Alle inzendingen van Katelijn Vijncke

kiespijn wacht niet. afzien baat niet. buikligging misschien en achterom kijken? buitengewone knuffels bestaan wijselijk; ze zijn in de huid geschreven door die ene wijze uil die zijn blik op mijn schouders tikt en in zijn hoop mij in een potje yoghurt legt waarin ik kan drenken, mijn mond bijt minder; verdoezeld dat…

brandstichting voor de neus. bange buik en wijde ogen geraken verstrikt met elkaar. vuur dichtbij warmt het raam op. auto’s ploffen als kastanjes. onmacht dirigeert de flatbewoners geluiden keren in nachtgewaad langzaam tot rust elk vuurtong krimpt, sist een groot risico uit. bijvoorbeeld ik in rolstoel…

losgeweekt in het nachtkleed reist ze van kust tot kust mee tot een ommezwaai in vertrouwen. op het keerpunt van een unieke wind klikte de stille romance goed. een weldadige dikke boom keek door het donker raam heen. op het nachtkastje scheen warm licht van het ogenblik. gevel en comfort riepen : rep je voor het elan, want met koele…

korte nek duiker. schuivende trein in waterafstotende veren. eend met pielen, nekjes nog ingetrokken peddelen tot ze duiken. zwemvliezen beschilderen het water schoner in een rimpelende stilte. camouflerend vederkleed waggelt naar het donzen nest uit haar borst geplukt. kwaakt goedkeurig naar nagelaten wending als een…

drie lagen volle gloed drie liters lege spijt mis je na de regen geneugten zetten de deuropening op een kier puur als het nippen en het flamberen van je thuiskomen…

kopje thee uitgewist voorbij de grens, de lijnen buiten het fotopapier. was het wel thee? ze boog zich het beeld uit, haar arm reikte weg oud gezicht, blij bleef jonger lachen, mondhoeken geknipt om niet te vergeten steeds maar herbeginnen het dartelend kijken naar wie ze was en is; haar lippen blijven - mij winnen.…

Het kleurrijk wachten werd donker geduld tot een peutermond uit Kazachstan een kus rood gaf in het langdurig huis en het gesprankelde niet meer hoeft weggeslikt.…

alleen een eindje verderop als een kind op zijn driewieler net uit het zicht is verdriet onuitwisbaar evenals je gulle lach die ik bedenk op je doodsprent te vroeg verschenen je ziet je er wat engel uit en nu ben je echt die geluksbrenger aan de sterrenhemel naar wie we uitkijken. bij nacht en klare dag.…

toekomstwijze in tijd geleende kennis die uit het onrijpe groeit op zoek naar juister en dieper dan de zon die zo oud klimt dat ze iedere dag haar treden telt en ze steeds vergeet ook in de winter spant het hoofd zich in boeken van het ijsbloemenraam door het donkere heen en weer de lamp volgend tot het hoofd moe is en zich gewonnen…

opgelaten krantenman en briefschrijver geruststellend en beschermend leveren in vochtige warme zomervlucht kind gluurt voortdurend de post open zusje komt zo via mama’s buik langs het geboortekaartje afgeleverd in het moederhuis de vakantie is nu zelf op reis naar het spelen met het zusje met leuke poppenkleren en het verlegen wiegen…

littekens worden in een ruk opengereten tot een opgeluchte trage typ-machine. letter na letter heelt ze verse wonden waar pijn een handicap wordt. hang ik maar wat in woorden boven het gras tussen twee bomen gebonden aan het touw dat nooit kan breken onder het zuiver gewicht van het lezen en kennis als krieken op te eten.…

baardhaartjes zijn welkom. kleuren omringen mijn geest in nevelparels en je gezicht spreekt een Kandinsky dat roze vlekken over mij uitstrijkt. ik wil oprecht goud zijn, als je kan doordringen met pastel en mij erna in een geeloranje gloed streelt, laat ons dan samen baden in het pure karmijn. het liefst in een hechte cirkel.…

de rotswanden hechten zich aan diepte keien liggen opgetogen onder de waterval, als delicatesse van wilde natuur proeft hij hoe zijn voeten te bewegen. een drankreserve hangt nog in zijn stapritme en in zijn huid zitten jaarringen van pijn, maar een rustpauze werkt als een beitel voor tintelende hersenspinsels en vingers. in uitgehouwen…

vloeibare kleur, lintmeter en een alpenhoorn op een virtuele reis als tussenstop neemt ze in haar fauteuil de maat op met een grote elegantie gipsen en accordeon trekken op tocht tussen Zwitserland en het mondaine Versailles met een bijencocktail gekruid in de blender zit ze geheel onderuit de pointe is haar bestaan nat…

ijs in het schilderij als witte pels onder schaatsers die compositie is een begaafd portretkunst zij scherpt het hoofd bladstilte sijpelt ijl binnen als warme stippen schaduw trekt blijmoedig over het platteland dat uitgeslapen ligt velden vormen fietstochten langs een rustig bestaan en brengen appels mee blaren helen…

mijn eerste pop behoed in de kelder tot in de hoekkast leeft nu naast een koek In een kinderhand taal spreekt zonder hapering in tijd en relatie die in rolstoel een leuk ritje maakt schillen en appelsien verdeelt in partjes sap dat langs vingertjes kittelig aan mijn kin als geboren gave zorg delen ze pakt haar zindelijkheid op…

aarde laat mens over zich heen lopen, het jeukt aan haar korst. ze pruttelt in kokend schuim, over de rand beweegt een hoed, flanerend pantoffelheld op straat. stormwind van uitlaatgassen verregent alle kracht, ik zak ineen als natte leem, beef op dit mensdom, ondergedompeld in bad zie ik vingers in de lucht. door beraden…

zoldervloer rondvaart in het duister fijnzinnig roeien 400 jaar onder webgolven in een opbergdoosje de verbeelding van muzikanten onder de koekoek een pittoresk meesterproef op de schoorsteenmantel visuele luciferstokjes wel duizend gezichten ontiegelijk broos in een bliksemschicht laait een verre wijnboer op gekluisterd aan…

timmert vang aan massaal schrap binnen splijt het barre klimt in bloei koelte vliegt in vlokken aan flarden luidkeelse waai welt op in grasmaand storm van groen bestemde kleur blij aangeland…

gestrekt naar hoger herademen twee ranke wenskinderen hun kleur, door een rode silhouet spreken ze open vuur. ze nemen elkander mee zonder aanraking, stijgen boven de horizon tot achter hen een nieuwe diepere verrukking zacht pronkt.…

opgedweept in golven bruisend meebewegen intens verzwolgen in eenheid kozen in het witte schuim niet in ‘t zand bijten alleen het duiken en verfrissend boven zee komen opkijken naar ’t goede. verder vooruitzicht in zichzelf brengt hen als kinderen in de hoogste hemel tot buiten de aarde.…

blad verdwijnt in woorden letters druppelen de inkt blauw op de vlonder in een hoek op een pruimenpit liggen spatten als zinnen verfrommeld in te drenken ze zinderen na in een hoofd deinend in de strandstoel met een pen die uitliep door de zwoelte en de golven die zee schrijven om te vergeten…

het hoofd dat vrij is en hoog springende voeten in telgang is een voorgift. een rode paradijsvogel komt in stijl aangestoven op de rots, zijn echo in cadans. tussen bomen en plannen zijn kleuren gesmeten om strakke mond die op de knie rustig rust. gepeins in gras een gele vlek glimlacht. aan flarden openkrabt…

rozenstraat, gezichten getekend. ontpopte naakte vrouwendijen open, borsten smelten bijna voor d'ogen. man trekt cirkel rond haar navel. boek zwemt in een spiegeling van licht op de tafel. hij ziet een trap door het raam, plukt een bloem, een tulp misschien. niemand mist er een. slaat snel het blad en de hoek om…

de zon erin laten lezen letter na letter gelepeld, straal na straal ingebrand als een diep optimisme. steeds met open armen om het geluk op te tillen en het warmte te noemen. al kuierend langs het strand en je eigen getij waar plotsklaps een kwal je in de teen bijt. geef dat beestje een pot voor zijn etter in te uiten. binnen…

heerlijke prentenboek, afgesnoep en uitgespit. research! ingevulde tekstballon onder lampenkap in de tweezit languitliggend idee ondergedompeld bij een vrouw met een mond van een man zoenend in de nek. roos op koffietas blijft stil diep rood in haar hand terwijl een traag kwijtspelende sjaaltje door witte ridder.…

daken kleuren roodbruin in het land, bomen kijken er verliefd door vensters op zoek naar nog wat warmte binnen, ze vertakken zich als nesten of ze in de herfstzon kleintjes verwachten. de beige muren van Pontoise steken af bij de sapgroene, cadmiumgele velden boeren schuifelen niet in dit schilderij, Pissaro heeft ze allen in bed gestopt…

meesterdichters der lage landen bij de zee, waar het zilte nat en de rivier zo diep en lang samen gezond verstand bereiken. passie golft het uitgelezen gezelschap in zeebewegingen, de hotelschool deint tot orde en hoge waardering uit in het buikje vol tafelen. een afwijking maakt schipbreuk op het feest dat onbevaarbaar…

tranen breken mij open onder de bladertooi aan het ruige klif. op een Scandinavisch scheer verkorrelt het bittere water eenzaam in een vliet, verkrampte lucht bokst tegen het licht en ligt erna zalig te wezen. ik ben het die geluk proeft en het helder weer meebrengt als lachende kinderogen. donker abrikozenhuid is het palmares…

het dorstig renpaard volgt een waadvogel verwaand spoort de pikeur zijn onwillig lamoen terug in de piste waar verdwaalde woorden hoefafdrukken in het zand daar spreekt je pen en schrijft je tong tekens door het rennen uitgewist opnieuw het zicht en jaarringen scherpen de tijd die uitgerekend in papier verdwijnt…