Schuilen in schaduw
Ik voel me enkel in de stilte thuis,
ik ga er steeds maar heen.
Ze lokt me met haar schaduw,
met fluisterende stemmen van fluweel.
Ik kan daar schuilen in verzonnen dromen,
in helder licht dat ik heb verloren.
Starend naar de chaos in mijn hoofd,
luister ik naar mijn tranen, zo rusteloos.
Woorden wandelen er op kousenvoeten,
struikelen over de eenzaamheid,
vallen als tere druppels in de kleine holtes
van mijn stil en ongebonden zijn.
In de stilte kan ik leven,
ik kan daar zijn zonder beven.
Niemand die me daar kan kwetsen
of mijn lijden in leugens kan schetsen.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid