Alle inzendingen van Kees

Verlaten hangt het oude steigertje tegen de oever terwijl de milde trage najaarsrivier het afkoelende water tegen haar kuiten fluistert het getij keert droef; er ruist een regen in het riet die voor nu en later de zomer van de dagen sproeit in de geel verkleurende verte loeit nog éénmaal een laatste koe het vertrapte gras en ook de zomer…

Een zacht ruisende wind over niet afloopbare velden vlaktes van vergeten helden kraambed van tulp en hyacint aan de kim het gekrulde duin een overzeese achtertuin Ze schouderen in het bed het frisse groen op de flank de zware toppen fier en rank gekleurde hoedjes opgezet bloemenpracht van hart tot rand buigend voor passant en klant Zo…

De fluwelen streek van oude meesters beroert al lang het doek niet meer het bronzen vlas omgord met heesters wuift slechts op velden van weleer. Statige steden langs verzonken wegen worden langzaam van hun trots ontdaan de boerenbede om zon en regen de Vlaamse trots in een hard bestaan. Het is verdampt in de vooruitgang alleen in omzien…

Nu de wind het verlangen aanwakkert en de lage vale zon de randen van jouw beeld zo betovert, bij elke blik die je met mij deelt, nu dooft mijn levensvlam. Slechts wakkert er nog een schemerdans, een waakvlam voor het wintertasten. Een takje naast de stam. Als bladeren dansen de jaren van jouw bestaan onrustig om mijn hoofd. Zo zichtbaar ongrijpbaar…

Een wakend oog, mijn opstaan er zijn geen grenzen aan de dagen heldere nachten bij volle maan vetverchroomde volle magen Een starend oog, mijn leven er hinkelt een treurwilg door het beeld vage zaagsporen, achtergebleven onze huid als behang verspeeld Een slapend oog, mijn dood er roest een spijker in mijn hart verzwolgen in de moederschoot…

Ik word ouder en dat is op zich niet verwonderlijk. Maar wanneer ik op een canapé lig, die ik zelf niet bezit en een sigaret neem uit een dure, ivoren doos, die niet bij mij past, besef ik, dat ik al veel tijd verknoeid heb en dat het in de toekomst net zo gaat al kan ik dat niet zien. -----------------------------------------------------…

De generaal was zo ontzettend knap Dat hij aan een stuk door bleef promoveren. Zijn sterren konden niet meer op zijn kleren, De tussenruimte was gewoon te krap. Handwapens stonden woest te salueren, Drietrapsraketten vielen van hun trap. Een sterrenstralenkransje ging als een klap Op elke vuurpijl rond zijn pet roteren. Zo'n man was dat…

Na een flinke regenbui komt de regenboog, hoog aan de hemel te staan met al zijn mooie kleuren. na jouw dood komen alle mooie herinneringen kleurrijk naar boven zo zuiver - zo vol liefde zo helder - zo intens. Hoog aan de hemel staat de regenboog. Nu al onze tranen. Als symbool voor jou, voor wat je ons in je korte leventje gegeven…

Een topcouturier uit Almere, ontwerper van officierskleren, kreeg toen maar de schuld: 'Uw plicht niet vervuld, dit pak moest Jan Blom camoufleren....'…

Een limerickdichter in Vlijmen dacht, toen er niets meer viel te lijmen: 'Hoe moet ik Chirac, George Bush en Hussein in vredesnaam met elkaar rijmen...'…

'Geen armoe, stel dat ik zou stelen. Laat rijkdom mijn ego niet strelen. Ik vraag, als dat mag, slechts brood voor één dag en maak mij bereid om te delen.'…

Hij komt altijd onverwacht, bij ziekte of een ongeluk. Als bij een adrealinestoot, heel helder en fel. Het is de dood. Misschien volgt daarna een hemel of een hel? Of je ziel komt terug in een ander leven? Niemand die dit weet. Dus als hij komt probeert hem niet te vrezen. En leef nu wat je hebt te leven.…

Oorlogen heersen overal, het is werelds grootste gezwel. De voedingsbodem is armoede en geloof, maar voor vrede is iedereen doof. Ze geloven allemaal in dezelfde Heere, maar blijven elkander toch bezeren. Bij die gedachte schieten mijn ogen vol, bezit speelt ook een grote rol. Hoe kunnen heersers van hun macht genieten, als vele mensen hiervoor…

Het is donker, toch is het dag. Terwijl de regen naar beneden klettert, een lammetje om zijn moeder mekkert. Het is donker, toch is het dag. Een moeder geeft haar kind een hint, deze schuilt tegen haar aan onder de paraplu. Het is donker, toch is het dag. Een koe staat met haar kop boven de sloot, haar kalf zuigt aan haar uier. Toch…

Het is moeilijk, om in een rijm, of een gedicht. Het iedereen naar de zin te maken. Soms denk ik om ermee te staken. Mijn gedachte is, hou het simpel, hou het leuk. Anders krijgt de ene lezer rimpels, en de ander lacht zich een deuk.…

Een hemel op aarde, voor velen een hel. Door pijnen getergd, geluiden te fel. De weg terug is als lood, zij misten de boot. de enige kans op rust, is enkel de dood.…

In de berm ligt een speelgoedbeer. Uit zijn buik hangen de houtwol darmen, toch sluit een kind hem in zijn armen. Op zijn gezicht een glimlach van geluk, maar het beertje is nog stuk.…

Als gekken rennen ze achter een bal, en lopen in de media-val. Want hoe je het ook benadert of ziet, het is geen sport maar commercie. Ze gaan er zelfs voor over lijken, als je slaagt behoor je tot de voetbalrijken. Je ruikt niet meer je eigen stank, miljoenen staan immers op de bank. Je mentaliteit die was niet pluis, menig tegenstander gaat…

Hij is het die zegt dat wij niet moeten zeiken over de honderden mensenlijken. Hij is het die zegt dat wij ons niet moeten hinderen aan de dood van honderden kinderen. Hij hoort vast niet de noodkreet, die vooraf gaat aan heel veel leed. Degene die dit alles niet interesseert, is hij die de wapens levert en fabriceert.…

Ring, heel fel, klinkt door de ruimte deze bel. Ikke zeg het maar. ............................... Ikke niet weten. ............................... Ikke begrijp u niet. ............................... U niet vloeken. ............................... Ikke u niet verstaan. ............................... Sorry u begrijpt mij niet, Ikke is…

Open en dicht, donker of licht. Warmte of kou, man of een vrouw. Gelach of gezeur, het komt allemaal door de deur. Soms sluit hij voor straf, voor enkelen de omgeving af. En behartigt zo onze belangen, om door de etmalen heen, in de opening te blijven hangen.…

nevel weefde om mij dromer laatste dagen van de zomer een gespikkeld zonnevlekje met een snavel en een nekje zat zo in het algemeen wat te fluiteren voor zich heen ondertussen, keer op keer ging zijn kopje heen en weer alsof het verwonderd dacht: ‘waarom fluit die spreeuw zo zacht?’ ‘ik ben dichter, beste fluiter dus een even rare…

Met menig stad heb ik je vergeleken, ik raak nooit op je uitgekeken. Dit kostte mij een menig duit, steeds viel het in jouw voordeel uit. Je schoonheid waar sommigen van balen, vind ik juist je kracht uitstralen. Buitenstaanders laten het niet merken, maar zien hoe hard de mensen in jou werken. Allemaal hebben ze eelt op hun klauwen, en een…