Alle inzendingen van LadyLove

dat ze slingert en eindeloos lang doet de één glimlachen het maakt de ander bang schaduw glipt door beider handen haar omarmen heeft geen zin stilzwijgend vervolgen zij hun reis van het einde naar het begin…

vol verlangen me laten vangen door de regen kwam haar plots tegen zo op de fiets voelde ik nog niets eerst een spat toen zeikus nat vol verlangen laat ik me niet meer vangen want vanaf nu ga ik naar buiten met paraplu…

met rozenblaadjes tekent hij over haar naakte lijf het voelt alles behalve liefdevol gezien haar lijf dat kronkelt over de vloer zij wijt het aan brandnetels langzaam rolt ze zich op met benen tegen haar schoot gedrukt er volgt een ijzingwekkende stilte die niet te doorklieven valt met welke vorm van liefde dan ook…

de dood is een allemansvriend hoezeer ik hem ook buiten de deur heb weten te houden hem niet op facebook heb geadd laatst nog ruzie met hem heb getrapt waardoor ik dacht nu heb ik je heeft hij mij toch te grazen genomen voorgoed ben ik ingeslapen maar proost op jullie vanaf daar waar de zon voor altijd schijnen zal…

geen namen nee namen werden er geen namen genoemd alhoewel nummers wel nummers nummers werden er afgeroepen staand in rijen van tien leven geen leven nee er was geen leven er werd overleefd jouw leven of 't zijne het kon de hogere macht niet schelen werk te werk gesteld met verstand op nul blik op oneindig aangezien het werk…

geboren als vlinder ontpopte zij ook nu evenals lang geleden, toen zij van de verboden vrucht geen hap durfde te nemen na het lange wachten mocht zij eindelijk schitteren, ongedurig om elkaar heen dansend kon zij haar geluk niet op al gauw verscheen er krakelee op de vleugels die ze met alle liefde wegpoetste zij kon immers de hele wereld…

laat ik me overvallen door de schemer die me meeneemt op strooptocht naar daar waar muren oren hebben spiegels vervagen bij één blik gordijnen altijd zullen wapperen in het kaarslicht van de ziel…

zwem je stroomopwaarts zorgvuldig in het ontwijken van obstakels als 't even kan neem je de kleur aan van die kwaliteit is je op 't lijf geschreven leun je lenig als je bent met alle winden mee maar jij, geen vis noch een kameleon noch een blad aan de boom die jou dreigt te verliezen in het gouden ochtendlicht…

Even zag ik je lopen Dré, een jonge man met aan de ene hand een kind, een ander kind er achter aan, en in de andere hand een tas vol vuurwerk Maar nee, je was het niet.. Even zag ik je weer zitten Pieter aan het water, genietend van een broodje paling en een biertje Ik knipperde met mijn ogen, je was het niet.. Terug thuis bij Jan…

stilte valt vanuit haar ooghoek over onuitgesproken woorden haar blik op oneindig het bestek onaangeroerd naast het bord verlichten kaarsen een te vroege schemering waar weemoed verborgen ligt onder het met zorg uitgekozen tafelkleed voor deze speciale avond schaduwen dansen op de muur…

in ongelijke tred loop je met blaren op de ziel niemand die het ziet of toch iedere keer valt je masker in duizend stukken nog voordat je gaat zit het er weer op gelijmd dankzij honderd tranen tot de maan haar entree doet vlucht je ongemakkelijk de nacht in…

de verveloze muur, de verwelkte bloemen, wie is zoveel vergane eenvoud waardig tenzij een ongenode gast... de onzin stapelt zich op, mijn ooglid trilt bij het lezen ervan, ik val haast ten prooi aan Forest Whitacker-eye toch verven kwasten niet zoals vroeger toen alles eens vanzelf ging en zeker geen uitleg behoefde krullen zinnen…

speel dan Shehab, speel laat jouw gitaarspel verhalen over de stad waarin jij bent geboren waar liefde ooit de voertaal was verbroedering leidde tot diepe vriendschappen kinderen vrijuit speelden nog te onbevangen waren voor een wrede waarheid vol haat, kom Shehab speel verhaal over jouw mooie Aleppo…

het is weer die tijd van het jaar waarin er gesproken wordt over gezelligheid warmte harmonie saamhorigheid verwantschap maar wat als wat als je familie niet de jouwe wil zijn of je negeert of je ooit verliet zonder één woord of je ziet jouw dierbare het verliezen van het leven laten we laten we vooral lief zijn voor hen die het…

nog altijd zoek ik naar de voetstappen die jij hier achterliet stuk voor stuk raap ik ze op stel ze veilig voor het geval tot ik daar ben aan de vloedlijn en je voor eeuwig nakijk…

stroomt door mijn haren en neemt al mijn gedachten mee in ondergelopen wegen vissen springen op zij spelen krijgertje zo hoog waar de maan niet schijnen kan slaan ziellozen op de vlucht zij zoeken hun heil daar waar wij nog niet rijp voor zijn het kleurt de winter blauw…

met een rugzak vol geheimen ben ik na omzwervingen aangekomen daar waar men van zegt dat het 'n tolerant land is waar mensen zoals ik mogen zijn wie we zijn en mogen lieven vooral mogen lieven wie ik het liefst lieven zou in de opvang aangekomen is de spanning duidelijk voelbaar noodgedwongen zit ik daar met degene voor wie ik mede…

met pijn in haar hart schrok ze om vier uur 's morgens wakker het kussen nat van ongeschreide tranen resultaat van het geleverde gevecht de avond ervoor ze hield te veel van hem…

als zand glip je door mijn handen hoe angstvallig ik je ook probeer vast te houden breng mijn tranen naar zee vraag of hij ze in bewaring wil nemen tot de tijd daar is om het zonnestralen te laten regenen…

het heft staat fier rechtop schuldige letters sijpelen traag over woorden van liefde zij stierven een vroege dood daar egoïsme de voertaal bleek…

wie vertelt mij wie ik lieven moet van welke sekse of welk ras van welke huidskleur oogopslag dik of dun donker of blond introvert of extrovert wie vertelt mij wie ik lieven moet die keuze ligt toch zeker wel bij mij in landen zoals Irak Iran, Egypte, Syrie, is iedereen hetro mannen en vrouwen die van hun eigen sexe houden worden…

ik had je zo graag in in mijn armen willen drukken om te kunnen zwemmen in tranen die jij op het raam schilderde zoals beschreven in de ongeschreven roman die roerloos op tafel ligt…

hoog op de berg sta jij te kijken naar hetgeen zich onder je afspeelt handen in je zakken machteloos, want wie heeft jou nog nodig voor wie was jij belangrijk wat deed je er toe in deze koude kille wereld waarin je nooit begrepen bent nooit gehoord, noch gezien het hebben van een mening niet voor jou was weggelegd daar sta je dan…

missen vermissen ontberen hoe lang is het geleden het voelt als de dag van gisteren zie je nog de deur uitlopen of was 't eergisteren onwetend dat dat jouw laatste levensteken zou zijn schreeuwt mijn hart onhoorbaar verscheurd door een oorverdovende stilte die jij naliet…

lange dagen klamme nachten vol gedachten vol gedachten over iedereen die ik hier achterlaat kies ik bewust bestemming onbekend genoeg gedokterd genoeg gepraat zo ook gezwegen ben ik klaar om over te gaan en me over te geven aan hen die mij komen halen naar daar waar liefde de voertaal is…

waar ben je dan mijn lieve kind nu je niet meer thuis kwam uit de nacht waar moet ik beginnen met zoeken wie heeft dit vreselijke scenario ooit bedacht jij stond midden in het leven was vriendelijk vrolijk en blij totaal onverwacht uit het leven gerukt ben ik naarstig opzoek naar antwoorden de vraag is wie helpt mij hierbij…

daar lig je roerloos al jouw dromen bruut ontnomen te wachten in het natte zand op hen die met jou zouden komen in paniek is jouw kleine hand uit die van hen gegleden toen golven jullie overspoelden zonk jij al snel naar beneden zo werd jullie zoektocht naar vrede er eentje geplaveid vol verdriet wat rest is de vraag of de wereld hier…

worden voorgelezen honderddertig namen op een binnenplaats in een gewond Frankrijk uit het leven gerukt door in bomgordels gehulde jeugd gevoed door haat klinkt de boodschap luid en duidelijk omarm elkander en vier het leven…

mijn kop barst pijn wil zich niet laten temperen hoe ik het ook probeer te verleiden met verstilling de pressie blijft…

bij thuiskomst liggen alle woorden over de vloer alsof een servieskast omver is gedonderd angstvallig zoekend naar welke van jou en van mij zouden zijn tevergeefs nu vers bloed sijpelt over hetgeen gisteren nog zo echt leek…