Netgedichten

netgedicht (nr. 414):

DE SPREEUW

nevel weefde om mij dromer
laatste dagen van de zomer

een gespikkeld zonnevlekje
met een snavel en een nekje

zat zo in het algemeen
wat te fluiteren voor zich heen

ondertussen, keer op keer
ging zijn kopje heen en weer

alsof het verwonderd dacht:
‘waarom fluit die spreeuw zo zacht?’

‘ik ben dichter, beste fluiter
dus een even rare snuiter

daar ik als een zonderling
langs de straten deuntjes zing

en, ver weg van de natuur
deelneem aan patat-cultuur’

waarop hij mijn geoffreerde
stuk patat grif accepteerde

en daarmee tot mijn verdriet
haastig het terras verliet

ook mijn zomerdroom verdween
‘k nam mijn fiets en fietste heen