Alle inzendingen van LadyLove

wat is absurd dat mensen messen op de kelen zetten dat mensen in Hong Kong de weg bezetten dat mensen mensen met bonussen belonen dat eerstgeborene tot Koning wordt gekroond dat onderwereld justitie om de tuin kan lijden dat mensen de wereld aan het vernagelen zijn dat mensen meer egoïstisch zijn dat mensen nog steeds valse noten spelen dat…

duizend zinnen gaan door mijn hoofd doch komen nooit op papier daar tijd de inkt niet kan vinden…

balancerend in het leven op een leidraad, oh zo broos jongleer ik pijn liefde en gemis dan weer vrolijk dan weer boos zwemmend in een zee vol tranen al is er niemand die dat ziet zeg ik steevast dat het goed gaat ook al sterf ik van verdriet niet wetend waar te beginnen niemand zegt mij waarnaartoe put ik mijn kracht uit de liefde ook…

ik klaproos jou en ontfutsel lieflijk steelse blikken die de onschuld voorbij lijken guitig jouw glimlach middels de wind omstrengel ik jou en lief je almaar dichter…

Ik reik je de hand maar je ziet het niet stuurloos dobber je rond in een moeras waar ogen elkaar niet vinden kunnen liefdevolle woorden opgaan in de mist ik kijk en aanschouw hoe jij angstvallig je hoofd boven water probeert te houden nog altijd sta ik daar met een uitgestrekte hand zachtjes fluister ik jouw naam…

veranderde alles van één op de andere minuut stapte je in een film, waar je helemaal nooit in had willen zitten niet dat je 'n keuze kreeg wat een uur geleden nog normaal was lag nu in duigen, de fundering onder jouw bestaan weggevaagd wat rest zijn ontelbare scherven waarin jouw leven uiteen geslagen ligt stukje bij beetje veeg je het…

de stemmen die verstomden in de mist steken zo nu en dan de kop op zij dansen als vlinders over het verlaten veld vol verhalen waar zij eens thuis waren al was dat maar voor even…

neem mij mee jouw wereld in naar geweldige feesten en partijen omringt door liefdevolle mensen kom hier mijn lief, laten we vrijen geef de zorgen maar aan morgen en geniet van deze dag schaterend van heuvels afrollen wat we niet over hebben voor 'n lach laat mij je lieven iedere dag een stukje meer totdat we zweven van puur geluk…

kleine mensen in veel te grote schoenen weten nog lang niet van de hoed en de rand al denken zij de wereld aan te kunnen stevige levenslessen zullen ze ondergaan om tot daar te komen waar puzzelstukken vanzelf op hun plaats vallen tot dan zullen ze dobberen op golven van de zee niet wetend waar de wind ze brengen zal gaan ze vol goede…

verdriet ontmoet verdriet onze tranen vermengen op schouders die de lasten zullen moeten dragen zo samen maar toch ook alleen ieder zijn eigen treurnis waar geen tijd voor staat noch een recept voor is omarmen zij elkander net zolang totdat het leed gestelpt is al is het maar voor even…

ik ruik je ik mis je ik voel je ik vis je ik dans je ik streel je ik sjans je ik steel je ik zoek je ik vind je ik boek je ik bind je…

in een groot bouquet ben ik op zoek naar vele letters om zo woorden te vormen die zullen leiden tot verzen waar alleen jij de betekenis van zult begrijpen want wij spreken dezelfde taal mijn lief…

onhoorbaar kruip ik dichter ervaar de geluidloze plop van het ontluiken van een vreugde dansje van plezier draai ik om mijn as ongeduldig wachtend op de schoonheid van laaf ik mij aan dat wat komen gaat…

om het te overtuigen hen te genezen van zij die zo keihard knokken tegen daar de wil tot leven overheerst worden grenzen stilletjes aan verlegd nemen ze groene monsters tot zich in de hoop dat zij het mores zullen leren…

ik sta aan de vloedlijn waar zonnestralen hen omarmen die het ontberen wolken krullen er beduidend anders zo streelt de wind lieflijk zorgen uit de gezichten van zodat hun tred lichter zal zijn dan toen ze kwamen…

zittend te midden van een zee aan puzzelstukjes die geleidelijk op hun plek durven vallen lijkt het gras groener de lucht helderder nu zuiverheid vrij ademt voelt mijn pad meer verlicht oogt de weerlegde waarheid veiliger dan toen overtuigd dat ik de zeven zeeën aankan vaar ik uit…

Ja, ik maak me schuldig schuldig aan 't lieven van aan het dagdromen over van het schrijven aan Ja, ik maak me schuldig schuldig aan 't wensen van aan het glimlachen om aan het verlangen naar Ja, ik maak me schuldig schuldig aan 't smullen van aan het zingen over aan het dansen met Ja volmondig ik beken…

bij aankomst lijken de kaarten al geschud niets zal aan toeval worden overgelaten of toch hoe groot het wonder is weet niemand alleen weet ik dat het zo heeft moeten zijn…

jij telt de sproetjes op mijn wangen ik kus de twinkeling in jouw gezicht verstrengeld tussen witte lakens laven we ons in het ochtendlicht onze handen die liefdevol strelen geen plek blijft ongekust kronkelend van hartstocht monden we uit in serene rust…

in de sluimer kus ik de zon en strijk de lucht blauw vanaf het palet waarop kleuren zich liefdevol vermengen licht nog dieper kleurt dan eergisteren omarmen zonnestralen mij zodra de droom over jou langzaam overgaat in alle dag…

omarmd door jouw liefde word ik geleidelijk wakker wetend dat jij mijn dromen bestormde vannacht rek me glimlachend uit zoen het ochtendgloren met het opendoen van de gordijnen een nieuwe dag straalt mij lieflijk tegemoet en wandel op wolken het morgenlicht tegemoet…

hoe konden zij niet zien dat de wereld aan hun voeten lag welke angst strooide er zand in de ogen van hen beiden dat de maatschappij te intens was te groot leek om te overkomen waar woorden stokken, en tranen het verdriet niet stelpen kunnen blijft het gemis voor altijd voelbaar…

ik dicht je lieve woorden toe maar ze blijven hangen in de mist hoe ik je ook aanraken wil je blijft onaantastbaar in de mist hoe ik voor je zingen wil het blijft onhoorbaar in de mist ik schrijf een briefkaart gefrankeerd vol liefde en vertrouw deze toch toe aan de mist…

in de mist van de tijd vervagen niet alleen akkoorden die toebehoorden aan hen die ze geschreven hadden zelfs tonen krulden anders in de spiegel van de zee…

decennia geleden ontmoetten ogen ogen toen die lach voorzichtig aftastend draaiden ze om elkander heen zochten ogen altijd weer die ogen en dan die lach er ontkiemde een band dieper dan diep doch altijd op gepaste afstand met respect voor bleven ogen ogen zoeken om te laven aan de verboden vrucht tot de dag dat ze…

op de brugleuning van mijn leven zie ik hoe de weg achter mij is geplaveid vol liefdevolle tranen vragen over het waarom zullen nooit meer een antwoord vinden op de brugleuning van mijn leven vervormen druppels voortdurend mijn spiegelbeeld in het water dat langzaam aan mij voorbij voert op de brugleuning van mijn leven tuur…

sta je daar in een raamloze kamer naarstig opzoek naar iets dat niet te vinden lijkt koortsachtig schuifelend ondanks benen van lood gaan handen op de tast naar een punt van herkenning in een ijl stukje licht is het silouet van net zichtbaar de weg erheen oogt onmogelijk als door klimop omsingeld baan je je een weg om te kunnen…

heel voorzichtig stuur ik je de andere kant op ja niet jou maar datgene dat je bedreigt dan blijven we net zolang lopen totdat het ons uit 't oog verliest zodat ik je bevrijden kan van lopen we samen een rooskleurige toekomst tegemoet…

de kou rilt onaangekleedde gedachten kleuren anders dan voorheen niet eerder uitgesproken wensen krijgen een podium nog voordat de zonsopkomst de dageraad verraadt…

ik schrik wakker in een leeg bed waarin ik je adem hoop te vinden roerloos wachten schoenen op de instap van jouw voeten niets is meer zoals het gisteren was zelfs de zon kleurt anders…