Alle inzendingen van KarelMaria

en de zon lichtend nog en rood verzinkt zelfverzekerd zeker van haar gouden opgang in de azuren zee…

een leven lang hangen aan één enkele boom en bij zon en wind en regen of in avondlijke stilte onbedaarlijk van andere bomen dromen tot de herfststormen komen…

ingeslapen in jouw slaap stierf onze droom een zachte dood…

ons schip zal de haven niet meer binnenvaren in een sterrenstorm is het vergaan de stilte zal geen storm meer dragen de stilte zal alleen maar stilte zijn…

onze tijd is nu voorbij ik werd weer ik jij werd weer jij toch blijven wij soms vertederd nog de tijd vergaan samen tot een van ons is uitgegaan…

en als je dan windloos de donkere haven binnenvaart zal hij staan waar jij voor anker gaat hij zal je gehavend van het schip zien komen en ontroerd naar jou toe gaan maar haar zal hij missen meer dan ooit de dichteres van tere wolkenluchten over zijn azuren zee…

de oude molen die traag zijn grijze wieken wentelen laat danst zijn laatste dans Quijote deert hem niet maar de wind die uit de hemel valt en over de donkere aarde liggen gaat…

zou ik met jou mogen willen dansen en als ik dat zou mogen met jou willen dansen zou ik je dan mogen vragen ten dans en als ik dat zou mogen jou vragen of jij met mij wil dansen en ik zou je vragen om met mij te dansen zou je dan met mij willen dansen zou je dan met mij willen dansen in de druilerige regen jij met mij dansen in de druilerige…

en als wij dan afscheid hebben genomen ik verloren het schip ben opgegaan zie ik jou traag en wankel naar de kade gaan zie ik hoe jij even stilstaat nog en kijkt met zachte vaste blik naar het nu al weggevaren verre schip…

de paardjes die gisteren nog met wapperende manen samen draafden door het land van tijdeloze dromen zijn al lang weer thuisgekomen zij grazen vredig nu en zonder spijt naast elkaar in de schrikdraadweide van de tijd…

wat weten zij die aan de kade staan zij zien ons hand in hand traag en wankel naar het schip toe gaan weten zij wat wij voelen als wij elkaar omarmen als wij hartstochtelijk zo lijkt het toch elkaar zoenen voor de laatste keer wat weten zij over ons nu wij blijkbaar scheiden moeten ik van jou mijn nooit gekende moeder jij…

de woordendanser danst zijn woorden op een verijsde koord hij danst ze op ijle hoogten hij danst ze in de wolken hij wil eindeloos leven hij wil zweven maar als één woord mis geplaatst het strak gespannen touw beroert volgt onverbiddelijk de val de val in donkere diepten of de val omhoog naar jou…

beminnen wij elkaar als vroeger nog zijn wij twee lichten nog van één licht passen wij samen nog in één gedicht of minnen wij enkel maar de weemoed weg zijn wij samen eenzaam nog of zelfs dat niet meer…

overlijden het lijden overstijgen…

kijken naar een slak kunnen slakken hangen in de lucht kunnen slakken zweven traaaaaagjes in slakkenzweefjesvlucht kijken naar een slak op een vensterraam slakken kunnen kleven slakken kunnen plakken en daarmee is het gedaan…

geen fado geen tango geen fandango meer voor deze oude danser maar schipbreuk lijden wrakhout worden in de wervelende weemoed van wellicht onze laatste storm verzinken terechtkomen thuiskomen in de donkere diepten van jouw saudade-land…

lees de stilte van het witte blad niet bezwaard met woorden lees zijn luchtige leegte lees zijn niets lees zijn alles gedicht zonder woorden het lichtste gedicht…

gezang van nachtegalen ontdoornde rozen op een kindergraf rose elle a vécu ce que vivent les roses l'espace d'un matin de tijd lacht oorverdovend zingen de nachtegalen…

wie rondstrompelt in de overbodige tijd volge de mens die zich verliezen kan in het tijdeloze…

zou het kunnen in de tijd blijven wonen de dagen gewoon hun gang laten gaan en alleen maar zijn de geur van lavendel van rozen van meidoornhagen doornen? de zang van nachtegalen het krassen van kraaien krassen? het koeren van duiven gevolgd door de obligate balts en het onvermijdelijk driftig paren vanwaar zo opeens mijn droefenis…

wij sterven ook gewoon bladeren worden weggewaaid vlinders worden weggeregend wij sterven weg stikken in de tijd dood gewoon doodgewoon…

het niets is niet het anders iets het niets is niet het niet iets het niets is pijnloosheid het niets is zijnloosheid het niets is oneindige ruimteloosheid het niets is eeuwige tijdeloosheid het niets is het oorverdovende oogverblindende adembenemende diepste van het diepste blauw ginds aan de andere kant van de horizon ach uit te kunnen…

en zo worden zelfs onze lichtste dagen bezwaard met leegte…

omhooggaan op een asfaltweg op een steile asfaltweg je gaat niet recht omhoog je gaat schuin omhoog schuin links schuin rechts schuin links zodat je ademhaling gelijkmatig blijft zodat je spieren zich spannen zonder pijn omhooggaan op een steil stenig pad je gaat recht omhoog je zet je voeten vast op uitstekende stenen omhooggaan op een…

mijn bomen bloesemend in blauw mijn doden in de grijze grond vergaand vergeten…

verzinkend in onze duisternis weten we de wereld wijken wat van de wereld rest het ruisen van de regen het suizen van nachtelijke treinen die door onze dromen glijden de warmte van ons eigen nest…

hier te liggen in dit warme zachte bed zo zonder pijn te zijn enkel maar te zijn…

de troost te weten dat ons lijdend lijf zijn weg naar de eeuwigheid wel zal vinden…

ik hoor de regen vlagen over ons huis de stormwind rukt aan onze luiken en ik weet je buiten in het donker ziek je jaagt je wagen door het zwarte water vechtauto's schieten jou voorbij jij rijdt verder door de nacht naar die altijd luide stad ik wacht…

te gaan in het waas van witte bomen intens alleen maar niet verlaten al één…