Alle inzendingen van Julius Dreyfsandt zu Schlamm

ik zag haar in de morgenstond neen, niet oog in oog, slechts in de marge de afstand was in velerlei opzichten onoverbrugbaar of zomaar te ver om het kompas op te richten niet dat ik maar een letter verstond vermoeid legde zij wat woorden in haar mond die op slapen duidden; het was opnieuw de nacht inluiden de dag aansluitend heb ik maar…

mijn stem hoefde ik niet meer te verheffen hij was al zacht zogezegd van nature in den aard macht had hij zelden nodig en de stilte die ik schiep was ook vaak door mijn blik in de ogen uitgelegd zoals ik daar stond omvatte dat gelijk het gehele alom de cirkel leek kennelijk rond, trompetten figureerden doofstom; de winter was…

eindelijk is het zover deze week lijkt op de winter vroeger was dat een seizoen, maandenlang afzien, met bloemen op de ramen kolen in de zwarte kachel een gebreide borstrok van boven en wollen sokken in de schoen. om over het koude zeil op de slaapkamervloer maar te zwijgen neen, zo'n jeugdervaring wil ik niet meer overdoen de buurman…

zal ik er nog zijn als jij over mij heen zult kijken en dat wat komt, ziet als onvoltooid dat jij in je verwachtingen het thans begrensde ergens, waar dan ook, zal mogen verrijken is het gras dan nog groen zoals wij dat nu teder betreden en mijn avond niet lijkt vervallen in een vergeten verleden weet je dan nog dat je danste spontaan…

er waait een wind voorbij mij; een kind in de glans van haar ogen het is zeker dat zij zichzelf bemint wijl zij eerder door 't zijn lijkt bedrogen ik zie nu, hoe ruimte zich vult, sterker nog, ook mijn gedachten geraken verlicht omhuld met pure glans en gratie; hier verlaat zich toekomst op vrijelijk verwachten woorden, ongezegd…

het is lang geleden dat ik dagelijks de zin verwoordde vanuit een divers perspectief is het zo dat mijn blik in het heden meer wordt vermeden, of is alles al vermeld, verteld over alles wat mij bekoorde ben ik afgevlakt, ingepakt, ingezakt, is de emotie vergrijsd is de dag enkel een dief op de loer, kwijlend wachtend, op een vruchtbare…

morgen start de zevendaagse neen, niet op de fiets of te voet het is bedoeld voor menig dichter die dan extra aan de 'poiesis' doet . dat is in het grieks het woord voor "dichten als kunst" nu weet ieder wel zijn hemd te lichten zoals men dat in de volksmond zegt maar in dit geval "schept" men iets met potlood op papier letters die woorden…

de stilte is niet immer wit gelijk een maged reine of schoon van klank, onaangeroerd ook de ziel niet, als de mijne daar de nacht vaak bij helder licht vele spinsels vervoert de schaduw op mij gericht het geruis onder mijn dak heeft de oren toegedekt, niet omdat mijn wil dat wenst maar omdat de slaap op eigen wijze een schone rust…

aan de rand van dit bescheiden dorp dicht nabij het begin dat leidt naar de kim zie ik over vlakke velden en akkers waar langs bossen en tussen oevers de Dommel door ons Nijnsel stroomt een waas van pril groen over zwart zand ik heb het plots door, 't raakt mijn hart; word door dit teken der natuur overmand het is toch winter, in een windvlaag…

de hand die ik je reik is warm maar wat schuw voor de koude, die van jou je vingers zijn bevangen de wind stormt door verstilde wouden waar de waarheid is gekrompen en ik enkel luister naar ijzige gezangen die als het ware ieder blad bevriezen en letterlijk de liefde afstompen, levende takken alsmaar meer doen verliezen de macht die…

de waas van het moment sluit velen van ons de ogen het is de eigen wereld die telt, vervloekt zij het mededogen de tijd die men heeft wordt nagenoeg opgegeten door het zoete van moeten hoe ik dat zelf ervaar of hoe de ander dat beleeft kunnen gedachten wel, doch gevoelens onvoldoende meten men loopt niet meer op blote voeten van schoeisel…

mijn huis kent glazen wanden spiegels met de blik naar buiten mijn nagels hebben zwarte randen zij krabben de dood van ruiten…

als verlaten natuur haar kille kim vertoont dan verdwijnt hoop en taant vaak innerlijk vuur verte groeit onzichtbaar groot stof verwordt tot koude steen maar legt het in en uitademen wel steeds meer bloot; dat nabijheid het enige doel blijkt en als je je ogen verder opent valt vaak het ware gevoel in je schoot; dat wat je nodig hebt…

luisteren naar jou is zoeken in het riet of plots wakker worden met verwarring in 't verschiet is het vissen in een vijver zonder aas toe te voegen wat versta je onder gevulde ijver als altijd lege handen je droegen ik leef zo het leven brengt eerst beheerst, vooringenomen later draag je mee wat is verzengd soms beklijft dat aan gewenste…

in deez' tijd word ik verleid door de stroming haast een waterval die niemand benijdt de grip op dingen, gevoelens uitgespreid druk van morgen in 't heden het missen van d'aarde uit verleden tijdens het zingen dreigen de noten te missen in klank, kleur en mededingen het grijs duidt mij enkel te zuchten even niet de morgen te beademen…

achter de haag, en de struik zit de man bij een raam, dit laatste nog enkelvoudig van laag gevolgd door het voorhang de rookrijke vitrage, te lang vallend op het tapijt, die de vloer mogelijk behaagt hij is in zijn donker theater van de eeuwigheid in spe, wachtend daarop ruist iets gelijk aan tonen uit een zee dieper in de kamer…

niet dat zij zich verschuilt voor mij, zij wil er niet zijn zichzelf niet zien in de ander of de spiegel aan de wand ze voelt zich nederig, zo klein steunend op de vloer, haar land zwart spreidt zich over haar vlakke huid, zacht van aard met diffuus licht in slierten rondom ooit is zij tot minder verklaard in waarde; nutteloos en dom…

in het heden waarin ik leef herhaalt zich aldoor mijn verleden de smalle dreef van gedragen hoop slingert tussen mens en dier tussen het aardse en hemellicht, het is de levensloop het gaat zoals het gaat in hoeverre kies jij of ik ervoor wil je het zien aankomen; we leven toch aldoor in dromen of in het roepen dat ik alsmaar hoor ik…

als ik zo schrijf spreek ik dan over de leegte vul ik die dan op met gedachten op papier en deel ik het met jou die op vervulling zit te wachten in de opgelegde stilte, van de namiddag, net als gister het voelt zonder meer arm in de aangegroeide kilte komt het binnen wanneer je mijn woorden tot je neemt ja, je hoort ze in het geluid…

ik sterf aan mijn huid waar jij nog flirt met bloesem mijn ogen dimmen telkens meer, de glans van binnen lijkt te tanen jij daarentegen verbeeldt een eeuwig wuivende verenpracht, in dit moment dat jij met mij deelt buig ik verder terwijl jij lacht…

het pad slingert langs jou en mij ook wel rondom of los, geheel vrij ik tast dan voor of achter, opzij ben jij of ik dan de wachter ?…

ik ben mijn glazen kwijt en kruip over berg en dal door kamer, keuken en toilet op de tast ontdek ik opnieuw hoe het is aan de grond te zitten en te huizen onder een bed; het is vertoeven aan lager wal nu is dat natuurlijk niet voor het eerst dat mijn neusprothese zich verstopt maar zonder zicht is men op zijn teerst en zoek ik mijn heil…

niet zomaar wil ik gaan fluistert mijn stem met zachte lippen zojuist keek ik naar jou deze keer een donkere maan ook geen andere lichte stippen altijd kijk ik omhoog tijdens de laatste ronde, al eeuwen lang maar zal nooit de verte begrijpen zelfs niet bij monde van enig psalmgezang…

ik stond vandaag schaak binnen luttele tellen was blind voor die ander zij deed mij achterover hellen ik was even naïef, passief, liep zelf in de val; de tijd verdreef traag het mat ik had een schaduw niet op ware kracht ingeschat had geen oog voor een pion in het verschiet, verre van dat…

wat je ziet, ben ik maar ook weer niet mijn stem is in de tijd het kind in mij zingt nog immer zijn lied wat ik zie ben jij maar ook weer niet ja, voor een moment mooi, elegant en speels dan weer de ouder op je schouder; aan de schuivende panelen raakt een buitenstaander niet gewend wat ik voel, ben ik ook voor jou kan dat zijn als…

ik reikte mijn hand en zij, zij legde haar broosheid in de dragende palm en toonde aderen van bejaarde schoonheid de hoge zetel waarin zij zat met gewelven aan beide zijden op hoofdhoogte en kussens die haar droegen, doch nauwelijks steunden ( ze was statig van aard, zodat ze niet leunde) toonde wat nog aanraakbaar was haar lijf…

ik voel ver weg ook in het denken niet te vatten, toch wil je me ergens roepen of wenken zo ik dat ook ken, doch het ligt in de tijd besloten als het eenmaal daar is, word ik in herinneringen gegoten, soms in de nis van een kloppend hart je zult jezelf aanschouwen (als ooit het grijs jou bedekt dan wel eerder) het is een moment…

in zijn stem hoor ik leven, bloed aarde, de melancholie de openbaring van een ziel soms zo zacht zoet dan weer aangescherpt, wel mild, verstild zo het was, zo het nog moet ook de vader van gedachten althans waarop ik zal wachten die diepte en klank heb ik altijd gewild besnaard op hout met rondingen een klankkleur met mondingen naar een…

vandaag was ik alleen neen, niet alleen, maar met mijn gedachten ik was op weg naar beelden in het verwachten dichtbij een einder die ook best nog veraf kan zijn, dat is aan de machten ik volgde de hoop in haar facetten zij voedt de aderen kan de geest verdraaien de toekomst achteruitzetten met de wind meewaaien de adem pletten maar…

je ziet mij wel denken alsof ik aan iets aandacht wil schenken maar zo zit het niet het is een pose om te turen kijken zonder het denken te sturen leg ik het zichtbare in de luren en droom van wat niet is of ooit zal komen is het een gemis, kan ik het kopen of huren daar ben ik niet uit het hoort bij mijn kuren en voel dat het is, zo…