Alle inzendingen van Joke Bot

vol verbazing en respect aanschouw ik hoe je weer jezelf herneemt vanuit schijnbaar een hopeloze situatie het wonder der veerkracht…

taps toelopend richt de tijd zich op de smalle doorgang krimpend licht…

een brug is opgehaald de overkant schier onbereikbaar de dood binnen handbereik…

onafwendbaar proces onomkeerbaar versterven onherroepelijke overgang…

voortdrijven op de wind los weg van het bestaan dat onderlangs verglijdt slechts een spiegeling als spoor van presentie…

wachten in de trein op 't moment van rijden in het raam schuift een wagon voorbij gaan wij, zij of beiden ploeterend en knarsend verbaasd de bergen door scheef staan alle huizen de trein beklimt het spoor…

aan één stuk door schijnt onze zon een grijze dag daarna de nacht ik wou dat ik het geloven kon de aarde draait de zon dus niet opkomen en ondergaan is wat de mens slechts ziet…

een eigen blikveld bepaald door het uitgangspunt de wereld rondom gekleurd door een waarneming…

waaiende wind ruimt winters weer wassend water maakt schoon schip…

op mijn balkon drinkt een vogel van het smeltende ijs in een stralende zon achter het glas hoor ik het gesprokene overdenk en laat bezinken buiten ploft de sneeuw uiteen op de grond de merel lest zijn dorst en ik de mijne…

de splinter steekt diep levenslang gerijpt werkt langzaam richting oppervlakte…

mijn lichaam bewaart de herinnering aan wat geweest is attendeert op wat vergeten leek de sporen volgend verteer ik het onverwerkte…

een vlucht zwarte zwanen in formatie beleving van beweging die ik gewaar word vleugelslag verplaatsend door de lucht niet te peilen indrukwekkende sensatie…

de onbevolkte woning het onbemensde leven hoogste tijd de plaats te betreden en te zijn…

dwarrelende bladeren doorluchten verwarrende gedachten diepzuchten hopeloos gemodder te duchten…

binnen en buiten in evenwicht die balans een dagtaak des nachts ben ik vrij ik meld me bij het ochtendgloren…

smeulend vuur opvlammende aanwezigheid…

klopt mijn vlag en klopt de lading…

negen maanden had ik om te wennen aan het leven in een lichaam meer dan vijftig jaar na dato begin ik geleidelijk aan te worden wie ik ben…

ouder worden houvast aan scherven groeien en rijpen inzicht verwerven…

mijn beslissing blijkt reeds genomen mijn raderen draaiden hun eigen slag…

stuwende stromen kerende kanten kaatsende wanden bepalen de grens…

caleidoscoop kantelend hervormt zich het patroon…

tekens van leven doen water rimpelen en breken het spiegelbeeld hoedt u voor de golven…

mijn vatting roert zich kraakt in zijn voegen zoekt zich een nieuwe setting…

onmogelijke keuzes brengen een mens in spagaat op het punt van scheuren…

links is rechts en rechts nu links het verkeerde been uit bed desoriëntatie van a tot z niets klopt meer en alles tolt het wiel opnieuw om uit te vinden klare waarheden ontbinden opgestaan in boomloos bos elke stek moet hier nog kiemen roeien met te vinden riemen…

vinger aan de pols van mijn ervaring op 't scherpst van de snede is het nu…

onvoorspelbaar de verstrekkendheid van simpele keuzes onvoorstelbaar het effect van een wezenlijk besluit…

gelijk zeep glibbert de grip uit mijn greep…