de kolk

niet dat zij zich verschuilt
voor mij, zij wil er niet zijn
zichzelf niet zien in de ander
of de spiegel aan de wand
ze voelt zich nederig, zo klein
steunend op de vloer, haar land

zwart spreidt zich over haar
vlakke huid, zacht van aard
met diffuus licht in slierten rondom
ooit is zij tot minder verklaard
in waarde; nutteloos en dom

zie hier de mens
die aldoor zo drijft op
verzwaarde wolken
en wat de zon ook doet:
enkel zij alleen boet, in
gedachten die jachtig kolken

afgekeerd

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 89