen. Een rivier kronkelt door het veld en draagt het glanzen van de dag. Langs de stenen worden verhalen verteld, op een fluistertoon die blijven mag. Vogels stijgen hoog in het blauw, hun vleugels raken…

De kat en de muis, maakten veel kinderen blij, met razen door 't huis!…

De ijskap wordt ongevraagd verwarmd, haar glans verdooft, haar rust verarmt. Ze ademt uit wat eeuwen zweeg, en zinkt waar water wegen kreeg. De zee verruimt haar zilte grens, verslindt de koude zonder wens. Wat ooit het licht nog zacht bewoog, verdwijnt ten slotte, uit het oog. Wat bleef van wit smelt in het licht, het oude zwijgt, het…

Ze glijden zonder haast voorbij, vergeten waar ze horen, veranderen van huid en vorm, verdwijnen zonder sporen. Het licht beweegt hen als gedacht, een zachte kracht, onzichtbaar plan. De hemel draagt wat zij verliet, een stilte die niet sterven kan.…

Je praat als een king online, maar bent een rat met een scherm. Je rooft wat centen, voelt je machtig — een lafaard, crimineel modern. Je hengelt naar vertrouwen, je liegt met gladde smoel. Ga toch lekker schijten, jochie in je digitale poel!…

Prijs stijgt als ballon, de lucht blijft even gratis — voor zolang het duurt.…

Wifi valt weer uit, het huis wordt even dieper — men hoort zichzelf weer.…

Er ligt een lijn die niemand ziet, licht trilt zacht in vroege gloed. Grens en schaduw buigen, bieden rust, stil glijdt alles waar de schaduw vloedt. Vormen glijden over stille lanen, hun schaduw kust het witte veld. Woorden vallen, zacht en teder, dansen op de rand van wat nog telt. De einder gloeit, maar voelt geen pijn, reikt naar wat…

Ze begonnen als vonken, in hoofden die dachten de wereld te redden. Maar elke gedachte werd een muur, elk woord een wapen. Wat begon als hoop, werd bevel, werd schot, werd stilte. De ideeën zelf — ze stierven nooit, ze trokken zich terug in de schaduwen van boeken, wachtten tot iemand ze weer tot leven riep. En telkens opnieuw…

Elon kocht de horizon, liet nachten gloeien op brandstof van verlangen. Hij dreef de hemel uiteen met zilveren schroeven, zocht in elke ster een spiegel van zichzelf. Zijn torens zongen van winst en snelheid, hun glazen huid weerkaatste enkel glans. Het rijk beneden werd een fabriek van dromen, waar stilte werd verkocht aan wie nog…

Ze loopt niet, ze zweeft door dagen, de zon volgt haar onbewust. Waar zij verschijnt, lijkt alles zachter, zelfs stilte kent dan weinig rust. Ze lacht niet luid, maar licht, zoals regen op een raam. In haar ogen danst het licht, een glans die niemand schaamt. Ze spreekt met handen, met gebaren, meer waarheid dan geluid. Wie haar ontmoet…

Aan zielepoten met een glimlach als pleister op gebroken trots. Niemand voelt het zacht gehuil, wanneer het licht hen...vergeet!…

Ze schrijven zichzelf tot genie, elk punt een kroon, elk komma goud. Hun lofzang vult de flora, als onkruid groeit hun woord. Ze citeren elkaar als profeten, hun roem past in een post. Wie twijfelt aan hun grootheid wordt doodgezwegen — of geloosd. Hun zinnen stinken naar schijn, hun geest naar ijdel festijn. Ze bouwen lege tempels, en…

Wat wil een mens nog lezen, nu taal haar ziel verliest, nu elk gevoel beschreven wordt nog voor het echt iets is. We struikelen door zinnen, vol beelden, leeg van zin — ze glanzen even, vallen stil, verwaaien met de wind. Misschien wil men nog lezen een woord dat adem heeft, dat zacht in ’t donker fluistert: “je bent niet wat je leeft…

In stilte zoekt de adem huid, waar warmte door de schaduw glijdt. Een trilling gloeit, het hart ontsluit — verlangen dat zich zacht bevrijdt. Geen woord, geen naam, alleen het licht, dat langzaam langs de grenzen reist. Een vonk, een golf, een ogenblik — waar ziel en lichaam samenglijdt. En even stopt de wereldtijd, het zuchten wordt…

Mij kon niets gebeuren, zo dacht ik vroeger — onkwetsbaar als de zon, die nooit haar licht zou doven. Maar zie mij nu, veertig jaar verder: elke stap een afkooksel, van wat ooit vanzelf ging. De spieren takelen traag, de knieën kraken herinneringen, het lichaam schrijft verhalen die de geest niet hoeft te horen. Toch glimlach ik nog…

De maan hangt laag — een oog van marmer, dat over dode tuinen waakt. De wind schuurt langs vergeten namen, waar ooit een hart in stilte slaakt. De bomen dragen roest als kronen, hun wortels drinken oud verdriet. Zelfs de sterren lijken te ontwijken wat onder deze hemel geschiedt. Een klok slaat één, de mist kruipt traag, schimmen glijden…

Wat is kwaad, wat is goed in ons bestaan? Twee krachten die elkaar bejegen, zij trekken samen door ons wegen, waar licht en donker verder gaan. Goed is de hand die liefde biedt, die troost waar pijn de hoop wil breken, die zwijgt maar nooit de mens zal wreken, en leeft waar hart en vrede geschied. Nietzsche zei: “Er is geen kwaad, geen…

Ze hangt daar hoog, van zilver zacht, een spiegel in de donk’re nacht. Ze waakt terwijl de wereld slaapt, haar glimlach aan de hemel straalt. Ze kust de zee, de wolk, het gras, en maakt van schaduw stille was. Een droom zo puur, een licht zo klaar — de nacht lijkt minder eenzaam daar. De wereld houdt haar adem in, de wind beweegt op teugen…

Een fluistering door ’t tijdloos dal, waar sterren dromen, traag en oud, ontvouwt zich zacht een heilig tal — een oorlog zonder schreeuw, zo koud. De nevel ademt zilverlicht, de leegte zingt haar eigen naam, een schaduw danst, een god herlicht, in stilte gloeit het oerbestaan. Geen mens, geen macht, geen laatste kruin, weet wat die nacht…

Sinds 2014 mijn woorden vrij, stopte in 2022, maar 2025 roept mij. Niet stilgezeten, literatuur verkend, vormen en stijlen, tot in elk moment. Opgeven? Nee, dat staat niet in mijn boek, ik volhard in boosheid, elke stap, elke hoek. Kritische stemmen, ik leer ervan het meest, hun gal is mijn lessenfeest. Maxim en R.E.N.S., een duo zo…

Kom binnen, beste klant, kom gauw, wij bieden rust, jawel, vertrouw! Een polis hier, een handteken daar, en hup — uw zorgen zijn wel klaar! Tot morgen storm, tot val of kras, dan hoort u plots: “’t Is buiten klas.” Een franchise hier, een troellala, de schade? Ach… dat regelen we daarna. We praten warm, we lachen zacht, we zijn van zorg…