Alle inzendingen van Kerima

Jij gaf me een roos in vervlogen tijden. Ik plukte de tranen, dag na dag. Ik zocht naar een wens, in elke roos verborgen. Wat ik slechts vond was het gemis in de nacht. Enkel de vaas staat nu nog op de kast. Er is geen bloem meer die daarin nog past. Eén iemand is nu wel tevreden en niet zomaar, zonder reden. Want in die…

De weg daalt tussen huizen, ik zoek langs afwerende muren naar alles wat ik ben. Gesloten vreemden achter deuren In de grijze avondrand jagen mijn schaduwen me achterna wanneer twijfels de steegjes slopen van de grauwe nacht. Verscholen mensen achter ramen De stilte zoekt een weg in mijn hoofd, het bloed kronkelt over de dorpels…

Laat me zwijgen wanneer mijn mond bittere tranen kust, diep geborgen door de tijd Laat me vluchten wanneer mijn tranen gekwetste gevoelens bereiken, gebroken maar nog warm door de tijd Laat me voelen zodat de laatste pijnen kunnen geheeld worden wanneer ik zwijg Misschien leer ik nog ooit eens omgaan met mijn kreupele aanwezigheid…

Voor de tijd verloren ging, schommelde jij op de zelfgesponnen wind Blootsvoets ontvouwden zich duizend sterren op het gezicht van het kind Hoger, steeds hoger kriebelden jouw tenen de pasgeboren nacht Suikerzoete wolken glimlachten vertederd om jouw hemelse lach Eindeloos zoefde de maan mee langs jouw wapperende haren…

Soms zing ik de contrasten weg in mijn leven en neurie zachte woorden, zo licht als de dagen. Dan lijk ik op de lente en strooi een heldere glans over de morgen, ik voel me door de balsemwind geborgen. Soms, heel soms, verbeeld ik me de zomer, ik kan de tijd met mijn lach vertragen en word als een vlinder van bloem tot…

Angstkreten rennen door de diepte van m’n ziel. Het vuur raast onblusbaar. Vlammen verschroeien mijn hongerige schedel. Rond mijn graf woekert alleen nog maar brandnetel. Een walm propt zich vol met verstikkend zwart geween. Letters zinken voor eeuwig weg onder mijn zware kleed. Geen rivier kan het razende vuur tot eindeloos schreien…

Ik vraag je naam Je bent zo bang Je kijkt me aan Je zwijgt al zo lang Je gezicht is van hout Ik voel je beven Je wangen zijn uitgehouwd Je bent het wenen Je lijf is zo moe Je wacht op het gillen Ik kom naar je toe Je lippen gaan trillen Je handen zijn koud Je laat een traan Je ogen zo oud Ik raak je aan Je noemt je naam Uitgeblust…

Wanneer de zee ’s nachts volloopt met tranen, rukt en raast de storm door de zandloper van mijn maangestalte. De wind verslindt mijn verbrijzelde wangen en draagt mijn hoofd naar het koude deken dat golvende schaduwen overdekt. Op klanken van het kerend tij huilt de regen eenzaam verder. Stilletjes ebt de grens weg en jaagt me verder…

Je zegt dat de rozen van vandaag zijn uitgebloeid, dat de herfst loopt te wenen in de schaduw van je lijf Je zegt dat de stilte nader is dan de troost in mijn armen, dat mijn adem muren bouwt tussen verdonkerde dromen maar als ik nu zeg dat morgen weer zal komen, dat droefheid en intens gelukkig zijn samen horen maar als ik nu vraag…

Jij kleine slaper met je stille ogen De lente is je vriend Sprankelend zijn je dromen Jij wilde vogel met je schalkse lach Onstuimig in je zomer Krachtig in je vleugelslag Jij mooi mensenkind met je eigen lied Helder in de herfst Zoekend naar je eigen stem Jij lieve, kleine engel Als sterren in de winter Meedragend in mijn hand…

één voor één breng ik de rozen, ik kus ze wakker uit hun droom alsof ik nooit heb liefgehad één voor één draag ik de blaadjes, ik strooi ze stamelend over jouw naam alsof ik nooit gefluisterd heb één voor één bewaar ik hun geur, ik droog ze ademloos in de wind alsof ik nooit gestreeld heb één voor één kleur ik mijn tranen rood…

in eenzaamheid verdwijnen kleuren als tranen gaan rillen in mijn gespreide hand in donkerheid doven mijn ogen als strelingen huiveren in de laatste samenzang door uitgeputte woorden verdwijnt het leven als mijn hart stuk gaat springen in wat mij lief is door verwrongen schaduwen zwijgt de tijd als mijn adem gaat rusten in wat voor…

‘k Was voor jou niet meer dan een manier van ontvluchten en ik, een kind, ik wist niet beter, wist niet dat jij in het diepste donker je vleugels zocht. ‘k Gaf mijn glimlach aan de stilte, een stilte waarin leugens zich nestelden en jij, zwaar gewond, jij wist niet beter, wist niet dat ik geen andere ogen had om de waarheid…

Steeds als de stilte mij met woorden vult, rijgen mijn handen de tranen aaneen. Zwarte kralen vallen op de grond, over mijn gezicht glijden ze één voor één. In de pijn verloren raap ik de woorden terug op, tussen tranen gevallen, zijn ze verhard tot steen. Met geschramde vingers breekt het touw, mijn koude hand legt de stilte…

Ik draai me om, geef een vlugge kus op je wang - dag jij - Je glimlach blijft maar brengt een stilte in je ogen. Ik ontvlucht je gewilde handen, vermijd zo het naderend afscheid. Even dat moment van onzeker zijn, van pijnlijke, zoete geuren, van neerduiken in een vreemd, warm gevoel. Ik draai me nog een keer om, Zacht streelt…

Wanneer ik zal gaan, wil ik geen tranen op je gezicht. Denk aan de lichte dagen die ik heb liefgehad, hou van mijn dromen ook al was ik nog zo zwak. Wanneer ik heen zal gaan, wil ik geen duisternis in je ogen. Denk aan de fluisterende nachten die ik heb gedicht, open mijn stille woorden ook al verlang ik naar het witte licht. Wanneer…

Afgedwaald in deze wereld denk ik aan een ander land, luisterend naar mijn ademhaling strompel ik net tot aan de rand. Woorden rekken zich door mijn ribben heen, zinnen buigen zich over mijn romp, bewegend naar de overkant, liggen gedichten reeds te wachten, onbeweeglijk in mijn mond. mijn hoofd wacht enkel nog op mijn…

Een lenteduif draagt het licht van de zomerzon op haar hoge vlucht.…

Ik mis je, Ga door het licht, Er valt een ster uit mijn droom Ik ben stil, Sluit mijn ogen, Er valt een blaadje van de boom Ik voel je, Zwijg de woorden, Er valt een streling uit mijn mond Ik ben blij, Keer naar de zon, Er valt een traan op de grond Ik mis je In de stilte van de sterren In het zacht gekleurde licht Ik mis…

Ik sla mijn dag in verlangen open Een lieve, kleine vogel vliegt net voorbij De ochtend opent haar zachte dromen Het zwerven verstilt ergens diep in mij Ik bevrijd mijn vleugels in gedachten Woorden zingen lichtjes in mijn keel Dauwdruppels kleuren de koude nachten De wind schildert warm met een penseel Ik vind mijn glimlach in de morgen…

Breng me morgen naar het strand De laatste avond vertelt haar verhalen, geen herinneringen meer Er is hier niets anders dan de wind. De tocht stelpt het bloed in mijn hand, het ademhalen doet zeer Schelpen zoeken een lege plek. Het graf richt zich op, de stilte valt, geen enkel verweer Ritmisch trillend beweegt mijn blik. Duisternis…

Een vlinder vergeten Een vogel in de lucht getekend Een zwaluw zonder zomer Een lied geruisloos vervlogen Een korrel zand Een stilte verdoken in mijn hand In het zwijgen van de regen Het dansen van de wind In het strelen van de hemel Het dragen van het leven In het zoeken naar het kind, omarmd door het licht, zal ik krachtig vliegen…

Ik kijk naar mijn gezicht wroetend in de tijd, verborgen hoekjes en kantjes, ongrijpbaar voor mezelf ik verdwaal af en toe, verlies mezelf uit het oog, mijn tranen heb ik nog steeds in een zakdoek geknoopt geen enkel geluid beweegt, het zout kleeft aan mijn dromen, ik gom de windstilte weg, de tijd heeft mijn benen gebroken ik stapel…

Geboren onder de zon gaf jij mij de mooiste roos, ik bloeide zo uitbundig dat ik mijn twijfels overwon Slapend onder de nacht begreep ik het geurend beminnen, ik verdronk zo in jouw armen dat ik droomde diep van binnen Ontwakend onder de maan kwamen de sterren los van de hemel, jij dronk zo van mijn huid dat ik danste door jouw naam…

Ik zou willen roepen, schreeuwen, gillen Ik hou van je maar ik voel me leeg, zo leeg van binnen. Mijn handen beven, een krop in mijn keel Ik heb je nodig zin om me neer te leggen. ‘k Sluit mijn ogen, mijn gedachten rusten op tafel. Mijn hand wil niet meer, niet meer bewegen weigert, weigert te spreken. ‘k Ga er niet tegen in…

In duisternis verborgen blijven leugens bedekt. In wijd open ogen wordt bekende pijn gewekt. Traag wordt de waarheid, lokt de dood in mijn hart. Angst breekt vertrouwen, sluit mijn handen vol smart. Vochtig wordt de stilte, heeft de liefde onteerd. Zwart wordt mijn lichaam, de duisternis daalt neer. Door de woorden van morgen bereiken…

Ik voel me enkel in de stilte thuis, ik ga er steeds maar heen. Ze lokt me met haar schaduw, met fluisterende stemmen van fluweel. Ik kan daar schuilen in verzonnen dromen, in helder licht dat ik heb verloren. Starend naar de chaos in mijn hoofd, luister ik naar mijn tranen, zo rusteloos. Woorden wandelen er op kousenvoeten, struikelen…

De stem van mijn hart waait hoog boven de onbewogen straten. Ik zie neer op een kille nacht die de stad doet wankelen onder haar eenzame kracht, de echo van de wind blijft zich onbegrepen herhalen. Hongerig roept mijn stem langs de trillende ramen. De donkere huizen zijn doodop en deuren blijven gesloten voor mijn zacht geklop,…

Een diep verlangen naar het eindige kruipt traag en wenend in dikke strepen naar de stilte van het oneindige In het vragen naar vergetelheid kan de nacht mij vinden, een vuistgroot op mijn kussen, er ontbreekt enkel nog een afscheid Sterfelijk vergruist de rand van de dag nu voorgoed, geluisterd en diep gedacht schrijf ik de woorden…

Wanneer ik ga slapen heeft het licht mijn huis langs de ramen verlaten. Zonder afscheid schuifelen mijn vermoeide voeten naar de lege achterkamer. Ik sta stil en twijfel of ik samen met de duisternis wil verhuizen. Met langzame ogen staar ik in het schemerdonker en hoor enkel verre, vergeten geluiden. Herinneringen overspoelen…