Alle inzendingen van KarelMaria

tussen zon en zee elkaar ontmoeten elkaar ont-moeten en alles mogen met een toetje nog erbij?…

een man een vrouw aan zee alleen hij ziet de zee kijkt naar de zon die er niet is zij ziet de storm die aantrekt in het westen hij kijkt naar haar zij kijkt naar hem een vrouw een man op een bank aan zee…

de klok vertikt de tijd tot ze zich vertikt wij gaan tot we ons vergaan…

of ben jij nog altijd voor mij een verre moeder ik voor jou een breekbaar kind zijn wij elkaars gemis elkaars ontbreken ik je molen jij mijn wind laten wij dan maar de wilde wintertuin verlaten de verdwaalde lichten in het duister de gestolde lavastromen de blauwe bloemen en samen in tijdeloze traagte terug naar de zomerende…

uitgewoond aan de tijd voorbij zullen wij dan elkaar ontmoeten in de wilde wintertuin waar alleen maar blauwe bloemen bloeien draag je nog je lange zilveren haren uitgewaaierd over je ranke blanke schouders kraken je gewrichten nog altijd harder dan de mijne kijk ik nog door watervalgordijnen dreigt het altijd donker nog of zijn wij…

als zwarte vogels niet uit wolken zouden vallen of uit bomen zelfs als ze niet laag over de aarde zouden gaan vliegen of zich te pletter zouden storten soms dan zou ik naast je blijven in de ontharde tijd maar nu moet ik gaan waar niemand me kan volgen intens alleen maar niet verlaten in dit koele nevelland rondom geen hoek of kant…

zon en zee kunnen niet zonder elkaar zonder elkaar schitteren ze niet tijdelijke wederzijdse verblindingen nemen zij erbij…

dit jaar zal ik je geen gelukkig nieuwjaar wensen ik wens je een gelukkig nieuwleven nieuwe schoonheid een nieuwe liefde een nieuwe zon in gouden schittering ontvouwt jouw oude boot zijn jeugdig hart ik wens je voor de rest van je nog lange jonge leven een leven vol vreugde vol geluk een leven zonder zorgen zonder ziek zijn zonder pijn…

diepzinnig dromen er de bomen en de bloemen bloeien blauw rode vogels wonen er verscholen in geurend gletsjergroen hun zang klaterende klanken een wilde bergrivier en wij de voorbestemde doden wij gaan - lichtvoetig samen - in wolkjes wervelend stof de tijd loopt hinkend achter ons aan in Meran…

weg van elkaar elkaar het dichtst nabij…

en de zon lichtend nog en rood verzinkt zelfverzekerd zeker van haar gouden opgang in de azuren zee…

een leven lang hangen aan één enkele boom en bij zon en wind en regen of in avondlijke stilte onbedaarlijk van andere bomen dromen tot de herfststormen komen…

ingeslapen in jouw slaap stierf onze droom een zachte dood…

ons schip zal de haven niet meer binnenvaren in een sterrenstorm is het vergaan de stilte zal geen storm meer dragen de stilte zal alleen maar stilte zijn…

onze tijd is nu voorbij ik werd weer ik jij werd weer jij toch blijven wij soms vertederd nog de tijd vergaan samen tot een van ons is uitgegaan…

en als je dan windloos de donkere haven binnenvaart zal hij staan waar jij voor anker gaat hij zal je gehavend van het schip zien komen en ontroerd naar jou toe gaan maar haar zal hij missen meer dan ooit de dichteres van tere wolkenluchten over zijn azuren zee…

de oude molen die traag zijn grijze wieken wentelen laat danst zijn laatste dans Quijote deert hem niet maar de wind die uit de hemel valt en over de donkere aarde liggen gaat…

zou ik met jou mogen willen dansen en als ik dat zou mogen met jou willen dansen zou ik je dan mogen vragen ten dans en als ik dat zou mogen jou vragen of jij met mij wil dansen en ik zou je vragen om met mij te dansen zou je dan met mij willen dansen zou je dan met mij willen dansen in de druilerige regen jij met mij dansen in de druilerige…

en als wij dan afscheid hebben genomen ik verloren het schip ben opgegaan zie ik jou traag en wankel naar de kade gaan zie ik hoe jij even stilstaat nog en kijkt met zachte vaste blik naar het nu al weggevaren verre schip…

de paardjes die gisteren nog met wapperende manen samen draafden door het land van tijdeloze dromen zijn al lang weer thuisgekomen zij grazen vredig nu en zonder spijt naast elkaar in de schrikdraadweide van de tijd…

wat weten zij die aan de kade staan zij zien ons hand in hand traag en wankel naar het schip toe gaan weten zij wat wij voelen als wij elkaar omarmen als wij hartstochtelijk zo lijkt het toch elkaar zoenen voor de laatste keer wat weten zij over ons nu wij blijkbaar scheiden moeten ik van jou mijn nooit gekende moeder jij…

de woordendanser danst zijn woorden op een verijsde koord hij danst ze op ijle hoogten hij danst ze in de wolken hij wil eindeloos leven hij wil zweven maar als één woord mis geplaatst het strak gespannen touw beroert volgt onverbiddelijk de val de val in donkere diepten of de val omhoog naar jou…

beminnen wij elkaar als vroeger nog zijn wij twee lichten nog van één licht passen wij samen nog in één gedicht of minnen wij enkel maar de weemoed weg zijn wij samen eenzaam nog of zelfs dat niet meer…

overlijden het lijden overstijgen…

kijken naar een slak kunnen slakken hangen in de lucht kunnen slakken zweven traaaaaagjes in slakkenzweefjesvlucht kijken naar een slak op een vensterraam slakken kunnen kleven slakken kunnen plakken en daarmee is het gedaan…

geen fado geen tango geen fandango meer voor deze oude danser maar schipbreuk lijden wrakhout worden in de wervelende weemoed van wellicht onze laatste storm verzinken terechtkomen thuiskomen in de donkere diepten van jouw saudade-land…

lees de stilte van het witte blad niet bezwaard met woorden lees zijn luchtige leegte lees zijn niets lees zijn alles gedicht zonder woorden het lichtste gedicht…

gezang van nachtegalen ontdoornde rozen op een kindergraf rose elle a vécu ce que vivent les roses l'espace d'un matin de tijd lacht oorverdovend zingen de nachtegalen…

wie rondstrompelt in de overbodige tijd volge de mens die zich verliezen kan in het tijdeloze…

zou het kunnen in de tijd blijven wonen de dagen gewoon hun gang laten gaan en alleen maar zijn de geur van lavendel van rozen van meidoornhagen doornen? de zang van nachtegalen het krassen van kraaien krassen? het koeren van duiven gevolgd door de obligate balts en het onvermijdelijk driftig paren vanwaar zo opeens mijn droefenis…